Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, αν ένας ψυχαναγκαστικός τύπος έφτιαχνε ένα υποθετικό Top 10 με τις δέκα πιο κλισέ ατάκες που λέγονται λίγο πριν από ένα χωρισμό, αυτή θα έπρεπε να φιγουράρει στην πρώτη θέση (άντε, ίσως στη δεύτερη, μετά το κλασικό «Δεν είναι αυτό που νομίζεις!»). Αν δεν την έχεις πει εσύ σε κάποιον, το πιο πιθανό είναι κάποιος να την έχει πει σ’ εσένα. Ομολογουμένως, υπάρχουν περιπτώσεις που το λέμε καθαρά και μόνο για ν’ αποφύγουμε μια αμήχανη κατάσταση ή την σύγκρουση που θα επακολουθήσει αν αρχίσουμε ν’ απαριθμούμε στον άλλον σε τι ακριβώς φταίει που του δίνουμε τα παπούτσια στο χέρι. Από την άλλη, είναι εξίσου αλήθεια ότι θεωρούμε τόσο δεδομένο πως η εν λόγω ατάκα λέγεται μόνο και μόνο για να κλείσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα (και αναίμακτα) μια σχέση, που δεν στεκόμαστε καθόλου να σκεφτούμε αν, βρε παιδί μου, ανταποκρίνεται έστω και λίγο στην πραγματικότητα. Λογικό είναι, εδώ που τα λέμε. Εδώ ο άλλος σε χωρίζει, σιγά μην κάθεσαι εσύ ν’ ασχολείσαι με τα ψυχολογικά του!

Κι όμως! Επίτρεψέ μου να σου πω ότι έχεις διάφορους λόγους για ν’ ασχοληθείς με «τα ψυχολογικά» αυτού του άλλου, με πρώτο και κυριότερο ότι δεν θες ν’ αποκτήσεις κι εσύ ψυχολογικά. Κάθε χωρισμός είναι λίγο σαν (spoiler alert!) τον θάνατο του Jon Snow: δύσκολο να τον καταπιείς. Ακόμα και αν είσαι η προσωποποίηση της αυτοπεποίθησης και έχεις όλα τα θέματά σου λυμένα (yeah, right!), δεν νομίζω ότι μπορείς εύκολα ν’ αποφύγεις τις μαύρες σκέψεις του στυλ «μα πού έφταιξα;», «μα τι έκανα λάθος;», «μα πώς είναι δυνατόν να μην κέρδισε η Ιταλία, τη Eurovision πέρσι;» (άσχετο αυτό το τελευταίο, το ξέρω, αλλά υπάγεται στη γενικότερη κατηγορία «τι έφταιξε;»). Και κάπου εδώ, έρχομαι εγώ για να σε καθησυχάσω και να σου πω ότι είναι πολύ πιθανό όντως να μη φταις εσύ – τουλάχιστον με τη στενή έννοια του όρου!

Αρχικά, νομίζω ότι μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε πως εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ διαφορετικοί μεταξύ μας. Αυτό είναι και η ρίζα του κακού! Έχοντας, ο καθένας από εμάς, διαφορετικό background, είναι λογικό να διαφέρει απόλυτα και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις ανθρώπινες σχέσεις στο σύνολό τους. Το ότι εσύ έχεις ανάγκη να σου εκφράζω συνέχεια εμπράκτως το ενδιαφέρον μου για να σε πείσω γι’ αυτό, δεν σημαίνει ότι κι εγώ μπορώ ή ξέρω – ή θέλω- να το κάνω! Κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε έναν άνθρωπο και να τον προσαρμόσουμε στις δικές μας ανάγκες και προσδοκίες, ξεχνώντας όμως ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος ν’ αλλάξει μόνο και μόνο γιατί το περιμένουμε απ’ αυτόν. Και απογοητευόμαστε κι από πάνω όταν ο άλλος απλώς είναι ο εαυτός του αντί γι’ αυτό που θα θέλαμε να είναι.

Νομίζω ότι καταλαβαίνεις πού το πάω! Όλη αυτή η πίεση που ασκούμε (καμιά φορά άθελά μας), είναι αρκετή για να κάνει τον οποιονδήποτε να «σπάσει». Και, σε περίπτωση που αναρωτιόσουν, όχι,  δεν χρειάζεται να πεις στον άλλο ότι δεν σε καλύπτει για να το καταλάβει. Κάποιος λοιπόν ο οποίος, έχοντας αντιληφθεί τις προσδοκίες με τις οποίες τον έχεις φορτώσει, έχει το θάρρος να παραδεχτεί ότι ίσως και να φταίει ο ίδιος που δεν μπορεί να γίνει αυτό που θα ήθελες εσύ να έχεις δίπλα σου, θα έπρεπε κανονικά ν’ αντιμετωπίζεται με εκτίμηση αντί για καχυποψία. Δεν είναι μικρό πράγμα να ξέρεις ποιος είσαι και ποιος μπορείς να γίνεις. Και ναι, σίγουρα όλοι κάνουμε τις υποχωρήσεις μας, άλλοι μικρότερες και άλλοι μεγαλύτερες, όταν ερωτευόμαστε, αλλά αυτό δεν (πρέπει να) σημαίνει ότι θ’ αλλάξουμε άρδην, χάνοντας τον εαυτό μας στην πορεία, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε έναν άνθρωπο!

Ίσως βέβαια το μεγαλύτερό μας πρόβλημα να έγκειται αλλού. Ίσως ο εγωισμός μας, να ερμηνεύει αυτό το «δεν φταις εσύ, εγώ φταίω» ως ένα διπλωματικό «δεν είμαι διατεθειμένος ν’ αλλάξω για σένα». Και, πηγαίνει χωρίς να λέγεται, ότι δεν μπορούμε να το καταπιούμε εύκολα πως δεν είμαστε αρκετά σημαντικοί για κάποιον ώστε να τον κάνουμε να μείνει εκεί και να προσπαθήσει να φτιάξει τα πράγματα αντί να σηκωθεί να φύγει. Δεν λέω, ίσως σ’ ένα βαθμό να υπάρχει λογική σ’ αυτό αλλά νομίζω ότι σε κάποιες περιπτώσεις (όπως σ’ αυτή καλή ώρα) θα έπρεπε να βάζουμε τον εγωισμό μας στην άκρη και ν’ ακούμε πραγματικά αυτό που μας λέει ο άλλος αντί να κολλάμε στην ιδέα που έχουμε ήδη δημιουργήσει μέσα στο μυαλό μας. Τώρα, αν εσύ δεν μπορείς να το κάνεις, δεν φταίω εγώ, φταις εσύ!