-Από που είσαι;

-Από το Ληξούρι.

-Α, Κεφαλονίτης δηλαδή!

-Όχι, Ληξουριώτης.

Αν είχα 1€ για κάθε φορά που έχω κάνει τον παραπάνω διάλογο, θα είχαμε ξεχρεώσει. Ληξούρι, #Ληξουράρα, η πρώτη πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ, το μέρος που αγαπώ όσο κανένα άλλο. Ναι, είναι πιο μικρό από το Αργοστόλι. Ναι, έχει λιγότερες επιλογές. Αλλά δεν είναι μια κοινότυπη πόλη: το Ληξούρι είναι ΙΔΕΑ; Για μένα, το Ληξούρι έχει τα πάντα εκτός από 1 βασικό: το ενδιαφέρον της πολιτείας για την αποκατάσταση των ζημιών του μεγάλου σεισμού του 2014.

Γιατί είμαι ερωτευμένος με το Ληξούρι; Για τα παρακάτω:

1. Παραλία Πετανοί: η ωραιότερη παραλία του νησιού (αν όχι της Ελλάδας), ένα κράμα απίθανων γαλάζιων νερών και άγριου γκρεμού. Και αν δεν θες κύμα, πας στους Φωτεινούς (όσοι έχουν πάει ξέρουν). Οκ, καλός κι ο Μύρτος για φωτογραφία από πάνω, αλλά 9 στις 10 είναι βρώμικος.
2. Πόρτο: ο λιμενοβραχίονας μπροστά από το λιμεναρχείο, Εκεί που πηγαίναμε για βουτιές κάθε πρωί μέχρι τα 16, εκεί όπου έχουν παρελάσει όλοι οι έρωτες του νησιού, τα τελευταία 60 χρόνια.
3. Παραλία & Ταβέρνα Λέπεδα: Σαν παιδιά κάναμε μπάνιο στη γνωστή λιμνούλα. Μετά παίζαμε beach volley με τις ώρες (μέχρι να μας κατεβάσει το φιλέ ο Τζέρι). Παράλληλα, πηγαίναμε τα βράδια με τις κιθάρες για να παίξουμε ξανά και ξανά τα γνωστά χιλιοπαιγμένα έντεχνα (γείτονες συγγνώμη). Τώρα, παίζουμε στην ίδια λιμνούλα με τα παιδιά των φίλων μας και απολαμβάνουμε τους υπέροχους μεζέδες της ταβέρνας, πάνω στην άμμο, από το πρωί ως αργά το βράδυ.
4. Παραλία Ξι: Φήμες λένε ότι κάποιος πήγε στο Ξι και δεν πασαλείφτηκε με βρεγμένο ασκίλακα, ούτε έβγαλε φωτογραφία μετά. Χιλιόμετρα κόκκινης άμμου, με θέα τους Βαρδιάνους. Τυχεροί όσοι προλάβαμε το Averto, όταν ακόμα ήταν μια μικρή καντίνα πάνω στην άμμο, με τις μουσικάρες του Αντρέα του Πρεντάνου. Τότε που φεύγαμε με το λεωφορείο από τα ΚΤΕΛ στις 15:00 και μέναμε μέχρι να πέσει ο ήλιος.
5. Παραλία Πλατιά Άμμος: Όσο ξεθέωμα κι αν ήταν το κατέβασμα και το ανέβασμα με τα (φερόμενα ως) σκαλιά, τόσο σε αποζημίωνε η θέα, η παραλία και τα νερά. Φτιάξτε ξανά τα σκαλιά!
6. Inside Bar: Από εδώ έχει παρελάσει όλο το Ληξούρι. Εδώ έχει μάθει μουσική όλο το Ληξούρι. Μερικοί είμαστε πιο τυχεροί και έχουμε παίξει μουσική. Ο Σπύρος το αναγέννησε μετά τον σεισμό, κρατώντας το ίδιο και συνάμα καινούριο.
7. Νόστιμον Ήμαρ: Το μαγαζί που με έκανε άντρα μουσικά, αφού ο Φρέντζος έκανε το λάθος να με εμπιστευτεί στη μουσική το 2007. Ντεκόρ που ζηλεύει μαγαζί της Αθήνας και 1 εκατομμύριο αξέχαστες βραδιές.
8. Διόνυσος Bar: Αντρέας Πρεντάνος volume 2, αφού αυτός ο άνθρωπος μας έμαθε μουσική και ο Διόνυσος ήταν/είναι ο χώρος του φροντιστηρίου.
9. Fishbones στον Μέγα Λάκκο: Ο ορισμός του chill spot. Χαλάρωση στο φουλ, αιώρες, σεζλόνγκ και υπέροχο φαγητό. 1 μέρα εκεί και έχεις βγάλει 15 μέρες στην Αθήνα από πάνω σου.
10. Άγαλμα Λασκαράτου: Μόνο που έχει γυρισμένη την πλάτη του στο Αργοστόλι, μπήκε στον πάνθεο.
11. Ριγανάδα στα Βάτσα: Δεν ξέρω τι βάζει μέσα ο Σπύρος, ούτε θέλω να μάθω. Αλλά είναι η καλύτερη ριγανάδα στην υφήλιο.
12. Outside Club: Το ωραιότερο καλοκαιρινό club όλων των εποχών. Από παιδιά, μας έκανε άντρες. Αγγαρεύαμε τους γονείς μας να μας πάνε και έχει να γυρνάμε μέχρι και 10-15 άτομα στην καρότσα αγροτικού. Χορός μέχρι το ξημέρωμα, ακούγοντας το Silence από
13. Space Club: Το club με την ωραιότερη θέα. Πρώτη φορά πήγα το 1994 με τους γονείς μου, 10 χρονών σκατό, για να ακούσουμε τον θείο μου τον Λάκη να παίζει μουσική (μακράν ο καλύτερος dj που έχει περάσει από το νησί). Δεν θα ξεχάσω να κατεβαίνουμε τρέχοντας την κατηφόρα για το Ληξούρι, για να προλάβουμε τον ήλιο πριν βγει και να γλιτώσουμε την κατσάδα από τους γονείς.
14. Φαράκια: Παραλία δεν είναι. Εύκολη πρόσβαση δεν έχει. Κάτι βράχια είναι, κάτω από τον φάρο στα Λαγκαδάκια. Έχει όμως, φοβερά νερά (όπως και όλο το νησί), είσαι εσύ κι ο θεός και τα ανακαλύψαμε με την ωραιότερη παρέα.
15. Παραλία Λαγκαδάκια: Ίσως η πιο cult παραλία της Παλικής, μετά τα φύκια μπροστά στο Summery. Μόνιμα με κρύα νερά, αυτή η παραλία γεννήθηκε και παρέμεινε vintage.
16. Ηλιοβασίλεμα στα Κηπούρια: Καμία Σαντορίνη (καλά, δεν έχω πάει και δεν ξέρω, αλλά κάπως πρέπει να πουλήσω το μέρος). Ο ήλιος βουτάει κυριολεκτικά μέσα στο πέλαγος, δίνοντας τις ωραιότερες αποχρώσεις στον ουρανό και τη θάλασσα.
17. Παγωτό στο iScream: Δεν μπορώ να γράψω πολλά, τρέχουν τα σάλια μου.
18. Σουβλάκι του Ντάγκλα: Ό,τι πιο cult έχει να επιδείξει η Ληξουράρα. Απλά.
19. Οι Ληξουριώτες/ισσες: Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι ήρωες. Γιατί παρόλο το γράψιμο από την πολιτεία και τις χιλιάδες ανοιχτές πληγές του σεισμού του 2014, δεν χάνουν δευτερόλεπτο την τρέλα τους, το γέλιο τους και την όρεξη να σε πειράξουν. Να ναι καλά το γονίδιο.

Θα μπορούσα να γράψω ένα κάρο πράγματα ακόμα. Άλλωστε για 22 σερί χρόνια (καλοκαίρια, Πάσχα, Απόκριες) δεν έχω πάρει απουσία. Από παιδάκι που παίζαμε ποδόσφαιρο στην πλατεία Πεσόντων και μπάσκετ στο Summery, από τα πρώτα ποτά στο Vertigo (3^ος όροφος του Νοβιτά), τις αμέτρητες βραδιές κιθάρας σε Πόρτο και Λέπεδα, τα πρώτα ξενύχτια σε Outside και Space μέχρι και σήμερα: το Ληξούρι μας πήρε παιδιά και μας έκανε άντρες. Δεν είναι τυχαίο που, όσοι φίλοι έχουν έρθει φιλοξενούμενοι, θέλουν σαν τρελοί να ξανάρθουν.