Ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό μερικά χρόνια πριν, στο μικρό μας διαμέρισμα στο Echo Park, Los Angeles όταν ο σύζυγός μου καθώς καθόμασταν στο τραπέζι της κουζίνας γύρισε στωικά το βλέμμα του προς εμένα και είπε ήρεμα, “Ήρθε η ώρα ε;”. Δεν είχαμε συζητήσει για παιδιά πιο πριν, οπότε η δήλωση του θα έπρεπε να με θορυβήσει. Αλλά, ήξερα πολύ καλά τι εννοούσε και έγνεψα καταφατικά το κεφάλι με ένα χαμόγελο.

Χρόνια μετά, η ελπίδα που δημιουργήθηκε εκείνη τη στιγμή μετατράπηκε σε ένα αποπνικτικό πόνο δύο χρόνων που μοιάζει να μη φεύγει. Είναι σαν ένα φάντασμα που τριγυρίζει τις σκέψεις μου απο τη στιγμή που ξυπνάω (και συχνά όταν κοιμάμαι). Η υπενθύμιση ενός αναστεναγμού που δεν μπορώ να εκφράσω. Τις περισσότερες φορές φοβάμαι να κλάψω ή να πω πώς πραγματικά νιώθω. Φοβάμαι οτι αν κλάψω και αρχίσω να συνειδητοποιώ τον πόνο του οτι δεν μπορώ να συλλάβω, ίσως τότε να μη σταματήσω ποτέ να κλαίω. Ίσως ποτέ να μη σταματήσω να σφίγγω τις γροθιές μου και να μισώ αυτό το σώμα που δεν έχει κάνει αυτό που είναι προορισμένο να κάνει. Αυτές είναι οι πιο σκοτεινές μέρες για εμένα. Οι μέρες που η πληγή είναι πολύ μεγάλη για να την αντέξει η καρδιά μου.

Είναι ένα κουραστικό ταξίδι μέσα σε αυτό το πεδίο μάχης, ανάμεσα στα συναισθήματα και την κυκλοθυμία. Υπάρχουν καλές αλλά και κακές ημέρες, όπου απλά θέλω να αποσυνδέσω την καρδιά μου και να μουδιάσω τον πόνο. Αλλά τις καλές μέρες, γνωρίζω ξανά το μονοπάτι της ελπίδας. Τότε είναι που μαθαίνω να βλέπω ξανά, να νιώθω ξανά και να πιστεύω ξανά στο αδύνατο. Aποκτώ πίστη στο μυστήριο, μια πίστη που ξεπερνά  το φόβο και την οδύνη – την πίστη οτι ΘΑ ΓΙΝΩ Μητέρα. Δεν είμαι σίγουρη πώς ή πότε, αλλά θα γίνω μητέρα.

Βλέπετε, η ελπίδα είναι πάντα εκεί όταν θελήσουμε να δράσουμε, να κάνουμε κάτι επιτέλους. Αν είμαστε γενναίες αρκετά για να το κάνουμε. Σαν γενιά, έχουμε ξεχάσει τη δύναμη της ελπίδας να αλλάξει, να διαπεράσει και να εξυψώσει την ανθρώπινη ψυχή. Αντιθέτως, είμαστε πολύ φοβισμένες οτι θα απογοητευτούμε ώστε αποφεύγουμε να τολμήσουμε, να ονειρευτούμε και να αγγίξουμε την αξία της. Ήμουν αυτό το άτομο τα τελευταία χρόνια. Συχνά άφηνα την ελπίδα να με τρομοκρατήσει και να με απομακρύνει απο αυτό που χρειαζόμουν, την ίδια την ελπίδα. Όχι πια. Η ελπίδα είναι ένας πολύ γλυκός φίλος σε μια καρδιά που πονάει και δεν γίνεται να συνεχίσεις χωρίς αυτήν. Για αυτό, όποιο πρόβλημα και αν εμφανίζεται, θα ελπίζω επειδή η οπτική μου έχει αλλάξει.

Εάν είσαι στη μέση του δικού σου αγώνα με τη γονιμότητα, ορίστε τι έχω να σου πω: Δεν είσαι μόνη. Λίγοι είναι αυτοί που κατανοούν τα αμέτρητα συναισθήματα που σε κατακλύζουν καθημερινά. Εγώ είμαι μια απο αυτούς που σε καταλαβαίνουν και σου λέω πως δεν είσαι μόνη. Δεν γνωρίζω την ιστορία ή το μέλλον σου, αλλά γνωρίζω πολύ καλά αυτό το μονοπάτι. Είμαι εκνευρισμένη και φοβισμένη. Αλλά γνωρίζω επίσης οτι όταν ξεχνάμε τη δύναμη της ελπίδας γινόμαστε αδύναμοι. Μια μέρα, κάθε μια απο εμάς θα είναι μητέρα, είτε με φυσικό τρόπο,  είτε με τεχνητή γονιμοποίηση, υιοθεσία ή οποιοδήποτε άλλο τρόπο με τον οποίο ένα τέτοιο δώρο μπορεί να έρθει. Για αυτό σου ζητώ να θυμάσαι οτι το να είσαι μητέρα ξεκινά εδώ και τώρα, τη στιγμή που επιλέγεις την ελπίδα ώστε τα παιδιά μας να μη χρειαστεί ποτέ να γνωρίσουν έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει δράση και αποφασιστικότητα.