Οι άνθρωποι χαρίζουν τρομερά πολλή από την ενέργεια τους σε συναισθηματικά θέματα. Αφύσικα πολλές ώρες χαμένες σε chat όλων των social media. Ώρες ταβανοθεραπείας με κατάληξη ότι το ταβάνι δεν έχει πάντα την απάντηση. Πόσος χαμένος χρόνος σε θέματα που μετά από έναν χρόνο δεν θα θυμόμαστε καν;

Για τα κορίτσια ξέρεις, υπάρχουν εκείνες που μεγαλώνουν με προτεραιότητα να βρουν τον έναν και μοναδικό και ζουν μέσα από τους έρωτες τους, εκείνες που κάνουν χιούμορ την ελευθερία τους και περνούν χωρίς κανένα άγχος καλά και μετά είναι εκείνες που ”βασανίζονται” με άλλα κορίτσια, κάτι το οποίο κανονικά θα έμοιαζε πιο εύκολο, τελικά δεν είναι. Τα συζητούν στο ταξί, στη δουλειά, στο κομμωτήριο. Λένε το ‘θέλω να μιλήσουμε’ όσο συχνά βάφει τα μαλλιά του ο Γιάννης ο Φλωρινιώτης.

Τα περισσότερα αγόρια από την άλλη, δείχνουν πως τα έχουν πιο λυμένα στο μυαλό τους. Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν πολύ καλά απλά βάζουν ένα ουίσκι πριν πέσουν για ύπνο. Καμία φασαρία, κανένας κακός χαμός γιατί δεν έστειλε μήνυμα. Στριμώχνουν όσα προβληματίζουν την καρδούλα τους ανάμεσα σε συζητήσεις για το οφσάιντ, την ΑΕΚ και το Κύπελλο και την παραγγελία της πίτσας που άργησε.

Και έτσι, κυρίως τα κορίτσια, συνεχίζουν να γυρίζουν περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους κυνηγώντας την ουρά της αγάπης, βασανίζοντας τον εαυτό τους και τα αγόρια με ερωτήσεις -σχεδόν- αστείες. ΡΕ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΖΑΛΙΖΕΤΕ, έχουν άγχος για το Κύπελλο. 

‘Πως να προχωρήσω όταν πιστεύω ότι αυτός ήταν ο ένας;’

Η σωστή απάντηση είναι τόσο απλή: Αν αυτός ο άντρας ήταν ο ένας όπως πιστεύεις γιατί βρίσκεται σε μια πρόταση με παρελθοντικό χρόνο; Έχουμε ακούσει πολλές ιστορίες για ανθρώπους που βγήκαν από μεγάλες σχέσεις πιστεύοντας ότι έχασαν το ερωτικό τους τζόκερ. Τους πήρε αρκετό καιρό για να καταλάβουν ότι αυτό που πίστευαν ότι ψάχνουν τελικά απείχε κατά πολύ από αυτό που είχαν και όταν στην πορεία ερωτεύτηκαν ξανά ανακάλυψαν πως αυτό το ”ένας” που συζητάμε τόσο καιρό αλλάζει ανά εποχή και συνθήκες και ακυρώνεται πολύ εύκολα από άλλους παράγοντες που ποτέ δεν υπολογίσαμε. Από την πρώτη ώρα του χωρισμού η έννοια του ”ενός και μοναδικού” ακυρώνεται και τέλος και τελεία και παύλα.

‘Τρέμω πως θα με αφήσει και θα μείνω για πάντα μόνη μου’

Η πιο κλισέ απάντηση που μπορεί να δοθεί σε μια τέτοια δήλωση είναι πως η ευτυχία σου εξαρτάται από σένα και μόνο. Μια ακόμα απάντηση, λιγότερο αναμενόμενη, είναι πως μάλλον νιώθεις όλη αυτή την πίεση επειδή δεν έχεις ανακαλύψει τις ευτυχισμένες single στιγμές. Θα μπορούσε να συμβαίνει και κάτι άλλο. Να έχεις μείνει τόσο πολύ μόνη σου που να φοβάσαι πως θα συμβεί ξανά το ίδιο. Μεταξύ μας υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από αυτό: Το να συμβιβαστείς με μία σχέση που δεν σε κάνει ευτυχισμένη. Μη μου πεις πως δεν το έχεις σκεφτεί.

‘Γιατί η ευτυχία του πρώην μου μου προκαλεί τόση μελαγχολία’

Γιατί προφανώς κάποιος πρόλαβε να είναι πιο χαρούμενος από τον άλλον και δεν ήσουν εσύ. Αν ήσουν καλά δεν θα πρόσεχες καν ότι ο πρώην σου προχώρησε στη ζωή του και αν ήσουν πολύ καλά θα το πήγαινες ένα επίπεδο παραπάνω και θα χαιρόσουν με τις δικές του επιτυχίες. Η ευτυχία ή αυτό που τέλος πάντων ο καθένας ορίζει ως ευτυχία δεν βρίσκει όλους τους ανθρώπους με την ίδια συχνότητα και την ίδια στιγμή. Ίσως να κάνεις περισσότερο focus στους δικούς σου στόχους και όχι στην ζωή των άλλων. Ειδικά εκείνων που δε συμμετέχουν ενεργά στη δική σου.

‘Είμαι ερωτευμένη με έναν ακατάλληλο τύπο’

Ακατάλληλο ως προς τα θέλω σου; Ακατάλληλο αντικειμενικά; Με κίνδυνο να δούμε φωτογραφία σου στις ειδήσεις; Aν προσπαθήσεις να ορίσεις το ακατάλληλο ίσως βρεις πιο εύκολα την απάντηση. Αν είσαι ερωτευμένη με έναν άντρα που έχει τρία παιδιά και έναν ευτυχισμένο γάμο λυπάμαι μα χάνεις τον χρόνο σου. Αν είσαι ερωτευμένη με έναν άντρα που σου κάνει τη ζωή δύσκολη διασκέδασε το και φύγε όταν βαρεθείς και πριν αρχίσει να σε στεναχωρεί. Σε κάθε περίπτωση πριν βιαστείς να βάλεις σε κάποιον την ταμπέλα ακατάλληλος θα σου έλεγα να σκεφτείς καλά. Ξέρεις, είναι φορές που η δική μας συμπεριφορά κάνει τον άλλον να μοιάζει ιδιότροπος και το να καρφώσεις ένα πινακάκι με ταμπέλα ”ακατάλληλος” στο μέτωπο κάποιου είναι η καλύτερη δικαιολογία για να μην κάνεις την αυτοκριτική σου. Αξίζει μερικές φορές να μπαίνεις στη θέση του άλλου, ακόμα και του ακατάλληλου.

‘Δεν αποφασίζει το επόμενο βήμα’