Κι αν η φαντασία ενός παιδιού φαίνεται από τις απαντήσεις που δίνει στην ερώτηση “τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”. Εσύ, ποια είναι η πιο ιδιαίτερη απάντηση που θυμάσαι; Είπες αστροναύτης; Είπες μανάβη; Ταμίας; Συγγραφέας; Η Έλλη Τρίγγου ήθελε να γίνει δέντρο. Η απάντηση άλλαζε μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο. Μέχρι που στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, η φαντασία φεύγει και γίνεται πολύωρα μαθήματα, κατευθύνσεις, Ιστορία, Λατινικά, Άγνωστο κείμενο στα Αρχαία ή Χημεία και Βιολογία. Ποια φαντασία; Το μέλλον σου μετριέται σε μόρια και διαδοχικές αναζητήσεις βάσεων προηγούμενων ετών. Το μέλλον δεν είναι πια όνειρο, είναι απλά μαθηματικά.
Δεν είναι σαν κάποιος να παίρνει την αστερόσκονη από την παλέτα σου όταν ζωγραφίζεις το μέλλον σου;
Στα 18 σου καλείσαι να αποφασίσεις αν θα σπουδάσεις, τι θα σπουδάσεις και αυτό με έναν παράξενο τρόπο ορίζει το τι θα κάνεις στη ζωή σου. Αφήνεσαι στις ευθείες γραμμές μιας περιορισμένης πορείας, βασισμένης σε μαθήματα πανεπιστημίου. Τα περισσότερα εκ των οποίων δεν ξέρεις αν θα σου χρησιμεύσουν επί πραγματικού στην “αληθινή ζωή”. Η ερώτηση ‘ποια είσαι’ συγχέεται με το ΄τι σπουδάζεις’ και αργότερα με το ΄τι δουλειά κάνεις’. Ξαφνικά, την τελευταία φορά που τσέκαρες, δεν ήσουν εσύ, αντίθετα ήσουν φοιτήτρια κοινωνικών επιστημών ή λογίστρια. Σερβιτόρα ή πωλήτρια.
Η ερώτηση παραμένει: ποια είσαι;
Ενδεχομένως είσαι αναποφάσιστη, αλλά αστεία. Έχεις κάνει τρεις δουλειές παράλληλα. Πιθανότητα η μια από αυτές δε σου απέφερε κανένα οικονομικό κέρδος. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτή ήταν και η δουλειά που σου άρεσε περισσότερο. Εκείνη που έκρυβε το πάθος και το ταλέντο σου.
Ενδεχομένως, έχεις περάσει από το σέρβις, τις πωλήσεις, το άβολο και αγενές πόστο ταμείου πολυκαταστήματος. Έχεις ήδη μάθει πώς να διαχειρίζεσαι έναν δύσκολο πελάτη, έναν αγενή πρωινό τύπο που θέλει γρήγορα τον καφέ του ή εκείνον που για κάποιο παράξενο λόγο θεωρεί πως είναι δουλειά σου να ξανατοποθετήσεις τα ρούχα που απέρριψε στη θέση τους ή να μαζέψεις όλα του τα σκουπίδια από το τραπέζι όπου απλά σου άφησε λεφτά πριν φύγει.
Ενδεχομένως, έχεις υπομείνει όλα αυτά για τον μισθό, για να πληρώσεις το ενοίκιο, για να μη “ζαλίζεις” τους γονείς σου και για αυτό το μεθυστικό αίσθημα της ανεξαρτησίας. Πιθανότατα, τα υπέμεινες όλα αυτά περιμένοντας να γυρίσεις το βράδυ στο σπίτι για να διαβάσεις ένα καλό βιβλίο, για να δεις μια ταινία που θα σε κάνει να θέλεις να φτιάξεις τη δική σου ταινία, για να κρεμάσεις τις αναλογικές φωτογραφίες σου στο μπάνιο που έχεις μετατρέψει σε θάλαμο και αναγκάζεσαι να πλένεις τα δόντια σου στην κουζίνα. Μέσα σε όλες αυτές τις επαγγελματικές εμπειρίες που έκαναν το στομάχι σου πιο σκληρό, εσένα πιο διπλωματική και τα νεύρα σου πιο ελαστικά, το “ποια είσαι” το απαντάει το χρονικό διάστημα μετά από αυτές.
Αν κρατήσεις τη μαθηματική μέθοδο οργάνωσης του μέλλοντος που αναφέρθηκε παραπάνω, με μερικές απλές προσθέσεις θα καταλάβεις ποια είσαι
Είσαι η γυναίκα που έχει καταφέρει να κάνει τρεις δουλειές παράλληλα. Το λες και νίκη. Εκείνη που είναι τόσο παθιασμένη με τη μια από αυτές, που έχει βγάλει τον βιοποριστικό παράγοντα από την εξίσωση. Είσαι η τύπισσα που ξέρει πώς να διαχειριστεί έναν δύσκολο πελάτη, έναν δύσκολο άνθρωπο, αλλά δεν παύει να εύχεται να μην της ξαναχρησιμεύσει αυτή η ικανότητα. Είσαι η τύπισσα που βρίσκει το κίνητρο να ξυπνάει το πρωί και να ολοκληρώνει τη μια υποχρέωση μετά την άλλη, για να καταλήξει στην απόλαυση το βράδυ, χωρίς να έχει χάσει την όρεξή της για ζωή στο μεσοδιάστημα.
Εκείνη που ξέρει πως κάνει ούτως ή άλλως τον κόσμο καλύτερο, πιστώνοντας το δικό της, μικρό ή μεγάλο, μερίδιο χωρίς να νιώθει πως είναι μάταιο. Αυτή που βλέπει το πόσο αχρείαστη ήταν τελικά η ερώτηση “τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις”, ξέροντας ότι θα αποφύγει να την κάνει στα παιδιά του μέλλοντος που θα βρεθούν στο δρόμο της. Εκείνη που γελάει με την ανάγκη να ορίζουμε τις υπάρξεις μας με μια επαγγελματική κάρτα ή μια περιγραφή σε μεγέθυνση σε μια συζήτηση ή στο bio ενός μέσου κοινωνικής δικτύωσης.
Είσαι η γυναίκα που όταν τη ρωτάνε ποια είναι τελικά, απαντάει “δεν έχω ιδέα”, χαμογελώντας, με μια μικρή επιθυμία να αργήσει να μάθει, γιατί το ταξίδι μέχρι εκεί έχει την αξία. Και όσα έχουν αξία, δε θέλεις να τελειώνουν νωρίς.
