Τσακώνονται στην Ελλάδα οι dj και οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι για το ποιοι είναι οι περισσότεροι. Με τους 2ους (ευτυχώς) δεν έχω καμία σχέση.

Το μικρόβιο του dj το πήρα από τον θείο μου. Τον θυμάμαι να έρχεται με τα βινύλιά του στα παιδικά μου πάρτυ και να σκρατσάρει. Μετά θυμάμαι εμένα να προσπαθώ να σκρατσάρω και τους γονείς μου να παθαίνουν μικρά εγκεφαλικά, κάθε φορά που διέλυα τη βελόνα του πικ απ μας.

Από τις πρώτες μου εξόδους, περισσότερη ώρα παρατηρούσα τον dj (τα τραγούδια που επιλέγει, τις αλλαγές που κάνει και πώς τις κάνει), παρά τις γυναίκες που ήταν στο εκάστοτε bar. Αυτό το κάνω μέχρι σήμερα (οκ, έχω γίνει πιο multitask, ταυτόχρονα παρατηρώ και τις γυναίκες) έχοντας κάνει ένα mini stereotyping.

1. O dj Winamp: αφήνει το τραγούδι να παίξει ολόκληρο, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ακόμα κι αν τα τελευταία 76 δευτερόλεπτα είναι ήχοι πουλιών του δάσους. Δεν κάνει ποτέ καμία αλλαγή και είναι σαν να ακούς μια λίστα στο Winamp. Μερικοί έχουν το θράσος να φοράνε και ακουστικά, παρόλο που δεν τους χρησιμεύουν πουθενά.
2. O Remixάκιας: θα παίξει γνωστά τραγούδια αλλά αυστηρά και μόνο σε remix. Θεωρεί πως όσο μεγαλύτερος είναι ο τίτλος του remix, τόσο καλύτερο το αποτέλεσμα, οπότε συνήθως διαλέγει την “Dub Ultra Violence Super Duper Ibiza 12” Chill Remix of the Universe” version του τραγουδιού.
3. Ο Παπάτζας: αυτός είναι η κατάρα του Shazam. Κάνει scratch κάθε 4 δευτερόλεπτα, ακόμα κι αν παίζει Μακρόπουλο ή Vivaldi. Σταματάει μόνο για να βάλει εφέ από τη cdιέρα ή τον μείκτη και το θεωρεί έγκλημα να παίξει το τραγούδι 8 δευτερόλεπτα χωρίς να επέμβει. Συνήθως δεν καταλαβαίνει κανείς ποιό τραγούδι παίζει.
4. Ο Γκατζετάκιας: πολλές φορές είναι το alter ego του Παπάτζα. Συνήθως παίζει σε πάρτυ φίλων του σε σπίτι, αφού τους έχει βγάλει την πίστη να τον αφήσουν να παίξει. Παίζει deep house και θα φέρει μαζί του ο,τι εξοπλισμό υπάρχει, ο οποίος του έχει κοστίσει πάνω από 5000€: Macbook pro, κονσόλα, υποκονσόλα, υπερκονσόλα, μείκτης, πιάνο, φωτορυθμικά, τοστιέρα (αυτή χωρίς λόγο), ειδικό ακουστικό με επιχρυσωμένη λαβή και στάμπα με το όνομά του. Στο 90% του πάρτυ δεν θα χρησιμοποιήσει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ από αυτά και θα κάνει τα πάντα από το laptop.
5. Ο Smartphone: είναι ο ορισμός του αντι-τουριστικού, αντι-επικοινωνιακού τύπου. Παίζει συνέχεια με το κινητό του (εννοείται ότι έχει ΠΑΝΤΑ μαζί του φορτιστή) και δεν έχει καμία επαφή με τον κόσμο. Παίζει να αδειάσει όλο το μαγαζί, να μπει για σφηνάκια ο John Snow (no spoilers) ή να γδυθεί μπροστά του η Τζένη Μπότση και να μην έχει πάρει πρέφα.
6. Ο Τροχονόμος: η ακριβώς αντίθετη περίπτωση του Smartphone. Σε κάθε μα κάθε αλλαγή κάνει νοήματα με τα χέρια σε random θαμώνες, χαιρετάει, κάνει αφιερώσεις, δίνει κίνητρο για χορό, σατιρίζει τα τραγούδια που βάζει. Συνήθως η ανταπόκριση από το κοινό είναι της τάξης του 3%. Εννοείται ότι αγαπημένο του τραγούδι είναι το YMCA.
7. Ο Νιόνιος: μακράν ο καλύτερος (αν δεν παινέψεις και το σπίτι σου). Αστειεύομαι, νομίζω έχω υπάρξει κάποια από τα παραπάνω 🙂

Στο επόμενο ραντεβού μας θα σας πω τι δεν είναι οι dj και τι μαργαριτάρια ακούνε. Η σκέψη μου στον γίγαντα που ένα βράδυ στο Pairidaeza ζητούσε επίμονα να του βάλω κάτι από Πλέης Μπο (και ναι, εννοούσε τους Placebo).