Και ξαφνικά… Σερβία! Ε, όταν κοιτάς τον χάρτη και βλέπεις ότι σε χωρίζουν λίγα μόνο χιλιόμετρα από την πατρίδα του Μποντίρογκα και του Ομπράντοβιτς οφείλεις που να πάρει να πας και να αποτίσεις φόρο τιμής! Βρήκαμε που λες την πιο βολική πόλη, τη γκουκλάραμε, είδαμε σε φωτογραφίες ό,τι μας άρεσε (δεν έχουμε και πολύ ψηλά στάνταρ άλλωστε) κανονίσαμε και τσακ-μπαμ τη διαμονή και ξεκινήσαμε! Προορισμός η… Νις!
Ψαρωτικό όνομα ε; Ε, κάπως έτσι σκεφτήκαμε και εμείς. Άλλωστε δεν είχαμε ιδέα από Σερβικές πόλεις, εκτός από τις «γνωστές» (δηλαδή την πρωτεύουσα).
Η διαδρομή (aka χαμένοι στη Σερβία)
Έλα ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Από τη στιγμή που ζήσαμε την Transalpina, δύσκολα θα εντυπωσιαζόμασταν από τους δρόμους μεταξύ Ρουμανίας και Σερβίας. Φτάνοντας λίγο πριν τα σύνορα πάντως σταματήσαμε να φάμε το κατιτίς μας στο –ίσως- πιο αγενές μέρος ολόκληρου του ταξιδιού. Φαντάσου ζητήσαμε τον κωδικό του WiFi (το οποίο διαφήμιζαν και ως δωρεάν παροχή του εστιατορίου) και το πόσο ξύνισαν τα μούτρα τους δεν φαντάζεσαι! Πελάτης είμαι μαντάμ! Πληρώνω!
Φάγαμε, πληρώσαμε με την COSMOTE Prepaid Mastercard (άρα δεν αφήσαμε tip), φύγαμε και διασχίζοντας τις «σιδηρές πύλες του Δούναβη» περάσαμε στη Σερβία.
Και κάπως έτσι… χαθήκαμε.
Ρε φίλε… όταν έχεις ταξιδέψει με τη μηχανή σου στις Άλπεις, στην Ιταλική Ριβιέρα, στα Καρπάθια και –κυρίως- στην Κυψέλη, παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. Και σταματάς να κοιτάς και πολύ πολύ το GPS γιατί «έλα μωρέ τώρα που θα μου πει το google πού να πάω καημένεεεεεεε». Και κάπως έτσι βρεθήκαμε σε κάτι δρόμους στη Σερβία που τελευταία φορά που πέρασε μηχανή ή αυτοκίνητο θα παιζόταν ακόμα το “Mega Star”. Όμως εδώ παρατηρήσαμε μία τεράστια διαφορά μεταξύ Σέρβων και Ρουμάνων. Και ήταν (σχεδόν) σοκαριστική.
Στην αρχή δεν δώσαμε σημασία… καθώς περνούσαμε από μία μικρή πόλη όμως οι κάτοικοι μας κοιτούσαν και μας έδειχναν προς μία κατεύθυνση. Λες και έπρεπε να δούμε κάτι. Αφού τους αγνοήσαμε όλους γιατί «έλα πλιζ τώρα που θα δώσουμε σημασία στους χωριάτες», σίγουροι πλέον ότι είχαμε χαθεί, ρίξαμε τα μούτρα μας και ρωτήσαμε πώς θα βγούμε πάλι στον κεντρικό. Και προφανώς οι άνθρωποι μας είπαν πως έπρεπε να πάμε προς τη διεύθυνση που μας έδειχναν οι περαστικοί! Και η «περιπέτεια» δεν σταμάτησε εκεί.
Γεμάτοι αυτοπεποίθηση (και έκπληξη από το πόσο φιλικοί ήταν οι Σέρβοι και πόσο βλάκες εμείς που δεν τους είχαμε δώσει σημασία) προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε το σωστό δρόμο αλλά καταφέραμε και χαθήκαμε… ΠΑΛΙ! Και όχι απλά χαθήκαμε, αλλά πήραμε εντελώς (μα εντελώς) λάθος δρόμο. Ε… αφού πλέον το πήραμε απόφαση ότι χωρίς GPS είμαστε άμπαλοι, σταματάμε σε μία πλατεία ενός χωριού, να το ανοίξουμε το ρημάδι μπας και φτάσουμε ποτέ στη Νις. Και εκεί έσκασε το δεύτερο «σοκ»!
Άντρες, γερόντια, παιδιά, σηκώθηκαν από το (τύπου) καφενείο που άραζαν και –χωρίς να τους ρωτήσουμε κάτι- προσπαθούσαν να μας κατευθύνουν στο σωστό μέρος, παρόλο που δεν μιλούσανε γρι αγγλικά. Μάλιστα ένας κύριος φορούσε και καπέλο που έγραφε πάνω Hellas! Εντάξει δεν είχε ιδέα περί Hellas-Ελλάδα-Έλληνας ούτε κατάλαβε ότι είμαστε Έλληνες μέχρι το σημείο βέβαια που κάναμε σαν Ουρούκ-Χάι οπότε θέλοντας και μη το έπιασε. Έτσι… μετά από αρκετές παρακάμψεις και αρκετά έξτρα χιλιόμετρα σε δρόμους γεμάτους λακκούβες φτάσαμε στη Νις.
Ο προορισμός
Μακράν η μεγαλύτερη έκπληξη του ταξιδιού μας. Η Νις είναι μια πανέμορφη πόλη, γεμάτη ζωή και φιλικούς-χαμογελαστούς ανθρώπους. Πραγματικά σου κάνει εντύπωση πώς ένας λαός που έχει ζήσει τον πόλεμο τόσο πρόσφατα είναι τόσο χαμογελαστός και πρόσχαρος! Ίσως επειδή εκτιμάνε την ειρήνη περισσότερο από εμάς που τη θεωρούμε δεδομένη (;). Επίσης οι γυναίκες παρακαλούνται να πάνε στην επόμενη παράγραφο γιατί ακολουθεί αντρικό σχόλιο… για ποδόσφαιρο. Και μπύρες. Και αηδιαστικές αντρικές συνήθειες. Οκ, τώρα που είμαστε μόνοι μας… ρε σεις, τι γυναικάρες αυτές οι Σέρβες; Πωπωπωπω 2μιση μέτρα η πιο κοντή και μιλάμε για πολύ όμορφες! Επίσης η Σερβία είναι πάμφθηνη! Όχι απλά πάμφθηνη… τσάμπα! Ειδικά στα ποτά, το κάθε ποτό, σε μαγαζί ωραίο όχι τίποτα ντεκαντάνς της πλέμπας, έκανε 1μιση ευρώ! Όπως είπε ο Χρήστος «Ο Θεός έδωσε και δεν πήγαμε φαγωμένοι για ποτό, θα γυρνούσαμε μπουσουλώντας στο ξενοδοχείο το ξημέρωμα».
Πού να φας: Λοιπόν, όχι μόνο θα σου πω πού να φας αλλά και τι να φας! Θα πας στο Kafana Galija και θα φας παραδοσιακή Pljeskavica! Βάλτο στο google translate και μάθε να το λες σωστά! Μιλάμε για μπιφτέκι σαν το κεφάλι μου από τρεις διαφορετικούς κιμάδες αναμεμειγμένο με τυρί τυλιγμένο σε μπόλια. Θα φας και θα πάθεις πλάκα! Και θα πληρώσετε 7 ευρώ/άτομο και θα μείνει φαγητό και για αύριο!
Πού να μείνεις: New City Hotel & Restaurant. Επίσης πάμφθηνο, 4αστερο και κάποιοι υπάλληλοι μιλάνε ελληνικά γιατί (άκου αυτό) όνειρό τους είναι να έρθουν να ζήσουν στην Ελλάδα και να δουλέψουν σε ξενοδοχείο.
Τι να κάνεις: βόλτες, ποτά, φαγητό… όλα τσάμπα, όλα ωραία!
