Οι περισσότεροι από εμάς όταν συνειδητοποιούν κάτι δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Χωρίς αυτό το κάτι να είναι απαραίτητα κακό, υπάρχει ένα μικρό χρονικό διάστημα για το οποίο κολώνουν και φρικάρουν. Είτε είναι το ότι κατάλαβαν πως ερωτεύτηκαν, είτε τον δρόμο που θέλουν να ακολουθήσουν τελικά στα επαγγελματικά τους, είτε μια συνήθειά τους που δεν είχαν προσέξει μέχρι πρότινος. Μα πριν αρχίσουμε να κάνουμε δηλώσεις και να λέμε πως είμαστε και τι κάνουμε στην ζωή μας, μαθαίνουμε να κρύβουμε πολύ καλά μέσα μας τις μεγαλύτερες αλήθειες.
Επειδή είμαι ένα κορίτσι ρομαντικό και πιστεύω σε έρωτες, λουλούδια και ροζ συννεφάκια, θα αρχίσω με την διαπίστωση του ότι μόλις ερωτεύτηκες. Βλέπεις δυο με τρία σημάδια και τα αφήνεις να περάσουν χωρίς καν να ακουμπήσουν, λέγοντάς σου πως δεν είναι τόσο εύκολο να ερωτευτείς πια. Και το κρατάς μέσα σου γιατί σιγά σιγά έρχονται και άλλα σημάδια σε όνειρα και σκέψεις. Ξαφνικά, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται κάποιον 12 ώρες την ημέρα. Να βρίσκει πως όλα κάπως συσχετίζονται με αυτό το άτομο και μια μεγάλη επιθυμία να τον δεις. Και το κρατάς πάλι μέσα σου. Τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν να το υποψιάζονται οι γύρω σου.
Κάθεσαι και σκεφτεσαι χαρακτηριστικά του εαυτού σου που δεν θέλεις να αποδεχτείς και κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να τα αλλάξεις. Λες πως δεν γίνεται να είμαι εγώ έτσι, χωρίς να ξέρεις πως είναι αυτό το έτσι. Γιατί πολύ απλά φοβάσαι. Φοβάσαι πως αν το παραδεχτείς θα γίνει πραγματικότητα και δεν θα υπάρχει γυρισμός. Αλλά να σου πω κάτι; Και τώρα είναι πραγματικότητα. Γιατί η άρνηση του ότι είσαι κάτι δεν σημαίνει πως δεν είσαι. Σημαίνει απλώς πως δεν σε δέχεσαι για όλα αυτά που είσαι.
Τις μεγαλύτερες αλήθειες λοιπόν, τις κρύβουμε μέσα μας. Τις κρύβουμε από τον φόβο μας μήπως και γίνουμε λιγάκι πιο ευάλωτοι από πριν. Μήπως και δεν μας δεχτούν οι γύρω μας αλλαγμένους. Μα στην ουσία δεν έχουμε αλλάξει. Έχουμε απλώς συνειδητοποιήσει ακόμη μια πτυχή του χαρακτήρα μας ή ακόμα ένα συναίσθημα έρωτα και ανεμελιάς. Όπως όταν είσαι 16 χρονών και νομίζεις πως τα πάντα γυρνούν γύρω σου και πως όλοι θα ασχολούνται με τον αν ερωτεύτηκες ή όχι. Μακάρι να ήταν η πρώτη μας ασχολία ο έρωτας του καθενός από εμάς. Αλήθεια. Αλλά και αυτό είναι ακόμη κάτι που ίσως να θεωρείς πως πρέπει να κρύψω μέσα μου. Η παραδοχή του ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντική ίσως με κάνει πιο ευάλωτη στον κόσμο. Όμως όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας. Και αυτή είναι μια από τις δικές μου.
Όσο πιο γρήγορα αποδεχτείς αυτό που είσαι και αυτό που νιώθεις, τόσο πιο γρήγορα θα σταματήσεις να βασανίζεις το μέσα σου. Γιατί εσύ έχεις μάθει να μην εξωτερικεύεις αυτά που νιώθεις, μα οι στιγμές περνάνε από μπροστά σου ανά δευτερόλεπτο. Και εσύ τις χάνεις γιατί δεν είσαι έτοιμη/ος να πεις το ναι σε κάτι που ήδη υπάρχει.
