Ο Στάθης κι ο Μίμης δεν πιστεύουν πως έπιασα κουβέντα με τον απέναντι γείτονα. Τους εξηγώ ότι δε ήταν καθόλου δύσκολο και πως σκοπεύω να το επαναλάβω. Υποστηρίζουν πως είμαι αρκετά αντικοινωνική και επιμένουν πως το φαντάστηκα. Κι όμως τον χαιρέτησα, ήταν φιλικός και χαμογελαστός.

Τον λένε Μιχάλη και δεν του φάνηκε καθόλου παράξενο που μιλήσαμε.

Επέστρεψε πρόσφατα απ’ την Αγγλία, είναι μαθημένος σε νέες γνωριμίες. Η καθημερινότητα σε μια ξένη χώρα σε εκπαιδεύει στις συναναστροφές, δεν βγαίνει η ζωή στην απομόνωση. Αν είχα ζήσει στο εξωτερικό θα ήμουν διαφορετική. Θα είχα περισσότερους φίλους, αυτοπεποίθηση και πιθανόν θα ντυνόμουν καλύτερα. Το μετανιώνω που δεν έφυγα μετά τις σπουδές. Πριν χρόνια παρακολούθησα ένα σεμινάριο εντατικής εκμάθησης ισπανικών στη Σαλαμάνκα. Ο λόγος που αγαπάω το φθινόπωρο είναι εκείνος ο Σεπτέμβριος κι ο Οκτώβρης στην Ισπανία. Γνώρισα διαφορετικό κόσμο, άκουσα νέα πράγματα, μίλησα αλλιώς. Έψαξα τις λέξεις για να συνεννοηθώ, η επικοινωνία ήταν σκοπός. Ξέχασα πως είμαι αντικοινωνική, όπως λένε τα αγόρια, ή ντροπαλή όπως εγώ αισθάνομαι και γινόμουν το κορίτσι που συστηνόμουν.

Κράτησα πράγματα από αυτό το ταξίδι.

Έμαθα ισπανικά, νίκησα τη μαμά μου στον πόλεμο (επέμενε να μην πάω) και είδα τι σημαίνει να βάζεις τον εαυτό σου σε διαδικασία θα τα καταφέρω. Δεν κράτησα επαφές όμως, τα απομεινάρια είναι οι φίλοι στο φέισμπουκ και μια ανενεργή ομάδα. Αναγνωρίζω πως δεν έχω πολλές συναναστροφές εκτός του κύκλου μου και που και που σκέφτομαι πως το κορίτσι της Ισπανίας είναι όλα όσα ήθελα να είμαι και δεν έγινα.

Αν μπορούσα θα έφτιαχνα μια βαλιτσούλα και θα έφευγα μαζί με τον Στάθη, τον Μίμη και την Άννα. Θα πηγαίναμε στο αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο, δε θα σας πω ποιο είναι. Η λίστα μου για σήμερα γράφει σεμινάριο και είναι δύσκολο να διαλέξω, όλα είναι λιγότερα από το σεμινάριο της Σαλαμάνκα. Δεν θέλω να επιμορφωθώ, θέλω να μάθω ένα πράγμα και μόνο, πως θα αλλάξω την ζωή μου ή τι θα μου αλλάξει τη ζωή. Το είπα στην Άννα τις προάλλες, το λέω στον εαυτό μου συχνά, ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος μετά από αυτό. Οι ισορροπίες χάθηκαν, υπάρχει διάχυτη ανησυχία που προσπαθούμε να μαζέψουμε και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Φοβόμαστε για τη ζωή μας κι όσοι αψηφούν την δική τους φοβούνται για την ζωή κάποιου άλλου. Γι’ αυτό και μόνο δεν αξίζει να ζήσουμε από σήμερα την ζωή που φανταζόμαστε;

Κλείνω τα μάτια, είμαι στο αγαπημένο μου μέρος στο κόσμο, κάθομαι δίπλα στους αγαπημένους μου και μπορώ να τους αγκαλιάσω.