Στις πρώτες σοβαρές μου εξετάσεις, τις πανελλήνιες, είχα πάει χωρίς να έχω διαβάσει κεφάλαια από Αρχαία και Λατινικά και παρ’όλα αυτά δεν με πολυένοιαζε, όχι γιατί μεγάλωσα μέσα στην αλητεία σαν τον Stan, αλλά επειδή πίστευα ότι η τύχη μου θα με σώσει όπως και με έσωσε. Τόση χαλαρότητα για δεκαεπτάχρονο παρότι του πιπιλάνε όλοι το μυαλό πως «κρίνετε το μέλλον του». Πέντε χρόνια μετά εύχομαι να είχα ένα τοις εκατό αυτής της ψυχραιμίας και ας ήταν γεμάτη επιπολαιότητα.

Τελικά πέτυχα στις πανελλήνιες, δηλαδή πέρασα και εγώ κάπου που εξαρχής δεν μου άρεσε.  Έφτασα αύριο να δίνω το τελευταίο μάθημα για το πτυχίο χωρίς να ξέρω αν θα είναι όντως το τελευταίο ή θα πρέπει να γράφω άλλο κείμενο σε καμιά βδομάδα «ΠΩΣ ΝΑ ΒΡΙΚΟΛΑΚΙΑΣΕΤΕ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΣΑΣ». Φεύγω απ’τη Νομική και όσα κέρδισα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, είτε πρόκειται για γνώση, είτε για γνωριμίες και αυτό  δεν είναι υπέρ μου. Αυτή η σχολή έμελε να μου δώσει το πιο σημαντικό μάθημα της ένα μήνα πριν το τέλος. Το άγχος. Όχι δεν ήταν το δημιουργικό που σε κάνει να προχωράς και μπλα μπλα. ΟΧΙ. Ήταν αυτό που δεν μπορείς να κοιμηθείς τα  βράδια, δεν έχεις διάθεση να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και το βασικότερο όλων το σωματοποιείς. Αυτό λοιπόν που βίωσα και βιώνω, γιατί είναι μια διαδικασία που δεν σταματάει όσο και να πιέζεις τον εαυτό σου ότι πρέπει να πάψει άμεσα, είναι το να νιώθω στο σώμα μου κάθε τρελή διεργασία που συνέβαινε στο κεφάλι μου. Όταν δεν το καταπολεμάς στην αρχή του, ριζώνει μέσα σου, ξεφεύγει και μετά δεν προλαβαίνεις να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα.

Οι άνθρωποι δεν παραδέχονται τις αδυναμίες τους. Πρωτίστως στον εαυτό τους. Καθόμουν μου μιλούσα, προσπαθούσα να μεταπείσω το ξεροκέφαλο μου πως έχω φτάσει να βλάπτω την υγεία μου. Ξεπερνάει τα σύνορα του άγχους των εξετάσεων, γίνεται πλέον συμφυές με το δέρμα σου. Ξυπνάς και κοιμάσαι πονώντας γιατί αρρωσταίνει το μυαλό σου. Οι φόβοι σου, οι ανησυχίες σου διογκώνονται, μεγαλοποιείς καθετί που σου συμβαίνει και όλα αυτά για να μεταφέρεις το άγχος σου σε πραγματικούς πόνους. Τι σας λέω με σαράντα βαθμούς αντί να κάνω μια λίστα με τα πιο γυμνά καλοκαιρινά βιντεοκλίπ στο youtube. Μπορεί ένας όμως να πιάσει τον εαυτό του μέσα σε αυτά τα χαρακτηριστικά και ίσως να φερθεί πιο έξυπνα (και γρήγορα) από εμένα, κερδίσει κάτι από το κείμενο και ακούσει.

Κατέληξα, τις στιγμές που το μυαλό έμενε καθαρό, ότι ένα χαστούκι ίσως να ήταν το ιδανικό για να με ταρακουνήσει από το βάλτο που είχα κολλήσει. Όσο και να παρακάλεσα περιέργως κανείς δεν με χτύπησε και αναγκάστηκα να με βλέπω ένα μήνα να μη συνέρχομαι, αλλά να χειροτερεύω. Αυτό που μέτρησε μέσα μου ήταν όταν μου είπαν πως τραβάω πάνω μου το κακό. Έγινε το «περίφημο κλικ» και είδα πως θα (με) αρρωστήσω πραγματικά και μετά δεν θα υπάρχει δικαιολογία. Θυμηθείτε να μη ξεχνάτε να φροντίζετε το μυαλό σας, γιατί όταν ασθενεί αυτό, ασθενεί και το σώμα σας. Και αυτά τα λέει κάποια που δεν ξέρει αν θα πάρει πτυχίο αύριο, αλλά περνάει το πρώτο της βράδυ μετά από ένα μήνα που δεν πονάει πουθενά.

Εαν δεν συμβεί το δικό σου κλικ μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον ειδικό. Μην αφήνεις τον καιρό να περνάει ταλαιπωρώντας τον εαυτό σου και τους γυρω σου.