Όλοι έχουν ένα συγκεκριμένο κομμάτι που έχουν φορέσει αμέτρητες φορές και δεν μπορούν να πάρουν την απόφαση να το αποχωριστούν.
Για κάποιους είναι ένα jeans, ένα φούτερ ή ένα καρό πουκάμισο. Για εσένα όμως, τίποτα από αυτά. Ανοίγεις την ντουλάπα σου και βλέπεις δεκάδες ρούχα. Και όμως εσύ από όλα αυτά επιλέγεις να φορέσεις και σήμερα αυτό το ίδιο φόρεμα.
Είναι άνετο, σε εύκολο χρώμα, έχει φαρδιές τιράντες και το μήκος του φτάνει λίγο πιο ψηλά από το γόνατο. Όταν το αγόρασες είχε μαζί του μια ζώνη, η οποία αδυνατείς να θυμηθείς που είναι. Θυμάσαι όμως ακριβώς το πότε το αγόρασες. Όπως και την πρώτη φορά που το φόρεσες. Είναι το κομμάτι της ντουλάπας σου που το ξέρουν όλοι. Το φοράς το καλοκαίρι με το μαγιό σου από μέσα και τον χειμώνα με μακρυμάνικη μπλούζα. Το φοράς με τα σανδάλια σου, με τα sneakers σου, με αρβυλάκια. Κάθε φορά που αλλάζει η εποχή και ξεκαθαρίζεις τα ρούχα σου λες πως ήρθε η ώρα να το ξεφορτωθείς, αλλά δεν το κάνεις. Το αφήνει στην άκρη για να το πετάξεις αλλά την άλλη μέρα βρίσκεται πάλι μέσα στην ντουλάπα σου. Είναι το ρούχο που σε βολεύει πιο πολύ από όλα και το φοράς πάντα και παντού,
Και κάποιοι σε ρωτάνε ”Γιατί φόρεμα και όχι φόρμες η κολάν;”
Γιατί με τις φόρμες ζεσταίνεσαι και τα κολάν σε πιέζουν, νιώθεις πως σου κόβουν την αναπνοή. Γιατί τίποτα δεν ταιριάζει με το όποιο διαφορετικό στιλ θες να έχεις κάθε φορά.
Και να φανταστείς πως όταν ήσουν μικρή τα σιχαινόσουν τα φορέματα. Όταν ήσουν μικρή πίστευες πως τα φορέματα σε κάνουν ευάλωτη. Πως δεν μπορείς να είσαι ελεύθερη. Βέβαια δεν είχες άδικο. Σε ηλικίες που ακόμη πηγαίνεις σχολείο προτεραιότητα είναι η άνεση κι η πρακτικότητα. Πώς θα μπορούσες να φοράς φόρεμα όταν το μόνο που ήθελες ήταν να τρέχεις; Δεν σου περνούσε καν από το μυαλό να κάνεις ποδήλατο με το φόρεμα.
Το φόρεμα εκείνη την εποχή ήταν το επίσημο ένδυμα σου. Το κρατούσες καλά φυλαγμένο για το πάρτι της κολλητής σου ή τον χορό του σχολείου. Το δίπλωνες ευλαβικά και το έβαζες στην βαλίτσα σου το καλοκαίρι για να το βάλεις τον 15αυγουστο στην εκκλησία. Σε έκανε να δείχνεις γλυκιά, όμορφη και χαριτωμένη. Ή έτσι πίστευες. Όπως το ίδιο πιστεύαμε όλες μας αφού μέχρι μια ηλικία νιώθαμε ότι τα ρούχα μας μας καθόριζαν. Ότι αυτά διαμόρφωναν το ποιες είμαστε. Ότι καθόριζαν το ποιες ”έπρεπε” να είμαστε και όχι το ποιες ”μπορούσαμε” πραγματικά να είμαστε. Δεν μας περνούσε από το μυαλό πως ό,τι και να φορούσαμε ήμασταν ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος.
Μόνο μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως τα ρούχα παίρνουν τη μορφή μας. Γίνονται δυναμικά, απαιτητικά, ηθικά, ανήθικα.
Τώρα που έχεις μεγαλώσει και -δυστυχώς- δεν κάνεις πια αγώνες δρόμου στα στενά της γειτονιάς σου, τα αγάπησες τα φορέματα. Τώρα που χρειάστηκε να μείνεις στο σπίτι για πολύ μεγαλύτερο διάστημα από ότι είχες συνηθίσει άλλαξε η οπτική σου. Συγκεκριμένα αγάπησες όσο τίποτα αυτό το ένα φόρεμα. Και ίσως ο λόγος που αυτό το κομμάτι έχει γίνει το ένα και μοναδικό να μην αφορά την πρακτικότητά του, αλλά να είναι περισσότερο συναισθηματικός.
Το άλλο σου μισό ίσως τελικά να είναι ένα καθημερινό φόρεμα
Όταν το φοράς νιώθεις πως παίρνει τη μορφή σου. Πως σε καταλαβαίνει και σε αγκαλιάζει. Έχεις συνειδητοποιήσει πως μέσα σε αυτό μπορείς να είσαι όλα όσα θέλεις. Χαρούμενη, απογοητευμένη, ερωτευμένη, θυμωμένη. Είναι ο καμβάς της ζωής σου. Έχει υπάρξει λερωμένο από τα δάκρυά σου, από ποτό, από παγωτό, από θαλασσινό νερό. Όταν το φοράς φαίνονται τα γόνατα σου. Και αναγνωρίζεις ένα προς ένα τις ουλές και τα σημάδια τους. Πώς να μην νιώθεις ότι είναι το άλλο σου μισό και το κυριότερο, πώς να το πάρεις απόφαση να το αποχωριστείς;
Μπορεί να μου πεις πως έχεις ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, αλλά για τις φόρμες σου. Το θέμα δεν είναι ποιο ρούχο έχεις επιλέξει για να είναι η ”στολή” σου. Το θέμα είναι μέσα σε αυτό να νιώθεις ασφαλής. Να είσαι ο εαυτός σου, ολόκληρος.
