«Όταν είσαι μικρός, θέλεις να μεγαλώσεις. Ως ενήλικας, μέχρι να φτάσεις τα εξήντα πάνω κάτω, θέλεις να μείνεις νεανικός. Μόλις γεράσεις, δεν έχεις πια καμία επιδίωξη. Αυτό συνοψίζει την κενότητα της ύπαρξής μας εδώ μέσα. Δεν υπάρχουν πια στόχοι. Ούτε εξετάσεις να περάσεις, ούτε σταδιοδρομία να ακολουθήσεις, ούτε παιδιά να μεγαλώσεις. Είμαστε πολύ γέροι για να φροντίσουμε ακόμα και τα εγγόνια μας.»

Πλησιάζοντας οι γιορτές δεν θα μπορούσα να μην μιλήσω για αυτό το έξοχο βιβλίο με τον ιδιαίτερο τίτλο Προσπάθειες να κάνω κάτι με τη ζωή. Το μυστικό ημερολόγιο του Χέντρικ Χρουν, ετών 83 1/4 που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Είναι ένα όχι πολύ συνηθισμένο θεματικά, κείμενο, που ταξιδεύει τον αναγνώστη μετακινώντας τον πάνω σε μια ευρεία συναισθηματική γκάμα. Το Χέντρικ Χρουν, είναι το ψευδώνυμο που επέλεξε ο συγγραφέας για να υπογράψει δημόσια ένα πολύ προσωπικό και βαθιά φιλοσοφημένο αρχείο, το οποίο ρίχνει αρκετό φως στον κόσμο των υπέργηρων ανθρώπων που αρνούνται να το βάλουν κάτω και συνεχίζουν να κάνουν σχέδια για τη ζωή.

Στην κατά βάση, πρωτοπρόσωπη αυτή αφήγηση, ο κεντρικός ήρωας, -μόνιμος πλέον κάτοικος ενός οίκου ευγηρίας-, αποφασίζει στην αφετηρία της χρονιάς να κρατήσει ημερολόγιο για έναν ολόκληρο χρόνο. Μεταφέρει στις λευκές σελίδες αφιλτράριστες τις σκέψεις του -έτσι ακριβώς όπως προσγειώνονται μέσα στο κεφάλι του- χωρίς κανενός είδους λογοκρισία ή κοινωνικής ευγένειας. Περνώντας οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες γνωρίζουμε όχι μόνο τον αυθεντικό Χέντρικ Χρουν αλλά και τον κόσμο που τον περιβάλλει. Μέσα από αυτόν μαθαίνουμε για τις αγωνίες, τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν τα άτομα μιας πολύ προχωρημένης ηλικίας.

Ανοίγοντας στον κόσμο την πόρτα αυτού του οίκου ευγηρίας που βρίσκεται κάπου στο Άμστερνταμ, ο συγγραφέας μας προσκαλεί να γνωρίσουμε την καθημερινότητα των πολύ ηλικιωμένων ανθρώπων η οποία εκτός από τα αναμενόμενα προβλήματα που περιλαμβάνει, είναι συχνά απρόβλεπτη και εξαιρετικά αισιόδοξη. Μπορεί να κινούνται πιο αργά, να σκέφτονται με χρονοκαθυστέρηση, να μην γνωρίζουν τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα, να αφαιρούνται, να έχουν πολλά προβλήματα υγείας και περιορισμένο κινητικό εύρος, εξακολουθούν όμως να ζουν, να ονειρεύονται, να επιθυμούν, να αγαπούν, να έχουν ανάγκη την συντροφικότητα, τη φιλία, την τρυφερότητα, το γέλιο. Τοποθετημένοι κάπου στις παρυφές της κοινωνίας, απομονωμένοι τις περισσότερες φορές μέσα σε ατέλειωτες ώρες σιωπής και μοναξιάς, κάποιοι από αυτούς τους οικότροφους αποφασίζουν αντί να τους καταπιεί η κατάθλιψη να επαναστατήσουν και να δημιουργήσουν τις πιο ευχάριστες δυνατές συνθήκες για όσο καιρό τους απομένει να ζήσουν.

Είναι ένα βιβλίο άμεσο και ειλικρινές, γεμάτο από μηνύματα, σπαρακτικό κάποιες φορές, ωμό μερικές άλλες, αρκετά κυνικά γραμμένο όμως με διασκεδαστικό τρόπο που δύσκολα δεν θα σας κάνει να γελάσετε μετά δακρύων σε πολλές στιγμές του. Σε αυτό το ημερολόγιο έχει εγκιβωτιστεί η πεμπτουσία της ζωής, η δύναμη της θέλησης. Ο πυρήνας της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η επιθυμία να γεύεσαι την κάθε μέρα σου σαν να μην υπάρχει αύριο, δρασκελίζοντας όποιες δυσκολίες σταθούν ως εμπόδιο στον δρόμο σου. Θα κλείσω με την ελπίδα να φροντίσουμε όλοι λίγο περισσότερο τους ηλικιωμένους που ζουν γύρω μας και μια φράση την οποία πολύ αγάπησα μεταξύ άλλων σε αυτό το υπέροχο βιβλίο: “Όσο υπάρχουν σχέδια, υπάρχει ζωή.”