Φαβορί δεν είναι μόνο τα άλογα στον ιππόδρομο, είναι και ο άνθρωπος που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να επικρατήσει.

Πού; Παντού, στο σχολείο, στις παρέες, στο πανεπιστήμιο, στον επαγγελματικό στίβο, στα παιχνίδια, στην πολιτική, στη ζωή.

Νομίζουν όλοι πως είναι εύκολο να είσαι φαβορί. Πως έτσι γεννήθηκες. Δεν ξέρω αν συνωμότησαν τα άστρα ή το σύμπαν και αν τελικά κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται «φαβορί», πάντως οπωσδήποτε αυτοί οι άνθρωποι γεννιούνται μεγάλοι.

Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από τη γαλλική «favori», που χρησιμοποιείται ως επίθετο και σημαίνει «τον αγαπημένο, τον δημοφιλή». Η ρίζα της εντοπίζεται στο λατινικό ρήμα faveo που σημαίνει προσέχω.

Όμως τα φαβορί ούτε τα έχουν αγαπήσει πιο πολύ, ούτε τα έχουν προσέξει ιδιαίτερα. Αντίθετα, οι άνθρωποι φαβορί είναι αυτοί που έχουν παλέψει μόνοι τους για όλα, που έχουν πιστέψει στον εαυτό τους, που έχουν δημιουργήσει προσδοκίες.

Κανείς δεν τους χάιδεψε, κανείς δεν τους «ντάντεψε», κανείς δε μέτρησε πόσα χιλιόμετρα μοναχικής και κοπιαστικής ανηφόρας έχουν ανέβει. Στην παιδική ηλικία η ευφυΐα τους γίνεται stand up comedy με το στανιό στα οικογενειακά τραπέζια. Στην εφηβεία δεν έχουν δικαιολογία να παρεκκλίνουν από το στόχο τους, να αποσπαστεί η προσοχή τους, να κάνουν επιπολαιότητες. Στις εξετάσεις κανείς δεν αγωνιά για το αποτέλεσμα που θα φέρουν και δεν τους επιτρέπεται το άγχος, διότι «δε σε φοβάμαι εσένα». Στις παρέες πάντα είναι πρόσχαροι, βολικοί , ακούνε προσεκτικά και επί μακρόν και  απορροφούν σα σφουγγάρι τα ζόρια και το χείμαρρο προβλημάτων των φίλων τους. Όταν οι ίδιοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα και τολμούν να το εκστομίσουν εισπράττουν το ανακουφιστικό «έλα, μη στενοχωριέσαι, δεν έχεις ανάγκη εσύ, θα το ξεπεράσεις».

Στις σχέσεις οι σύντροφοι υποτιμούν τα συναισθήματά τους και τους αντιμετωπίζουν σαν άτρωτους, ορθολογιστές που δεν πληγώνονται ποτέ. Οι γονείς τους πάντα στηρίζονται σε αυτούς, περιμένουν από αυτούς, καμαρώνουν για αυτούς, αλλά τους έχουν δώσει υπερφυσικές ικανότητες και διαστάσεις. Οι συνάδελφοι τους θεωρούν σκληρούς , αριβίστες , τα τέλεια ρομπότ. Οι πελάτες τους νομίζουν πως είναι απλά και μόνο επαγγελματίες σε εικοσιτετράωρη λειτουργία.

Όμως, οι άνθρωποι «φαβορί» δεν είναι ούτε εξωπραγματικοί ούτε εκνευριστικά τέλειοι. Είναι απλά εντελώς κανονικοί, κι αυτή η κανονικότητα σ’ έναν κόσμο γεμάτο παρακαμπτήριους και ανώμαλους δρόμους ξενίζει. Δεν ένιωσαν την ανάγκη να κάνουν την επανάστασή τους κάνοντας κοπάνες από τα σχολεία ή δοκιμάζοντας ναρκωτικά. Δε ζαλώθηκαν κανένα σακίδιο στα 16 για να παρατήσουν το σπίτι τους και να τους ψάχνουν στα αστυνομικά τμήματα. Δε βρίστηκαν με τους καθηγητές ή με τους γονείς τους, δεν ονειρεύτηκαν να γίνουν σχεδιαστές graffiti ή dj’s σε αριστερά φεστιβάλ. Δεν έμπλεξαν με κωλόπαιδα, δεν ερωτεύτηκαν αλήτες, δεν έκαναν κατάχρηση της εμπιστοσύνης και της πίστης των άλλων σε αυτούς, δε δημιουργούν πρόβλημα στη δουλειά, δε μαλώνουν στις παρέες. Μήπως είναι πολύ καλοί για να’ ναι αληθινοί;; Όχι, δεν είναι τόσο «καλοί».  Απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια όπως όλοι, ίσως κι ένα λιγότερο. Δεν έχουν δικαίωμα στο λάθος.

Κι αυτός ο οξύμωρος περιορισμός δημιουργεί αφάνταστη πίεση, μια φυλακή γεμάτη βασανιστικές σκέψεις κι ευθύνες . Μια φυλακή με πολλά αλλά σύντομα επισκεπτήρια, που το κουδούνι χτυπάει προτού προλάβεις να ανταλλάξεις δυο ματιές.

Αν προλάβεις και τους κοιτάξεις, θα δεις στο πρόσωπό τους την πίεση και μια ανείπωτη κραυγή «αγκάλιασέ με, δεν ήμουν ποτέ παιδί». Δώστε τους το χρόνο. Δώστε τους αυτή την αγκαλιά. Παίξτε μαζί τους όπως με τα παιδιά. Γελάστε, κάντε βλακείες, συγχωρέστε τους τα λάθη που θέλουν να κάνουν, αυτά που θέλουν να κάνουν, αυτά που τελικά δε θα κάνουν ποτέ.

Γιατί όπως είχε πει και ο Οβίδιος «Cui peccare licet peccat minus» (= αυτός που του επιτρέπεται να σφάλλει, σφάλλει λιγότερο).