Πάει καμιά δεκαετία από τότε που αποχαιρέτησα τα θρανία και η αλήθεια είναι ότι οι αναμνήσεις είναι ισχυρές και συχνά- πυκνά και δακρύβρεχτες. Ο τίτλος μιλάει από μόνος του, τα συμπεράσματα όμως δικά σας.
Εγώ πριν απ’ όλα θα αφήσω αυτό εδώ: Μεγάλωσα στη δεκαετία με λεκέδες από τέμπερες. Γυρνούσα σπίτι με κηρομπογιές στα χέρια, στα ρούχα και σε όλο το σώμα. Θα σέβεστε.
Τα σχολεία ξεκίνησαν πριν λίγες μέρες και με νέα εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, δίνεται άδεια εισόδου σε εκπροσώπους της Ελληνικής Ομοσπονδίας Τσιρλίντινγκ (Αθλητικού Ομαδικού Χορού) σε σχολικές μονάδες της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Το Cheerleading
Οι επισκέψεις των εκπροσώπων θα υλοποιούνται χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση και κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων είναι υποχρεωτικό να παρίσταται εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής.
Κατά την διάρκεια επίσης, των ενημερώσεων δεν επιτρέπεται η προώθηση, προβολή, διάθεση ή διανομή υλικού που αφορά στην άμεση ή έμμεση διαφήμιση εμπορικού προϊόντος ή προϊόντος παροχής υπηρεσιών, καθώς και η λήψη στιγμιότυπων (βιντεοσκόπηση – φωτογράφιση – ηχογράφηση) των μαθητών.
Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις και ποτέ μονοσήμαντη χροιά. Από τη μια λοιπόν η κίνηση αυτή έχει σαν στόχο να προαχθεί το αθλητικό πνεύμα, να έρθουν σε στενότερη επαφή οι μαθητές με ένα νέο- στα ελληνικά δεδομένα- είδος αθλητισμού, άκρως διαδεδομένο παγκοσμίως, καθώς έχει ξεκινήσει η συζήτηση για να γίνει ολυμπιακό άθλημα.
Μια ενασχόληση με κέφι και χορό καθώς πρόκειται για άθλημα με φιγούρες που έχουν βάση την ενόργανη και τον χορό. Όπως ισχυρίζονται οι φανατικοί του σπορ, βελτιώνει τη φυσική κατάσταση, ενδυναμώνει το σώμα και χαρίζει εξαιρετική ευλυγισία.
H κατάργηση των Καλλιτεχνικών και της Κοινωνιολογίας
Από την άλλη πλευρά, ταυτόχρονα με αυτό το νιου έντρι, ανακοινώνεται πως καταργούνται από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα τα μαθήματα των Καλλιτεχνικών και της Κοινωνιολογίας. Στην πραγματικότητα φυσικά αυτό δεν συνέβη εν μια νυκτί καθώς τα τελευταία χρόνια συρρικνώνονται σταθερά οι ώρες της διδασκαλίας των μαθημάτων Τέχνης ειδικά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Το ερώτημα φυσικά είναι αν πρόκειται για μια αυθαίρετη πρωτοβουλία του Υπουργείου, ή αν έγκειται στην γενικότερη αδιαφορία των μαθητών ως προς τα μαθήματα που αφορούν την Τέχνη και άρα και στη χαμηλή ζήτησή του που οδηγεί στην εξαφάνιση του συγκεκριμένου κλάδου.
Να πούμε βέβαια σε αυτό το σημείο, ότι τα τελευταία χρόνια διδασκόταν ως μάθημα επιλογής. Σίγουρα κι αυτό συντέλεσε στην υποβάθμισή του, αφού δεν υπήρχαν σε όλα τα σχολεία εκπαιδευτικοί για να το διδάξουν.
Οι μαθητές κατέληγαν να οδηγούνται σε άλλα μαθήματα επιλογής και ούτω καθ’ εξής.
Ένας τεράστιος φαύλος κύκλος που άκρη δεν θα βγει.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπήρξε μια απώλεια που μόνο «περιττή» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Γιατί, πέρα από την ανάπτυξη της δημιουργικότητας, η τέχνη προβάλλει και καλλιεργεί και τη συναισθηματική νοημοσύνη ενός μαθητή.
Η Τέχνη είναι Τροφή.
Κι ο Αθλητισμός όμως είναι το θεμέλιο της πειθαρχίας και η ίδια η ιστορία του τόπου μας.
Όλα είναι απαραίτητα και όλα μαζί διαμορφώνουν μια προσωπικότητα, ελεύθερη και συγκροτημένη. Καλλιεργούν. Χαρίζουν αυτό που πολλοί υποστηρίζουν ότι λείπει από γενιές ανθρώπων, την παιδεία.
Εγώ θα κλείσω με μια φράση από την δασκάλα μου στην 6η Δημοτικού- α να χαθείτε, πήγα πολύ πίσω με όλα αυτά και συγκινήθηκα. Μας έλεγε λοιπόν: « Κανείς δεν σας ρώτησε για να έρθετε εδώ, οπότε φερθείτε έξυπνα. Βρείτε λόγους, όποιοι κι αν είναι, για να φαίνεται σαν δική σας απόφαση»
Υ.γ. Να στε καλά κα. Άννα όπου και να’ στε.
