Εκεί που «Η ιστορία της Θεραπαινίδας» της Μάργκαρετ Αυτγουντ συναντά το βιβλίο του Γουίλιαμ Γκολντινγκ «Ο άρχοντας των μυγών» γεννιέται ένα αριστοτεχνικό δυστοπικό μυθιστόρημα.
Το «Έτος της Χαρίτος» δια χειρός της αμερικανικής συγγραφέως Κιμ Λίγκετ είναι ένα σκοτεινό παραμύθι, που θα συναρπάσει το αναγνωστικό κοινό. Ένα βιβλίο σκοτεινό και συνάμα όμορφο, βαρύ που όμως σε καθηλώνει και σε καλεί να το διαβάσεις μονορούφι.
Στην κομητεία Γκάρνερ λένε στα κορίτσια ότι έχουν τη δύναμη να σαγηνεύουν και να παρασύρουν τους άνδρες μακριά από το κρεβάτι τους, να οδηγούν τις συζύγους στην τρέλα από τη ζήλια. Πιστεύουν πως το ίδιο τους το δέρμα εκκρίνει ένα ισχυρό αφροδισιακό, το δυνατό ελιξίριο της νιότης ενός κοριτσιού στο κατώφλι της γυναικείας ενηλικίωσης. Γι’ αυτό τα διώχνουν μακριά μόλις συμπληρώσουν τα δεκαέξι τους χρόνια, ώστε να απελευθερώσουν τις μαγικές τους δυνάμεις στη φύση, να εξαγνιστούν και να επιστρέψουν έτοιμα για γάμο. Ωστόσο, δεν καταφέρνουν να γυρίσουν όλα ζωντανά.
Η δεκαεξάχρονη Τίρνι Τζέιμς ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή – μια κοινωνία που δε θέτει αντιμέτωπη φίλη με φίλη, γυναίκα με γυναίκα. Όμως, καθώς πλησιάζει το δικό της έτος της χάριτος, συνειδητοποιεί γρήγορα ότι δεν είναι μόνο τα αδυσώπητα στοιχεία της φύσης που πρέπει όλες τους να φοβούνται. Δεν είναι καν οι λαθροκυνηγοί που παραμονεύουν στο δάσος, περιμένοντας την ευκαιρία να αρπάξουν ένα από τα κορίτσια ώστε να βγάλουν μια περιουσία στη μαύρη αγορά. Ίσως, τελικά, αυτό που έχουν να φοβούνται περισσότερο απ’ όλα είναι η μία την άλλη.
Το γράψιμο είναι ατμοσφαιρικό, δεξιοτεχνικό και προκαλεί ένα διαρκές συναίσθημα φρίκης στον αναγνώστη
Αν και η κομητεία στην οποία λαμβάνει χώρα η ιστορία είναι αδιαμφισβήτητα ένα δυστοπικό περιβάλλον το τοπίο ζωντανεύει και αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη με τρόπο ρεαλιστικό, παραστατικό και ζωντανό. Παράλληλα η δράση του βιβλίου ήταν εξαιρετική ενώ οι διαρκείς ανατροπές έντειναν την αγωνία του αναγνώστη στο γύρισμα κάθε σελίδας.
Ακόμη ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στην πρωταγωνίστρια του βιβλίου την Τίρνι. Πρόκειται για μία γενναία νεαρή κοπέλα που αψηφά τους κανόνες της πατριαρχικής κοινωνίας της. Από την πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου οι αναγνώστες μπορούν να διακρίνουν το θάρρος της, το οποίο στη συνέχεια του βιβλίου συνυφαίνεται με το επαναστατικό πνεύμα, τη δημιουργικότητα και τον αλτρουισμό της προσφέροντάς στο αναγνωστικό κοινό μία εξαιρετική πρωταγωνίστρια. Η Τίρνι θα μπορούσε ακόμα να μελετηθεί ως η προσωποποίηση του ορθολογικού τρόπου σκέψης μέσα σε μια κοινωνία, που διέπεται από ισχυρές θεοκρατικές δομές. Η φιγούρα της Τίρνι τελικά υποστηρίζει την κατάργηση των άκαμπτων, θρησκευτικών δομών όπως η Θεοκρατία και η δεισιδαιμονία, στηλιτεύοντας το δογματισμό και ενθαρρύνοντας την ορθολογική σκέψη και το κριτικό, επαναστατική πνεύμα. Επιπλέον η συγγραφέας στήνει στο επίκεντρο του βιβλίου μία πατριαρχική κοινωνία – που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα – και μελετά κριτικά τον μισογυνισμό.
Η ιστορία υπογραμμίζει την τοξικότητα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας
Eνώ παράλληλα φέρνει στο προσκήνιο την ψυχική διάβρωση που προκαλείται στις γυναίκες που γαλουχούνται από την παιδική τους ηλικία, ώστε να σέβονται και δέχονται παθητικά το πατριαρχικό πρότυπο. Επιπλέον η συγγραφέας με τρόπο διδακτικό και θαρραλέο αναδεικνύει το φαινόμενο του εσωτερικευμένου μισογυνισμού και τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες καταλήγουν να βλάπτουν ή μια την άλλη προκειμένου να επιβιώσουν σε μια κοινωνία δομημένη για να ισοπεδώνει την ύπαρξή τους.
«Κάνουμε κακό η μία στην άλλη, επειδή μόνο έτσι μας επιτρέπεται να εκδηλώσουμε τον θυμό μας. Όταν μας αφαιρούν το δικαίωμα της επιλογής, η φωτιά θεριεύει μέσα μας. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι μπορούμε να κάνουμε όλο τον κόσμο στάχτη με την αγάπη μας, με την οργή μας και όλα τα ενδιάμεσα» τονίζει χαρακτηριστικά η συγγραφέας δίνοντας ταυτοχρόνως στο μυθιστόρημα διδακτικό και φιλοσοφικό χαρακτήρα.
Νομίζω ότι το γυναικείο αναγνωστικό κοινό θα εκτιμήσει ευκολότερα αυτό το βιβλίο διότι μέσα στις σελίδες του θα αναγνωρίσει το γνώριμο αισθήματα της κοινωνικής καταπίεσης που οι γυναίκες μέχρι και σήμερα βιώνουν. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι και το ανδρικό κοινό μπορεί κάλλιστα να απολαύσει και να επωφεληθεί από την ανάγνωση του βιβλίου.
Τέλος η συγγραφέας επιλέγει, να κλείσει το μυθιστόρημα σε μία στιγμή “κορύφωσης” δίνοντας ένα διττό τέλος. Πρόκειται για μία τολμηρή απόφαση που καθιστά το βιβλίο ακόμα πιο μυστηριώδες και αξέχαστο για τον αναγνώστη. Το σίγουρο είναι ότι η αυλαία του μυθιστορήματος κλείνει με τον πιο εντυπωσιακό και παράλληλα ελπιδοφόρο τρόπο αφήνοντας μέσα σου ένα άνθος ελπίδας και μια υπόσχεση ότι το φως της θέλησης για ελευθερία αγγίζει ακόμη και τις σκοτεινότερες γωνίες του κόσμου.
