O χρόνος. Άλλοτε σύμμαχος κι άλλοτε εχθρός σου, πάντα θα σου θέτει περιορισμούς και όρια. Θα σε κυνηγάει να βιαστείς τη μια στιγμή και την επόμενη που θα εύχεσαι να βιαστεί, δεν θα περνάει με τίποτα. Γιατί ο χρόνος κάνει κουμάντο στο παιχνίδι και δεν σ’ αφήνει να σκεφτείς ούτε στιγμή το αντίθετο. Κι αν κάποιες φορές ξεγελιέσαι είναι επειδή εκείνος στο επιτρέπει. Είναι σαφής, θέτει τους κανόνες και εμείς σαν πιόνια τους ακολουθούμε ενώ παλεύουμε, άσκοπα προφανώς, να τον νικήσουμε.

Ως καλός γιατρός, ο χρόνος, θα φροντίσει σχολαστικά το τραύμα σου όταν είναι ακόμα νωπό, δρώντας αθόρυβα μα αποτελεσματικά. Όταν αυτό σε πονάει θα σου δίνει παράταση να σταθείς στα πόδια σου, δεν θα σε πιέζει όπως κάνει συνήθως, θα στέκεται πλάι σου καρτερικά και θα υπομένει τις κρίσεις σου και τις εκρήξεις σου μέχρι να νιώσεις καλύτερα. Στην αρχή κάθε δύσκολης κατάστασης άλλωστε, αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι μόνο ένα βουνό, ένα τοπίο θολό που φαντάζει αχανές. Μην έχοντας τον έλεγχο, αποδιοργανωμένος, έρμαιο των συνθηκών. Όμως όπως πολύ σοφά λέει ο λαός ο «χρόνος γιατρεύει τις πληγές», γεγονός για το οποίο μόνο εκ των υστέρων μπορείς πια να του αποδώσεις τα εύσημα.

Ο χρόνος τρέχει σε μια κλεψύδρα αναποδογυρισμένη και γι’ αυτό και εσύ τρέχεις να προλάβεις και να κάνεις όσο πιο πολλά πράγματα μπορείς. Στην πορεία ίσως και να χάνεσαι μες στην πολυπραγμοσύνη σου, αλλά δεν παύει να πρέπει να προλάβεις. Τρέχεις να φτάσεις στον προορισμό σου και κάποιες φορές ξεχνάς ν’ απολαύσεις το ταξίδι, προσπερνώντας, αδιάφορα, τα δήθεν μικρά, στιγμές που δεν στάθηκες να ζήσεις.

Πώς να νικήσεις όμως τον χρόνο;

Δεν γίνεται. Αυτό που γίνεται όμως, είναι να φροντίζεις να αξιοποιείς τον χρόνο που περνάει. Να δίνεις αξία και να εκμεταλλεύεσαι το κάθε λεπτό και την κάθε στιγμή. Στο χέρι σου είναι. Δείξε του σεβασμό. Θέσε τους στόχους και τους προορισμούς, εκείνοι είναι που σου δίνουν το κίνητρο για να προχωρήσεις και πυροδοτούν την θέλησή σου.

Από την άλλη ο χρόνος γίνεται στοιχειό και θα σε κυνηγήσει να σου υποδείξει τις αποτυχίες σου, τις ήττες και τις απώλειες που βίωσες στον δρόμο σου. Θα είναι εκεί ν’ αναπαριστά το παρελθόν και να ζωντανεύει τις εικόνες στο μυαλό σου, τις όμορφες και τις άσχημες, τις σημαντικές αναμνήσεις, ανεξίτηλες στη μνήμη σου.

Πόσες φορές ευχόμαστε να μπορούσαμε να τον παγώσουμε ή να είχαμε μια μηχανή του χρόνου να γυρίσουμε και να διορθώσουμε τα λάθη μας, να πάρουμε πίσω λόγια και πράξεις; Όλα θαρρείς ότι μπορεί να λυθούν τότε. Αν κυριεύσεις στον χρόνο, αν τον δαμάσεις… Αν τον ελέγξεις, θα τα καταφέρεις, σκέφτεσαι. Μα, σκέφτεσαι το ακατόρθωτο.

Γιατί τελικά καμία μηχανή του χρόνου δεν θ’ αλλάξει τις αποφάσεις σου, καμία υπερδύναμη δεν θ’ ασκήσει επιρροή πάνω του. Είσαι εσύ μόνος σου ν’ αντιμετωπίζεις τις επιλογές σου κι απέναντί σου βρίσκεται τελικά μονάχα ο ίδιος σου εαυτός, ο οποίος ευθύνεται για τις πράξεις σου. Αυτόν να ανταγωνιστείς, λοιπόν, κι όχι τον χρόνο, μ’ αυτόν το παιχνίδι είναι προδιαγεγραμμένο. Διότι ο χρόνος θα συνεχίζει να κυλά με τον ίδιο ρυθμό, ανεπηρέαστος κι ανεξάρτητα από όσα πράττεις. Υπάρχει ωστόσο για να μας θυμίζει ότι όλα έχουν ένα τέλος και μας σπρώχνει ώστε να εκτιμάμε αυτό που ζούμε στο παρόν.

Αν ο χρόνος μας, άλλωστε, ήταν αιώνιος, ποιο θα ήταν το νόημα; Θα τα αναβάλαμε όλα γι’ αργότερα, γιατί πολύ απλά θα γνωρίζαμε ότι μπορούμε! Θ’ αφήναμε το τώρα γιατί θα είχαμε δεδομένο το μετά.

Οπότε τι άλλο μπορούμε να πούμε τελικά στον χρόνο πέρα από ένα «ευχαριστώ» που είναι εκεί για ν’ αποφεύγουμε τις δικαιολογίες και να μην ξεχνάμε να ζούμε;

featured photo: unsplash.com