Έχεις γνωρίσει σίγουρα ένα δείγμα αυτής της κατηγορίας ανθρώπων στη ζωή σου. Ξέρεις, είναι αυτοί που δηλώνουν συναισθηματικά μη διαθέσιμοι, επί μονίμου βάσεως. Δεν είναι απαραίτητα αρσενικού γένους, όπως ίσως συνηθίζεται. Ούτε απαράμιλλης ομορφιάς, που δε ξέρουν πως να διαχειριστούν. Είναι άνθρωποι σαν εμένα, σαν εσένα, σαν οποιονδήποτε που μπορεί να συναντήσεις στο δρόμο.

Εντάξει, όλοι έχουμε περάσει και θα ξαναπεράσουμε τη φάση του «Δε θέλω σχέση, μόνο σεξ!». Κατανοητό. Το περίεργο με αυτούς τους ανθρώπους, όμως, είναι ότι δε βγαίνουν ποτέ από αυτή τη φάση. Σε όποια φάση της ζωής τους και να τους βρεις, δεν έχουν σχέση, παρά μόνο κάποιον τακτικό ερωτικό σύντροφο, ίσως. Εκτός αν θεωρείς σχέση το «Γεια, τι κάνεις; Θα έρθεις σπίτι μου το βράδυ;» και το τσιγάρο μετά το σεξ. Τότε, πάω πάσο. Αν, όμως, συμφωνείς μαζί μου πως όλο αυτό δεν είναι φυσιολογικό, τότε μπορείς να αναρωτηθείς κι εσύ μαζί με μένα «Πως γίνεται ένας άνθρωπος να μην έχει ανάγκη τη συντροφικότητα;».

Μάλλον, δε γίνεται. Όλοι έχουμε λίγο-πολύ ανάγκη από κάποιον άλλο άνθρωπο. Όσο κι αν οι στόχοι μας (καριέρα π.χ.) μας φαίνονται πιο σημαντικοί από οτιδήποτε άλλο, πάντα θα θέλουμε κάποιον να μοιραστούμε τις χαρές και τις ανησυχίες μας. Και οι φίλοι δεν αρκούν.

Αυτό, λοιπόν, που πιστεύω είναι ότι ο φόβος κρύβεται σχεδόν πάντα πίσω από αυτές τις συμπεριφορές. Φόβος κάποιου να δεθεί με έναν άλλο άνθρωπο. Φόβος να ερωτευτεί και πιθανότατα να πληγωθεί. Ακόμα και φόβος ότι τελικά μπορεί να συνυπάρξει με κάποιον και όλα όσα υποστήριζε μέχρι τώρα, δεν ισχύουν.

Ένας τέτοιος άνθρωπος δύσκολα θα αλλάξει συμπεριφορά και σίγουρα, αν αποφασίσεις εσύ να τον αλλάξεις, δε θα τα καταφέρεις. Πάνε, λοιπόν, και χτύπα εσύ την άλλη πόρτα. Που ξέρεις; Μπορεί στην επόμενη, να σε αφήσουν να περάσεις μέσα, για να καθίσεις.