Η Λήνα Ψυχογιού, φοιτήτρια ακόμη στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Νέου Ελληνικού Θεάτρου Γιώργου Αρμένη, συμμετέχει στην παράσταση Μαντζουράνα στο κατώφλι Γάιδαρος στα κεραμίδια, που έκανε πρεμιέρα στις αρχές Νοεμβρίου, στο Νέο Ελληνικό Θέατρο. Στην παράσταση υποδύεται 6 (αν μετράμε σωστά) διαφορετικούς χαρακτήρες, τραγουδά, εντυπωσιάζει, συγκινεί.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα: είναι η πόλη της και τη λατρεύει. Οι δύο μεγάλες της αγάπες είναι η μουσική και το θέατρο και στον ελεύθερο χρόνο της η Λήνα Ψυχογιού ταξιδεύει, εξερευνεί την πόλη της και παίζει επιτραπέζια με τους αγαπημένους της φίλους. Τα καλοκαίρια της τα περνά στην Τήνο, στο εξοχικό της.  «Η απόλυτη χαλάρωση», το χαρακτηρίζει η ίδια.

Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

Πάντα με έθελγε το θέατρο, γι’αυτό και ήμουν συνεχώς σε κάποια θεατρική ομάδα στο σχολείο κλπ. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι οι μόνες ώρες της ημέρας που ήμουν χαρούμενη και ήρεμη ήταν αυτές της πρόβας, οπότε αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω σ’αυτή τη ζωή!

Είχες στο μυαλό σου πρότυπα, ινδάλματα;

Δεν θα το έθετα τόσο προσωποκεντρικά. Είχα και έχω γενικά στο μυαλό μου μία συγκεκριμένη αισθητική την οποία ήθελα και θέλω να ακολουθώ. Αυτή δεν σχετίζεται με κάποιο συγκεκριμένο ίνδαλμα-πρότυπο.

Τι σχέση είχες με το θέατρο πριν περάσεις το κατώφλι της σχολής;

Είχα δει και διαβάσει πάρα πολλά θεατρικά έργα και τα περισσότερα από αυτά -κυρίως αρχαία δράματα- τα είχα μελετήσει στη Φιλοσοφική Σχολή όπου φοίτησα πριν πάω στη Δραματική. Εκτός αυτού είχα την τύχη να είμαι σε μία αξιόλογη σχολική θεατρική ομάδα, αυτήν της Γερμανικής Σχολής Αθηνών και ύστερα σε μία άλλη ερασιτεχνική ομάδα. Επομένως, υπήρχε μία τριβή με το αντικείμενο, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

Μέχρι τώρα τι σε εντυπωσιάζει περισσότερο στη διαδικασία της υποκριτικής;

 Το να πλάθεις και να υποδύεσαι ένα ρόλο είναι από μόνο του μία μαγική διαδικασία. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η διαδικασία της πρόβας σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα της παράστασης.

Πόσο εύκολο είναι να μεταμορφώνεται κανείς;

Εξαρτάται πάντα και από τη φύση του έργου.. Για παράδειγμα, στην “Μαντζουράνα”, την παράσταση που παίζω, κάνουμε σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί από 5-6 ρόλους ο καθένας που απαιτούν ριζική και γρήγορη μεταμόρφωση. Αν κρίνω από το αποτέλεσμα, είναι εφικτό!

Ανάμεσα στους δασκάλους σου είναι και ο Γιώργος Αρμένης. Ένα από τα πράγματα που σου έμαθε;

Αυτό που θαυμάζω περισσότερο στον Γιώργο Αρμένη είναι και αυτό που έχω αποκομίσει σε μεγάλο βαθμό από εκείνον. Είναι ένας άνθρωπος με μία απίστευτη ενέργεια και ζωτικότητα πάνω στη σκηνή, δίνει πάντα το 100% και είναι αληθινός. Ένα λοιπόν από τα πράγματα που έμαθα κοντά του και παρατηρώντας τον είναι το να δίνομαι ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνω.

Πολλά και ωραία τα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή στην παράσταση. Με όσα ερμηνεύεις η ίδια  φανερώνεις ότι δεν έχεις μια απαίδευτη φωνή.

Έχω ένα μουσικό σχήμα με το οποίο κάνουμε κάθε χρόνο κάποιες εμφανίσεις στη μουσική σκηνή Χαμάμ στα Πετράλωνα. Ασχολούμαστε κυρίως με κινηματογραφική μουσική και κάνουμε κάποιες διασκευές – επανεκτελέσεις σε κομμάτια από τον ελληνικό κυρίως, αλλά και τον παγκόσμιο κινηματογράφο και πολλές φορές συνδυάζουμε και τα δύο. Επίσης, έχουμε ασχοληθεί και με το θέμα θεατρική μουσική, κάνοντας δηλαδή ένα αφιέρωμα στις ελληνικές μελωδίες που έχουν γραφτεί για το θέατρο. Ετοιμαζόμαστε για νέες εμφανίσεις μετά τις γιορτές.

Τι σκέφτηκες όταν πρωτοδιάβασες το Μαντζουράνα στο Κατώφλι, Γάιδαρος στα κεραμίδια; Ήξερες για τα ιστορικά γεγονότα στα οποία αναφέρεται; Πιστεύεις ότι η γενιά σου ξέρει τη σύγχρονη ελληνική ιστορία; 

Λόγω καταγωγής (ο πατέρας μου κατάγεται από τα Τζουμέρκα στα ορεινά της Άρτας), το κείμενο της Μαντζουράνας μιλάει διαφορετικά σ’εμένα. Όλα όσα περιγράφονται είναι πράγματα που τα έχω ακούσει από τους παππούδες μου και τους ανθρώπους του χωριού μου. Ακόμα και το γλωσσικό ιδίωμα μού είναι οικείο. Γνώριζα πολύ καλά αυτά τα ιστορικά γεγονότα και -είμαι αισιόδοξη- πιστεύω ότι η γενιά μου στην πλειοψηφία της ξέρει τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και ότι την αφορά.

Αισθάνεσαι πως ανήκεις σε μια γενιά αμφισβήτησης; Έχει τύχει να βγεις στο δρόμο και να διαμαρτυρηθείς για κάτι; Αισθάνεσαι τον ορίζοντα να στενεύει σε αυτή τη χώρα ή είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;

Εννοείται ότι ανήκω σε μια γενιά αμφισβήτησης και ότι έχω διαμαρτυρηθεί. Έχω επίγνωση της κατάστασης στη χώρα μου, αλλά παρ’ όλ’ αυτά που συμβαίνουν πιστεύω και ελπίζω σε μια μικρή ηλιαχτίδα κάπου στο βάθος.. Για μένα δεν νοείται ύπαρξη χωρίς έστω και την ελάχιστη αισιοδοξία για τις μέρες που θα έρθουν.

Υπάρχει ένα αισιόδοξο μήνυμα στην Μαντζουράνα…;

Η Μαντζουράνα αφήνει στους θεατές μία αίσθηση χαρμολύπης. Ο κόσμος έρχεται και μας λέει “δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε”. Αυτό συμβαίνει γιατί το έργο μας λέει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι κάνουμε και ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Όμως πάντα θα υπάρχει τουλάχιστον ένας που θα αντισταθεί και θα κάνει τη διαφορά, που θα υψώσει το ανάστημά του και ίσως τον ακολουθήσουν κι άλλοι.. Αυτό συμβαίνει και στο τέλος του έργου και αυτό είναι το αισιόδοξό του μήνυμα.

Ποια είναι η αγαπημένη σου σκηνή στην παράσταση;

Η αγαπημένη μου σκηνή είναι μία σκηνή που ξεκινά ως κωμική και καταλήγει συγκινητική. Πρόκειται για τη σκηνή όπου όλο το χωριό μαζεύεται για να υποδεχτεί τους βασιλείς και τους πρωθυπουργούς της χώρας φέρνοντας από το υστέρημά τους δώρα για αυτούς. Στο τέλος όμως, όλοι αυτοί “οι μεγάλοι” περνούν με τα αυτοκίνητα μπροστά απ’ τα μάτια τους χωρίς καν  να σταματήσουν. Είναι μια σκηνή που την έχουν ζήσει οι παππούδες μου και μου την έχουν αφηγηθεί. Εκτός αυτού είναι διαχρονική και επίκαιρη έχοντας άμεση σχέση με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, όπου επίσης βιώνουμε την αδιαφορία, αλλά και την κοροϊδία από τους πολιτικούς μας.

Ένας στίχος από τα πολλά τραγούδια που τραγουδάς στην παράσταση, που σε συγκινεί;

Πολύ συνοπτικά: “Να καρτερείς μιαν ελπίδα..” (αυτό είναι και το μήνυμα του έργου).

* Μαντζουράνα στο κατώφλι Γάιδαρος στα κεραμίδια: Σκηνοθεσία: Γ. Αρμένης. Παίζουν: Γ.Αρμένης, Ελ. Γεροδήμου, Π. Παπαδόπουλος, Χ. Χαραλάμπους. Σκηνικά –κοστούμια:  Γ. Ζωιοπούλου. Μουσική: Χρ. Λεοντής