Οι συντάκτες του Savoirville.gr λίγο πριν την εκπνοή του 2014 γράφουν εκείνο το γράμμα που θα έπρεπε από καιρό να έχουν γράψει. 

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το γράμμα αφού δεν υπάρχει περίπτωση να το διαβάσεις ποτέ. Απλά ίσως κάποιες φορές, πράγματα που δεν πρόλαβες ποτέ να τα πεις, όταν τα γράφεις σε ένα κομμάτι χαρτί να νιώσεις λίγο πιο καλά. Λίγο όμως.

Δεν θυμάμαι πώς πήρες την απόφαση τότε να φύγεις για την Αφρική γιατί ήμουν πολύ μικρή αλλά είμαι σίγουρη πως αν καταλάβαινα τί γινόταν δεν θα σε άφηνα ποτέ να φύγεις. Σε όποια αυλή της γειτονιάς και να ήμουν μόλις μου φώναζαν πως εσύ είσαι στο τηλέφωνο τα παρατούσα όλα απλά για να ακούσω τη φωνή σου, το καθιερωμένο ανέκδοτό σου, και να σου κάνω την ίδια ερώτηση όπως κάθε φορά «πότε είπες πως θα έρθεις;» «Σύντομα ελπίζω», μου απαντούσες. Και εγώ χαμογελούσα και συνέχιζα το παιχνίδι πιο ήρεμη.

Κάθε χρόνο έστω εκείνες τις 2-3 φορές που ερχόσουν, μου άρεσε που με έβαζες να κάθομαι στα πόδια σου, ένιωθα χαρά και ασφάλεια και πάντα η ίδια ατάκα «Μεγαλώνεις και γίνεσαι η ίδια η αδερφή μου» σαν την μαμά δηλαδή..Όταν έμαθα ότι είχες αγοράσει σπίτι για να ξαναεπιστρέψεις δεν φαντάζεσαι τη χαρά ένιωσα. Το έλεγα παντού.

Όταν ήμουν άρρωστη και το μάθαινες, τα τηλέφωνα δεν σταματούσαν να παίζουν, ‘ρε θείε μην αγχώνεσαι σου έλεγα μια ίωση είναι’  Κι όμως εσύ καταλάβαινες πότε έλεγα αλήθεια και πότε το έκανα επίτηδες γιατί βαριόμουν να πάω σχολείο…ήταν το μυστικό μας!!

Θυμάμαι την τελευταία φορά που σε είδα..καθόσουν εκεί στον καναπέ του σπιτιού και δεν σταματούσες να με πειράζεις. .«Δεν θέλω να φύγω πάλι», αυτό είπες, στα αυτιά μου το έχω. Θα πας να κάνεις τις τελευταίες σου δουλειές, θα επιστρέψεις και τέλος η Αφρική, σου έλεγε η μαμά.

Όταν ξημέρωσε εκείνη η καταραμένη μέρα, μόλις τους είδα όλους μαζεμένους στο σπίτι ήθελα να γυρίσω πίσω, να πάω να ξανακοιμηθώ και όταν ξυπνήσω και να μην τους βρω εκεί. Λες και το είχα καταλάβει. Η κρίση πανικού που έπαθα όταν το έμαθα ήταν η αρχή για να με κάνει να αγαπήσω πιο πολύ τους ανθρώπους και να καταλάβω πως όταν έχεις τους ανθρώπους που αγαπάς κοντά σου τότε έχεις όλο τον κόσμο.

Αν και σου το έδειχνα συχνά, ποτέ δεν σου είπα πως ΕΣΥ είσαι, ήσουν και θα είσαι, ο δεύτερος πατέρας μου. Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες, και όσα μου μαθαίνεις, γιατί ξέρω πως βάζεις και εσύ το χεράκι σου από ‘κει που είσαι, το νιώθω, και ελπίζω αυτή η εκδοχή ανθρώπου που βλέπεις σε εμένα από πάνω, να είναι αυτή που πάντα έλεγες πως θες να γίνω..

Όσα χρόνια και να περάσουν θα είσαι στο μυαλό μου, κάθε μέρα.

Αγαπώ σε. Για πάντα.