Η ζωή μοιάζει με ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Σε κάθε φάση της, βρίσκεσαι σε μια διαφορετική πίστα και καλείσαι να πάρεις αποφάσεις για το πώς θα κινηθείς για να την τερματίσεις και να πας στην επόμενη. Οι αποφάσεις που παίρνεις έχουν να κάνουν με το ποιος είσαι εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.

Μέσα σε αυτή την ατελείωτη διαδοχή από πίστες, λοιπόν, έχω πιάσει τον εαυτό μου να χειρίζεται ορισμένα θέματα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους ανά περιόδους. Ένα από εκείνα που με βασανίζει περισσότερο είναι η αποφόρτιση. Σε μια καθημερινότητα που «γονατίζει» από το τρέξιμο, το άγχος και τις υποχρεώσεις, αναζητώ έναν τρόπο να αποφορτίζομαι όταν η μέρα δώσει τη θέση της στη νύχτα, για να μπορέσω να αναλάβω και πάλι δράση το επόμενο πρωί.

Ανάμεσα στα πολλά που έχω δοκιμάσει, κάποια στιγμή μπήκε στη ζωή μου και το αλκοόλ. Έχοντας ανέκαθεν μηδενική επαφή με τις καταχρήσεις, δεν κατάλαβα καν πως η συνήθεια που ξεκίνησα να υιοθετώ δεν ήταν και τόσο αθώα. Δώρα φίλων και σουβενίρ από ταξίδια δημιούργησαν σταδιακά στο σπίτι μου μια κάβα, την οποία πολύ γρήγορα άρχισα να εξερευνώ. Παράξενα λικέρ, τοπικά ποτά και πολλά άλλα μου κρατούσαν συντροφιά το βράδυ που χαλάρωνα παρέα με μια σειρά. Σιγά σιγά, όμως, αυτό μετατράπηκε σε ένα τελετουργικό που ακολουθούσα κάθε βράδυ, ακόμη κι όταν δεν ένιωθα την πίεση της ημέρας ή όταν δεν καθόμουν μπροστά από μια οθόνη, αλλά αλληλεπιδρούσα με άλλους ανθρώπους. Ένιωθα ότι με χαλαρώνει και μου επιτρέπει να είμαι ο πιο κοινωνικός και διασκεδαστικός εαυτός μου.

Κάποια στιγμή, άρχισα να παρατηρώ τη ρουτίνα που είχα δημιουργήσει κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις: Γιατί πίνω; Για να χαλαρώσω; Για να νιώσω καλά; Για να είμαι πιο κοινωνική; Η απάντηση ήταν όλα τα παραπάνω. Η επιστήμη υποστηρίζει την ιδέα ότι το αλκοόλ μπορεί χαλαρώνει τους ανθρώπους και τους κάνει πιο κοινωνικούς κι αυτό μερικές φορές μπορεί να είναι πολύ βοηθητικό. Όπως, ας πούμε, όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τις «δύσκολες συζητήσεις». Εκεί που θέλεις να ρίξεις το προσωπείο του δυνατού και να δείξεις σε κάποιον τον αληθινό, ευάλωτο εαυτό σου, με όλα του τα συναισθήματα. Το αλκοόλ μοιάζει τότε με το απόλυτο εργαλείο για να σου «λύσει» τη γλώσσα.

Από την άλλη, όμως, είναι φυσιολογικό να χρησιμοποιούμε το αλκοόλ ως μέσο να πλησιάσουμε τους ανθρώπους και να δημιουργήσουμε ουσιαστικές σχέσεις μαζί τους; Είναι αυτός ο κατάλληλος τρόπος σύνδεσης; Ή μήπως τελικά θολώνει την κρίση και δημιουργεί πολλές φορές μια ψευδή αίσθηση σύνδεσης;

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα: Αν γεμίσεις ένα ποτήρι νερό και προσπαθήσεις να κοιτάξεις μέσα από αυτό, μπορείς ακόμη να δεις τι υπάρχει πίσω από αυτό. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο με ένα ποτήρι ουίσκι ή μια μπύρα. Έτσι και στη ζωή. Το αλκοόλ είναι το λάθος πρίσμα, μέσα από το οποίο προσπαθούμε καμιά φορά να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις. Και ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τις σχέσεις, ένα λάθος πρίσμα μπορεί να είναι μοιραίο.

Και ναι, μπορεί ακόμη να θέλουμε ένα ποτήρι αλκοόλ να συνοδεύει τις μεγάλες μας χαρές, αλλά και τις λύπες. Δεν πρέπει, όμως, αυτό να γίνει ο μοναδικός συνδετικός μας κρίκος με εκείνους που αγαπάμε. Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει ότι «το αλκοόλ βγάζει στην επιφάνεια τα αληθινά συναισθήματα ενός ανθρώπου» κι ίσως υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό. Είναι, όμως, επίσης αλήθεια ότι οι «νηφάλιες» αλληλεπιδράσεις οδηγούν σε πιο αυθεντικές σχέσεις. Όταν έχουμε καθαρό μυαλό και είμαστε παρόντες, έχουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε σχέσεις που θα κρατήσουν πολύ περισσότερο από ένα happy hour.

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, το αλκοόλ για τις ειδικές περιστάσεις κι ας απολαύσουμε τη σύνδεση με τους ανθρώπους με τρόπους που δεν περιλαμβάνουν ένα ποτήρι στο χέρι. Ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε άλλους τρόπους για να ασχοληθούμε με τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν – τρόπους που δεν βασίζονται στο… υγρό θάρρος αλλά στη γνήσια, ουσιαστική αλληλεπίδραση.