Το να ξέρεις να συζητάς και να μιλάς με τους γύρω σου είναι μεγάλη υπόθεση. Μεγαλύτερη υπόθεση όμως είναι, το να κρατάει αυτή η συζήτηση επ’ αορίστων. Να μην λες καληνύχτα, να μην λες καλημέρα. Απλώς να κυλάει όπως η δουλειά που άφησες χτες φεύγοντας από το γραφείο και ξανάπιασες σήμερα το πρωί. Όπως το κάθε ποτό που πίνεις μετά από hangover και σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Όπως το να βλέπεις ξανά κάποιον που αγαπάς πολύ.

Το μεγαλείο μιας συζήτησης βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Στο πως προχωράμε την κουβέντα και σε αυτά που λέμε. Στο αν θα κάνουμε τον άλλον να χαμογελάσει ή αν θα ζωγραφίσουμε στο πρόσωπό του ένα μειδίαμα. Στον ήχο που θα κάνει με την κάθε του λέξη και το κάθε του γέλιο. Στο βλέμμα που θα δισταυρωθεί με το δικό μας και θα καρφώσει το πάτωμα. Στο κόκκινο χρώμα που θα πάρει.

Το δικό μου debate μιας ζωής ήταν ανάμεσα στον ψηφιακό και τον αναλογικό κόσμο. Τον χρόνο που χάνουμε και εκείνον που κερδίζουμε μέσα από αυτούς. Και πάντα πίστευα ότι οι σχέσεις, οι πρώτες εντυπώσεις και η σωστή προσέγγιση πρέπει να γίνονται στον κόσμο όπου οι οθόνες δεν χωράνε και τα κινητά μας βρίσκονται στο αθόρυβο. Όπως και πιστεύω ακόμη, πως το βλέμμα, το άγγιγμα και το κλικ γίνονται μόνο από την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του χώρου.

Όμως για να ερωτευτείς κάποιον, δεν φτάνει μόνο να ηλεκτριστείς. Θέλεις και να σου πει τα πάντα. Για τον κόσμο, την ζωή, τον ρομαντισμό, τα όνειρα, τα αστέρια που πέφτουν και τι συμβαίνει μετά. Γιατί όσο και αν το παίζεις σκληρή, δεν είσαι και τόσο. Γιατί είσαι μικρή.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πράγματα που κάνουν την ζωή μας πολύ πιο εύκολη στον κόσμο των ραντεβού. Όπως το να ξέρεις ότι ο άλλος θα μπορεί να κάνει μια συζήτηση επιπέδου (και καφρίλας) πρωτού αποφασίσεις να βγεις μαζί του πρώτο ραντεβού. Και μπορεί να μην είστε κοντά αλλά η συζήτηση να είναι μεγαλείο. Εσύ να γελάς, εκείνος να έχει το χιούμορ. Εσύ να λες την περιέργειά σου και εκείνος να γελάει με τη σειρά του. Εσύ να μιλάς και εκείνος να ακούει και να ρωτάει. Γιατί αν κάτι παραδέχομαι στα chats και τα μηνύματα, είναι πως μπορείς να μιλάς με αυτόν που θέλεις χωρίς να είσαι κοντά του. Πως μπορείς ακόμη να νιώθεις το ότι θέλεις να τον δεις και παρ’όλα αυτά να αρκεστείς στο να στείλεις ένα μόνο τραγούδι.

Ακόμη και αν πρέπει να σου κάνει το κλικ σε ένα πρώτο ραντεβού, να μιλάτε κάτω από τον χαμηλό φωτισμό, δίπλα στα φλαμίνγκο του Καιν με το Another Sunny Day των Belle and Sebastian να παίζει από πίσω και δυο σφηνάκια τεκίλα στο μπαρ.