Λένε πως η καλύτερη φάση στη ζωή ενός ανθρώπου είναι τα 20κάτι. Και η μαλακιά είναι πως έχουν δίκιο. Ξέρουμε ότι είμαστε νέοι και έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας, πως μετά τα 25 όλα φθείρονται, “σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε”. Και; Ποιός από μας σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι και είπε “Σήμερα πάω να τα γαμήσω όλα”; Ποιος σκέφτηκε έστω να κάνει κάτι τώρα γιατί αύριο απλά παίζει και να μην μπορεί; Και δεν είναι απλά η ηλικία, οι υποχρεώσεις, οι δυσκολίες που αλλάζουν τη φάση μας και μας αναγκάζουν σε αλλαγές και συμβιβασμούς. Είμαστε και εμείς οι ίδιοι, που ενώ έχουμε (και μας έχουνε) καλλιεργήσει μεγάλες προσδοκίες για το τι είμαστε και τι θα γίνουμε, μάλλον απλά παρακολουθούμε. Φίλοι που ενώ υπεραγαπούσες κολλούσατε επειδή ήσασταν στο ίδιο σχολείο, άλλοι που μόλις γνώρισες και μοιάζουν πιο οικείοι, οικογένεια που παρά το δέσιμο και τη στήριξη – όταν υπάρχουν- πλέον σας χωρίζουν αρκετά, γκομενάκια που έγιναν “ο έρωτας” και “έρωτας” που έγινε ανάμνηση. Ποιός είσαι όταν ρουφάς σα καλοφτιαγμένο Long Island Iced Tea* τον Αύγουστο, τόση αντίθεση; Ή καλύτερα, αν ξέρεις (χοντρικά) ποιός είσαι, πόσο συμπαθείς αυτόν που δείχνει αυτή η διαδρομή;

Όμως δε φταίμε μόνο εμείς. Όλα τα στάδια της ενηλικίωσής μας, ή καλύτερα η πορεία προς αυτήν, αποτελούν κλιμάκωση του ίδιου διπόλου. Μην χαίρεσαι που τα κατάφερες, κοίτα το επόμενο. Χτίζεις ένα κομμάτι της ζωής σου με όσα (νομίζεις ότι) θες, μέχρι να μπει κάτι νέο στο στόχαστρο που θα αλλάξει την κατεύθυνση και θα σε αναγκάσει να ξαναχτίσεις το κομμάτι σου, αυτή τη φορά με διαφορετικά υλικά.

Και ξαφνικά, κάπου εκεί, που η ραστώνη φεύγει και κατά λάθος συνειδητοποιείς πως δεν έρχεται μόνο χειμώνας αλλά πλησιάζουν και αποφάσεις τουλάχιστον καθοριστικές για αυτό το γαμημένο το “μετά”, δαγκώνεσαι. Ενώ νόμιζες πως τα χες όλα υπολογίσει και φτιάξει πλάνα πενταετίας, κάτι λείπει. Γίνεται όλο και πιο σύνθετη η νεανική ζωή σου, που σου υποσχέθηκαν πως θα είναι ξέγνοιαστη και όμως λόγω τόπου και χρόνου δεν πάει ακριβώς έτσι. Και ενώ μπορεί όντως να υπάρχει αρκετός χρόνος για αυτή την αναζήτηση, εσύ ήδη διχάζεσαι σε ένα σώμα έτοιμο να ζήσει και να τα κάνει όλα και ένα μυαλό που θέλει να μπει σε χειμέρια νάρκη.

Για μένα και ξέρω για πολλούς εκεί έξω, αυτό το τέλμα είναι βαρίδι και για πολύ καιρό το κουβαλάς μαζί σου, στη σχολή, στα πάρτυ, στο κρεβάτι. Αν είσαι, τυχερός, κάτι, κάποιος, κάποια στιγμή, θα σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις πόσο πίσω σε κρατάς, πως θες και μπορείς να αναζητήσεις και να αποκτήσεις όλα όσα θες. Γιατί μόνο εσύ εμποδίζεις αυτή τη νεανική φιγούρα που βλέπεις στον καθρέφτη και σήμερα βρίσκεται στο απόγειό της, από το να κυνηγήσει λυσσασμένα το οτιδήποτε, να γίνει αυτός/η που θέλει.

Νομίζουμε ότι οι σκέψεις μας, αυτά που θέλουμε και νιώθουμε, είναι αυθύπαρκτα, ενώ ουσιαστικά έχουν προκύψει μόνο απ’ τα ερεθίσματα στα οποία τολμήσαμε να εκθέσουμε τους εαυτούς μας. Σήκω λοιπόν και άλλαξε κάτι. Σήμερα βγες με εκείνους τους φίλους που χαθήκατε. Σήμερα κυνήγα εκείνο το κορίτσι. Σήμερα τόλμα μία αλλαγή, μία νέα εμπειρία. Για να κάνεις την καθημερινότητά σου αυτό που πάντα πρέπει να ‘ναι. Ζωή.

Είχα ασχοληθεί και παλιότερα με αυτό που ψυχρά αποκαλείται αρθρογραφία και πριν λίγες μέρες σκέφτηκα πως ως ένα απ τα πράγματα που πάντα με ευχαριστούσαν, καλό θα ήταν να το ξαναρχίσω. Και τσουπ, εκεί που scrollάρω στο fb, βλέπω από ένα λουλούδι πως το site όπου γράφει ψάχνει για κάποιον. Και φυσικά το προσπερνάω, χαζεύω κι άλλο, το αφήνω. Πριν λίγο καιρό θα μου υπενθύμιζα μόνο πόσα άλλα έχω να κάνω και θα μου το ξέκοβα. Πρέπει όμως (και εγώ) να σπάσω τη νόρμα και γι αυτό έκατσα και έγραψα, για να γνωριστούμε με το site και ίσως αν κάτσει, να τα λέμε και συχνότερα. Έως τότε, να σκέφτεστε μόνο πόσο “καλοκαίρι” έχουμε μπροστά μας.

*(Long Island Iced Tea: Βότκα, Ρούμι, Τζιν, Λευκή Τεκίλα, Triple Sec (ή ότι λικέρ εσπεριδοειδών έχεις),1:1:1:1:1. Λίγη Coca Cola μετά το χτύπημα από πάνω – καλύτερα zero. Τυπικά βάζεις και σιρόπι από ζάχαρη και λεμόνι. Για μένα, μόνο λάιμ.)

Στέφανος