Η κατάσταση.

Κρίση, ανεργία, αμάθεια, άνθρωποι χάνουν το σπίτι τους, την πατρίδα τους, καθημερινά δοκιμάζεται η ανθρώπινη μας πλευρά και υπόσταση. Μπροστά στις καταστροφές ο πρώτος που στέκεται και περιμένει περιχαρής είναι η μοναξιά. Και μετά ακολουθεί ο φόβος.

Δυστυχώς τα «σημεία» των καιρών μας κάνουν λιγότερο παρατηρητικούς, περισσότερο σκληρόπετσους. Χανόμαστε στο δικό μας μικρόκοσμο και ξεχνάμε να απλώσουμε το βλέμμα στους γύρω μας. Κεφάλι σκυφτό, το βάδην γίνεται σχεδόν τρέξιμο για να τρέξεις να προλάβεις. Και κάπως έτσι ψελλίζεις «Πωπω, πότε νύχτωσε..»

Άλλες φορές  παρατηρείς, ευαισθητοποιήσαι, άλλες φορές πάλι μένεις αδρανής, κάποιες άλλες μπορεί να μην προλάβει να έρθει στα αυτιά σου το «κακό» που συμβαίνει.

Αν το καλοσκεφτείς σπανία θα περάσει μία μέρα χωρίς να ακούσεις κάτι άσχημο που έχει συμβεί κάπου κοντά σου, δίπλα σου ή και κάπου πιο μακρυά. Τι σημασία έχει άραγε η γεωγραφική απόσταση; Καμία.

Κάποιος άνθρωπος δεν έχει που να κοιμηθεί, να φάει, να προστατεύσει την οικογένεια του. Γύρω μας άνθρωποι δυστυχισμένοι, μόνοι, απελπισμένοι.

Όχι απαραίτητα από οικονομικής απόψεως. Άνθρωποι «φτωχοί» από παρέα, αγάπη, φροντίδα.

Καθείς χωμένος στο δικό του λάκκο, μέσα στα δικά του προβλήματα, φοβόμαστε να κοιτάξουμε τον δίπλα, δεν έχουμε χρόνο να αναλωθούμε με τα προβλήματα του άλλου. Βυθιζόμαστε στα δικά μας άσχετα με το αν είναι  μικρότερα ή μεγαλύτερα. Λογικό μα όχι απαραίτητο.

Και κάπως έτσι απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο.

Εκεί που ίσως πάμε να αντιδράσουμε ή να  καταλάβουμε το τι συμβαίνει γύρω μας, μας πετάνε ένα «τυράκι» και μας καθοδηγούν στο τι να σκεφτούμε ή πως να νιώσουμε, που να δώσουμε σημασία και κάπως έτσι ξεχνιόμαστε και η ζωή προχωράει. Κι άνθρωποι δίπλα μας που μας χρειάζονται καταλήγουν μόνοι.

Σε μια εποχή όπου το μαύρο και ο τρόμος επικρατεί τι μας απομένει;

To εμείς.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόση δύναμη έχεις;

Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν αν λίγο αντιδρούσαμε ο καθένας ξεχωριστά κόντρα στον φόβο μας;

Πόση δύναμη κρύβει ένα σου χαμόγελό;

Αχ, αν ο καθένας μας έβαζε μπροστά  την προσωπικότητα του και τη δυναμική του σαν αόρατο τοίχος σε αυτούς που μας χειρίζονται. Αόρατο τοίχος στα δεινά του κόσμου.

Πόση «αλλαγή» θα δημιουργούσαμε με μία πρώτη προσωπική, ατομική επανάσταση. Πόσο θα βοηθούσε εμάς μα και το σύνολο.

Η πίεση, ο φόβος, το αβέβαιο σε κάνουν να μην αντιδράς σιγά-σιγά, καιρό με τον καιρό. Σε τρώνε και το καταλαβαίνεις όταν φτάσουν στο κόκαλο.

Και ενώ γύρω σου βλέπεις, αφουγκράζεσαι, ενώ χρόνια τώρα επαναστατείς με τον τρόπο σου και προσπαθείς, ξαφνικά έχεις βρεθεί να μένεις άπραγος κι εσύ επηρεασμένος από τον δικό σου προσωπικό τρόμο και από τις καταστάσεις που σε «μαστιγώνουν». Κι έγινες λίγο αυτά που κορόιδευες. Αυτός που παλιά «πολεμούσες».

Ας μην αφήνουμε την ανθρωπιά να μένει πίσω από τις ανησυχίες, τα προβλήματα και την καθημερινότητα μας. Ας της δώσουμε ξανά χώρο να έρθει μπροστά. Πόσα θαύματα μπορεί να κάνει η αγάπη!

Αν κάποιος μπορεί να κάνει την διαφορά και να αλλάξει κάτι στον κόσμο τούτο, είσαι εσύ, εγώ, οι γύρω μας.

Πάλεψε, προσέφερε, ονειρέψου.

Μη σταματάς, μην ξεχνάς και μη σταματάς να παρατήρεις και να αφουγκράζεσαι τον κόσμο γύρω σου.

 “Αλλα κάτεχε οτι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ´ χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.” Οδυσσέας Ελύτης.