Ας ξεκινήσουμε με το ότι η ομάδα αυτού του site θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και ένα γκρουπάκι AA. Σε άλλα λόγια, και θα βγούμε και θα πιούμε και θα μας την πέσουν. Γιατί είμαστε ωραία παιδιά και αυτά που έρχονται προς το μέρος μας ακόμη πιο ωραία. Και γελοία.

Η συντακτική ομάδα του Savoir Ville λοιπόν, μοιράζεται μαζί σου το πιο αστείο “πέσιμο” που της έχει συμβεί. Τζατζίκια, σοκολατίνες, κεράσματα, κάτι από τις 30 ατάκες του φλερτ, και γκαζοφονιάδες είναι μόνο μια ιδέα από το τι ακολουθεί παρακάτω.

Μια σοκολατίνα για την (ή μήπως η ίδια) Αριάννα Σταθακοπούλου

Η πρώτη μου γνωριμία σε μπαράκι! Ελπιδοφόρα αρχικά, με αμοιβαία κοιτάγματα, ο καθείς με την παρέα του και όλο το σινεματικό σκηνικό, ας πούμε. Μου μιλάει, αρχίζουμε μπλα μπλα, αρχίζει μερικά μικρά φάουλ υπερβολικής απτικής επαφής -να έχω δίπλα την κολλητή να γουρλώνει τα μάτια- και τελικά ανταλλάζουμε νούμερα, μήπως βρεθούμε πιο μετά, σε άλλο μαγαζί,άλλη στιγμή, σε άλλη ζωή ενδεχομένως. Αρχίζει αμέσως έντονο κορτάρισμα που λένε και στο χωριό μου, επίμονα αιτήματα να βγούμε, και μόλις την τρίτη μέρα επικοινωνίας μας με μηνύματα, διεξάγεται περίπου η εξής στιχομυθία.

[…μου ζητούσε να βγούμε, χρησιμοποιώντας και διάφορα χαριτωμένα κοσμητικά. Μιλάμε, υπενθυμίζω, μόλις τρεις μέρες, σε χαλαρό ρυθμό]

Α: Βρε παιδί μου τι βιασύνη είναι αυτή; Σκέψου όταν έχεις ας πούμε ένα λαχταριστό γλυκό, δεν θες να το φας σιγά σιγά να το απολαύσεις; Το χλαπακιάζεις έτσι;

Άγνωστος Χ: Ναι σοκολατίνα μου, αλλά εσένα σε έχω στο ψυγείο ήδη τρεις μέρες, κι αν μου παγώσεις πολύ μετά θα πρέπει να σε γλείψω…

Έσβησε η μουσική, ένα χνούδι σύρθηκε από τον αέρα, κάτι τζιτζίκια στο βάθος.. Είχα μείνει με την έκφραση WTF αρκετά μέχρι τελικά να γελάσω, και να το στείλω απευθείας στην κολλητή η οποία μάδαγε τις τούφες της. Το πιο αστείο είναι ότι οι φίλοι άντρες στους οποίους το διηγήθηκα είχαν μια αντίδραση περίπου “Ωωωωω σωστός ο τύποςςς” και οι φίλες κρεμάσανε σαγόνια. Γι’ αυτό λοιπόν αγόρια είναι χρήσιμες οι φίλες γυναίκες, να σας κρατάνε τα χεράκια προτού γράψετε τέτοια επικά. Να’ σαι καλά βρε παιδί όπου κι αν είσαι, θα μείνεις στην ιστορία εσύ κι η σοκολατίνα!

Ο “να ξαναπεράσω αργότερα” Διονύσης Γουρνάς

Επειδή μου την έχουν πέσει λίγες φόρες και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια αστεία, θα σας πω το πιο αστείο πέσιμο που έχω κάνει εγώ. Πήγα λοιπόν, λίγο μεθυσμένος σε μια κοπέλα και τη ρώτησα: “Σ’ αρέσω ή να φύγω;”. No comments please, αν και γέλασε πάρα πάρα πολύ.

Το “έκθεμα” Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου

Το πιο αστείο πέσιμο ε; Δύσκολη η απάντηση. Πώς να δώσω βραβείο ανάμεσα σε τόσα φαβορί; Μέχρι χθες θα λεγα μια πρόσφατη προσθήκη. Να βρεθείτε σε κοινή παρέα, να μη συστηθείτε καν, να την πέφτει στη φίλη σου –στο μονότερμα την πήρε- και να χαζογελάνε, να σου ρίχνει καμιά κλεφτή ματιά. Εν τω μεταξύ, να χεις feedback ότι αυτός έχει σχέση και ο φίλος του είναι ‘ο σάλιας πέφτουλας’ μιλάμε. Και κάποια στιγμή να μιλάς με κάποιον να πετάει ένα ‘ποιος είναι αυτός με υφάκι’ και λίγο αργότερα να ρθει να σου μιλήσει με ένα ‘πες μου για σένα’ και να καταλήγει να παίρνει το κινητό σου που έχεις αφήσει ανενόχλητη πάνω στο μπαρ και αφού τσεκάρει τα νέα της αρχικής σου στο fb και τα σχολιάσει, να κάνει add στον εαυτό του και να αποχωρεί θριαμβευτικά. Άκουσον άκουσον!

Χθες όμως συνέβη κάτι γελοίο. Να μαι σε κεντρικό δρόμο με το αμάξι και παραδίπλα μου ένα αυτοκίνητο που μου έκανε τη ζωή δύσκολη με τους ελιγμούς του αναζητώντας την προσοχή μου. Δεν έδωσα αρχικά σημασία. Ο οδηγός του να με χαζεύει λες και κοιτούσε ταινία. Δίπλα του κοπέλα. Σε κάποια στιγμή μας πιάνει το φανάρι και έπαιζε στο ράδιο Ελενίτσα ‘πες τι κοι- τι κοιτάς…’ –έχω κολλήσει για κάποιο λόγο με αυτό το τραγούδι- και λέω δε μπορεί timing. Το δυναμώνω και κατεβάζω παράθυρο συνοδηγού. Μόνο στο σημείο ‘πες τι κοι- τι κοιτάς…’ που ταίριαζε βέβαια. Έπειτα το χαμηλώνω. Πήρε το μήνυμα. Λίγο μετά χαρτάκι μέσα στο αμάξι. –Τέτοια εκθέματα πρέπει να ναι ανοιχτά στο κοινό. –Άδωνις. Του σκάει ένα χαστούκι η συνοδηγός, βλέπει τον ουρανό σφοντύλι. Να χω κλάψει από το γέλιο εγώ και να σκέφτομαι δε μπορούσε να παίξει τώρα ένα πες μας τι πίνεις εσύ και δε μας δίνεις;

Μαγνήτης μοκασινίων η Παναγιώτα Φελλούρη

Βρισκόμαστε στο σωτήριον έτος 2008. Δεκέμβριος και έχουμε βγει βράδυ με παρέα. Λίγο πριν φύγουμε πάω στην τουαλέτα να πουδράρω τη μύτη μου (δεν πήγα για αυτόν το λόγο αλλά πάντα ήθελα να το πω αυτό! ) Βγαίνοντας έρχεται τύπος με μοκασίνι (αγόρια μην φοράτε μοκασίνια, να χαρείτε ό,τι αγαπάτε) και με σταματάει -κοπελιά, σε είδα και λέω στον εαυτό μου, “Χρήστο πρέπει οπωσδήποτε να της μιλήσεις,κάτι πρέπει να κάνεις, δεν γίνεται να αφήσεις τέτοια κοπέλα, έμεινα, πώς σε λένε; “

-*Χαμόγελο αμηχανίας* να’σαι καλά Χρήστο, είμαι η Παναγιώτα.

-*βγάζει χαρτάκι από το σακάκι* ορίστε το τηλέφωνό μου, θα χαρώ πολύ να με πάρεις, να βγούμε, κάτι.

Το παίρνω. Του εύχομαι καλή συνέχεια και καλή βραδιά. Δεν τον πήρα.

Δύο χρόνια μετά. Σωτήριον και το 2010 σαν έτος. Γύριζα από το σούπερ μάρκετ. Ακούω φωνή πίσω “κοπελιά να σε ρωτήσω κάτι; ” Πφφφ, πάλι οδηγίες θα δώσω, γυρίζω “ναι, βεβαίως” λέω. Τύπος με ΜΟΚΑΣΙΝΙ – “Σε είδα από μακριά και έτρεξα να σε προλάβω, λέω στον εαυτό μου Χρήστο πρέπει να την προλάβεις, δεν γίνεται να αφήσεις τέτοια κοπέλα”.

Απανωτά εγκεφαλικά γέλιου αλλά πρέπει να συγκεντρωθώ στο να μην μου πέσουν οι σακούλες από τα χέρια. Δεν προλαβαίνω να πω τίποτα. Βγάζει χαρτάκι από την τσέπη του με όνομα και τηλέφωνο. – Θα ήθελα πολύ να με πάρεις τηλέφωνο, να κανονίσουμε.

Το παίρνω. Τον ευχαρίστησα. Του ευχήθηκα καλή συνέχεια. Γύρισα σπίτι, γελούσα μέχρι το 2011.

Η Φρόσω Πίνη κάνει τα σωστά ξεκαθαρίσματα

Γενικά συμβαίνει, όταν με «προσεγγίζει» κάποιος που είτε δεν με ενδιαφέρει, είτε το κάνει με πολύ λάθος – ή και μπλιάχ – τρόπο, να του δείχνω πως προτιμώ τα κορίτσια. Οπότε δεν έχω και πολλά «αστεία πεσίματα». Ήμουν μια μέρα στο Κάιν με τη Μαργαρίτα και τη Μάρα και έρχονται τρία συμπαθητικά τυπάκια (το ένα με τσαντάκι) που όμως δεν είχα καμία όρεξη να γνωρίσω. Έπαιξα το γνωστό εργάκι του “προτιμώ τα κορίτσια” και η απάντηση του ενός ήταν «είσαι πολύ λεσβία ή λίγο;». Έτσι, όπως ήταν επόμενο έριξα ένα πεταχτό στη Μάρα. Μετά από λίγο είχαν εξαφανιστεί, ακόμα τους ψάχνουμε. Το ξέρω δεν γέλασε κανείς, αλλά δεν πειράζει, περιμένω τον επόμενο.

Κερνάει η Γεωργία Κωτσιοπουλου

Ήμουν ένα βράδυ με δύο φίλες μου στο Rock&Roll την εποχή που ήταν στην Λουκιανού, που τα ξενύχτια ήταν αληθινά και οι έξοδοι είχαν αξία και λάμψη. Ένα παρόμοιο βράδυ είχα βρεθεί στο μαγαζί με δύο καλές μου φίλες. Με τα καλά μας, μαλλιά στην εντέλεια, smokey ζηλευτό και ωραία διάθεση. Μια ωραία παρέα αγοριών μας μίλησε και ένας από αυτούς έμεινε και αφού έφυγαν οι φίλοι του για να μιλήσουμε περισσότερο. Με ρώτησε τι πίνω, πήρε ένα δικό μου ποτό και ένα δικό του -επέμενε να πληρώσει- και πιάσαμε κουβέντα. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε και ενώ είχαμε πιεί τρία ποτά ο καθένας ανακάλυψε ότι είχε αφήσει το πορτοφόλι στο αυτοκίνητο του φίλου του. Επειδή ήταν οι εποχές που όλοι είχαμε λεφτά πλήρωσα όλα τα ποτά -και ”οκ μην ανησυχείς δεν έγινε τίποτα”- και ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Γύρισα σπίτι πεπεισμένη ότι αυτός είναι ο τρόπος του να πίνει τζάμπα ποτά αλλά εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε απλά χαζό ίσως και λίγο αστείο που μου έτυχε. Η αλήθεια είναι πως το επόμενο μεσημέρι πήγαμε για καφέ και σινεμά που πρότεινε εκείνος γιατί ένιωθε πολύ άσχημα για το χθεσινό βράδυ. Για την ιστορία ήταν για πολύ καιρό ένας από τους πιο καλούς μου φίλους.

Έναν γύρο απ’ όλα Μαργαρίτα Γραμματικού

Πρώτη φορά σε συναυλία στο Κύτταρο, πρώτη φορά στα Μωρά στη Φωτιά. Πολύ ωραία συναυλία, ένας μικρός χαμούλης και ένα Κύτταρο γεμάτο άντρες. Αφού λοιπόν, ξεχάστηκα  ξεκίνησα να μαζεύω τους φίλους μου να πάμε σε ένα πάρτι  που τόσο ήθελα να πάω εξ’ αρχής, με προλαβαίνει στην πόρτα ένας τύπος σχεδόν φωνάζοντας “Συγνώμη, φεύγεις;” “Εχμ, ναι πάω σε ένα πάρτι” (δεν ένοιαξε ποτέ κανέναν) και τότε το είπε. “Σε κοιτάζω πάρα πολύ ώρα μέσα, αλλά ξέρεις σε μια συναυλία γεμάτη άντρες δεν περίμενα ότι θα βρω κοπέλα που θα μου άρεσε και εχμ, έχω φάει τζατζίκι”. Εγώ απλώς να γελάω ασταμάτητα (δεν κάνω και τίποτα άλλο σε αυτή τη ζωή), εκείνος να μην ξέρει τι να κάνει, να με κοιτάει αμήχανα και το τζατζίκι να μην έχει φτάσει ακόμη στη μύτη μου. Για να κάνω την μεγάλη ιστορία μικρή, με έκανε add, βρέθηκε ότι είναι γνωστός γνωστού (η Αθήνα ένα μεγάλο κρεβάτι) και ποτέ δεν έφτασε το τζατζίκι στη μύτη μου.