To Καλοκαίρι πέρασε. Και μου δίδαξε κάποια σημαντικά πράγματα. Mου δίδαξε πως δεν είναι πάντα βόλτες, ξενύχτια, μεθύσια, καινούριοι φίλοι ή και παλιοί φίλοι, παραλία και ξεγνοιασιά. Υπάρχει  και η άλλη πλευρά. Η πλευρά με το συνεχόμενο άγχος, τις μοναχικές στιγμές που σε κάνουν να σκέφτεσαι την ζωή σου όπως θες και όπως τη  φαντάζεσαι χωρίς να επηρεάζεσαι απ’τις φωνές των άλλων. Η πλευρά που έχει ανασφάλεια, αβεβαιότητα, πανικό και γρήγορη κίνηση απ’ τις πρώτες πρωινές ώρες. Αυτή η γρήγορη κίνηση που δεν σου αφήνει περιθώρια για τρέλες, σε θέλει εκεί. Ότι και αν σημαίνει αυτό το εκεί, από δουλειά μέχρι 10ώρα στο φροντιστήριο για το σχολείο ή ακόμη και για την σχολή. Όμως καθόλου δεν πειράζει γιατί αυτό σημαίνει ζωή. Σημαίνει ανακάλυψη.

Και όλη η πίεση που είχε γεννηθεί  απ΄τις παραπάνω στιγμές διαλύθηκε μονομιάς την τελευταία μέρα του Αυγούστου. Όταν εκείνος ήταν μπροστά μου. Το πιο λυτρωτικό τρέξιμο, για να πέσω στην αγκαλιά  του. Και εκείνα τα δευτερόλεπτα συνειδητοποιείς πως τα σκοτάδια τα δημιουργούμε εμείς αλλά και τα διαλύουμε εμείς. Μέσα από μια δυνατή αγκαλιά μέσα από έναν άνθρωπο που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. No matter what. Έτσι κατάλαβα πως το καλοκαίρι δεν είναι μια εποχή, καλοκαίρι είναι όπου νιώθεις την καρδιά σου να πάλλεται από ευτυχία…