Μία περιπέτεια. Μεγαλώνοντας σταμάτησα να χρησιμοποιώ τη λέξη ”πρώτο” μπροστά από τη λέξη ”ραντεβού”. Πιεζόμουν ότι αυτό επιβάλλει μία σειρά από ραντεβού που μπορεί εγώ να μην ήθελα. Ίσως και να ήμουν προληπτική για μη χαθεί η μαγεία. Ίσως απλά να ήμουν ρομαντική και να ήθελα να κρατήσω ως πρώτο ραντεβού μόνο εκείνο, το πραγματικά πρώτο.

Στη τρίτη τάξη του Γυμνασίου βρέθηκα να περιμένω με αγωνία να συναντήσω κάποιον στο διάλειμμα των Αγγλικών μου. Δεν ήξερα αν πρόκειται όντως για το πρώτο ραντεβού της ζωής μου και αυτό εν μέρει με καθησύχαζε και παράλληλα με άγχωνε. Θα το αποφάσιζα μετά, όπως θα με βόλευε. Με θυμάμαι να στέκομαι όρθια στη μέση του προαυλίου του σχολείου στις 19.29 ακριβώς. Τον Νοέμβριο στις εφτά και μισή το απόγευμα έχει σχεδόν νυχτώσει, για να ξέρεις. Κι εγώ στεκόμουν στο σκοτεινό προαύλιο, ακριβώς στη μέση με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος, κρατώντας σφιχτά το exercise book μου. Το αγόρι που περίμενα, ήρθε στην ώρα του, κρατώντας το δικό του exercise book και δύο Fanta. Μία για εμένα μία για εκείνον.

Κι αυτό ήταν το πρώτο πιο ρομαντικό πράγμα που έκανε ένα αγόρι για μένα. Στεκόμασταν στη μέση του προαυλίου για τα επόμενα δεκαπέντε λεπτά και η μόνη εικόνα που έχω από εκείνο το τέταρτο είναι οι  κύκλοι που έκανα στα χαλίκια με τις μύτες των παπουτσιών μου. Μιλήσαμε για την ώρα της άλγεβρας, για την παρέλαση, για το τι φάγαμε το μεσημέρι και για το τελευταίο επεισόδιο των Μεν και Δεν. Τα δεκαπέντε εκείνα λεπτά έμοιαζαν σαν να κράτησαν τρεις μέρες και τα σκεφτόμουν για όλο το υπόλοιπο της σχολικής χρονιάς.

Αυτό, τελικά ναι, ήταν το πρώτο ραντεβού της ζωής μου και έπαιξε τον ρόλο του για όλα τα επόμενα ραντεβού της ζωής μου. Έπαιξε ρόλο για να μπορώ να ξεχωρίσω ποιο είναι το ιδανικό -για μένα- ραντεβού.

Η απορία αν είσαι όντως σε ραντεβού

Δεν ήξερα για τι πηγαίνω στο προαύλιο εκείνο το απόγευμα του Νοεμβρίου. Ήταν το πρώτο μου ραντεβού; Είναι κάτι που αναρωτιέμαι ακόμα και σήμερα αλλά μόνο αν το αγόρι που θα συναντήσω μου αρέσει πραγματικά πολύ. Δεν είναι θέμα ασάφειας, είναι απλά από μόνο του θολό στοιχείο για όλους τους συμμετέχοντες. Το να θέλω να μάθω την απάντηση όμως είναι ένα ισχυρό δείγμα ότι εδώ έχουμε πρόβλημα. Εξάλλου ποτέ δεν μπορείς να ρωτήσεις τον άλλον ”εμείς τώρα βγαίνουμε ραντεβού-ραντεβού;”. Κι αν τελικά έχεις το θάρρος να ρωτήσεις τότε από την απάντηση δεν θα μάθεις μόνο αν τελικά βγήκες ραντεβού αλλά κι αν ο άνθρωπος με τον οποίο βγήκες είναι τόσο κούλ όσο χρειάζεται. Πολύ πιο χρήσιμο στοιχείο, αν με ρωτάς.

Δεν θα σου φέρει σοκολάτα/λουλούδια

Το ιδανικό αγόρι φέρνει μαζί του πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό και κρατάει μία μπάλα του μπάσκετ αλλά είναι και δεκαπέντε χρονών. Αν δεν είσαι δεκαπέντε χρονών αγνόησε τα κλισέ και πάρε μόνη σου τη σοκολάτα σου. Εκτός αν παίζετε σε κάποια ρομαντική κομεντί στο μυαλό σας οπότε δεν θα σας χαλάσω εγώ το σενάριο.

Το ιδανικό ραντεβού δεν είναι σαν εκείνα που βλέπεις στις ταινίες

Πάλι οι ταινίες. Έχω δει κι εγώ όπως κι εσύ πολλές ρομαντικές ταινίες. Έχω βρεθεί σε πρώτο ραντεβού να πηγαίνω σε κηδεία γάτας και έχω δώσει ραντεβού στη λαϊκή της γειτονιάς. Και λοιπόν; Όσο κι αν νομίζεις πως η πρωτοτυπία του πρώτου ραντεβού θα καθορίσει την εξέλιξη αυτής της γνωριμίας είσαι βαθιά γελασμένη. Τα δικά μου στατιστικά λένε το εξής: Έγινα πολύ καλή φίλη με το αγόρι που μείναμε μέχρι τις έξι το πρωί να κάνουμε βόλτες γελώντας στην Πλάκα. Αν το έβλεπες σε ταινία του Παπακαλιάτη θα πίστευες πως αυτό είναι το ιδανικό ραντεβού. Αλλά να που όχι. Φέρε μου τον Χριστόφορο  -να βγούμε ραντεβού- να του εξηγήσω μερικά πραγματάκια.

Είσαι αμήχανη αλλά είσαι ήρεμη

Θα σου πω γιατί. Γιατί από τη μία ένα ραντεβού έχει μία αναμενόμενη αμηχανία -ειδικά αν έχεις κάνει έχεις αγωνία να γυρίσεις νωρίς στο σπίτι- αλλά από την άλλη όταν είσαι με κάποιον που νιώθεις άνετα είσαι πάντα ήρεμη. Κι αυτό το άνετα είναι κατά κάποιον τρόπο το ζητούμενο. Εκείνη η στιγμή που περιμένεις μόνη σου στη μέση του προαυλίου μπορείς να τρέμεις από αγωνία. Αλλά αρκούν πέντε μόνο λεπτά μαζί του για να πέσουν οι παλμοί σου. Δεν ευθύνεται εκείνος για αυτή την ηρεμία. Εσύ το κάνεις. Μόνη σου. Επειδή νιώθεις ότι είσαι εκεί που θες, με εκείνον που θες.

Ιδανικό είναι εκείνο το ραντεβού που δεν μοιάζει με ραντεβού τελικά. Που δεν είναι γεμάτο κλισέ και αγωνία για να περάσεις καλά. Ιδανικό είναι το ραντεβού που νιώθεις ήρεμη ότι είσαι με κάποιον που είναι με το μέρος σου κι όχι εκείνη η συνάντηση που μοναδικός στόχος είναι ποιος από τους δύο θα αναδειχθεί πιο γοητευτικός. Που γελάς επειδή πράγματι είναι αστείο το αστείο. Που θα περάσει να σε πάρει όχι επειδή έτσι επιβάλλουν οι κανόνες των ραντεβού αλλά επειδή θέλει. Δεν υπάρχουν τέλεια πρώτα ραντεβού γιατί σπάνια κάτι είναι τέλειο από στην αρχή του. Εκτός απο εκείνο, το πρώτο-πρώτο. Το πρώτο των πρώτων. Οπότε ας χαλαρώσουμε, τα πρώτα ραντεβού είναι υπερεκτιμημένα.