Και κάπως έτσι το νέο έτος έφτασε. Για κάποιους μοιάζει σαν να έμειναν στο προηγούμενο, για μερικούς δεν έχουν καμία σημασία τα έτη και είναι και εκείνοι, μέσα σε αυτούς και εγώ, που ανυπομονούμε να μάθουμε την συνέχεια της διαδρομής.

Roadtrip στο μέλλον γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος

Είναι μονόδρομος και έχει για βάρκα την ελπίδα. Μια ελπίδα που πλέον δεν φοβάται, κουράστηκε να τρέφεται από την ανασφάλεια και περιμένει πως και πως να δει φως στον ορίζοντα. Μήπως είσαι από αυτούς ή από αυτές που φέτος αποφάσισες να γυρίσεις τις πλάτες σου στο μέλλον; Στο μέλλον που ίσως φτιάχτηκε όπως θέλουν κάποιοι άλλοι;

Μη γυρνάς την πλάτη σου. Η ιστορία όπως και να έχει σου ανήκει. Το πριν, το τώρα, το μετά, το για πάντα. Και αφού σου ανήκει, θέλω να σε ρωτήσω ειλικρινά: Τι περιμένεις;

Το ‘εδώ’ και το ‘τώρα’

Το ρεαλιστικό παρόν μας μετράει φουρτούνες, πανδημίες, θανάτους, οικονομική εξαθλίωση, κατάθλιψη, άγχος, μελαγχολία και δεκάδες άλλες δυσκολίες που αναρωτιέμαι αν κάποιες από αυτές τις ξεχνάω κι αν τελικά ανέφερα τις πιο mainstream για την χρονιά που μόλις πέρασε. Σίγουρα ξεχνάω. Δεν ξεχνάω ποτέ όμως τα δικά μου χρόνια, αυτά που με οδήγησαν στο σήμερα. Δεν ξεχνάω τα βράδια που δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ από φόβο ή από άγχος. Δεν ξεχνάω τις μέρες που βγήκα και διασκέδασα με την καρδιά μου δίχως να φοβάμαι για το μετά. Άραγε τελικά υπάρχει συγκεκριμένο μετά;

Άραγε είμαστε μικρές κουκκίδες μέσα στο χρόνο; Στοιχηματίζω πως όχι. Γιατί όπως λέει και η μαμά μου, όλα για κάποιο λόγο γίνονται και όλοι για κάποιο λόγο ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο.

Το νέο έτος ήρθε και επίσημα στη ζωή μας

Η νέα μου γυαλιστερή ατζέντα επίσης. Πριν αναρτήσω το κείμενο αυτό, πιάνω για πολλοστή φορά στυλό και χαρτί. Σημειώνω τα προσωπικά μου resolutions, όσα με σημάδεψαν και όσα δεν με άφηναν τις νύχτες να κοιμηθώ. Ύστερα πέρασα σε αυτό εδώ το κείμενο, δεύτερη μέρα του χρόνου σκέφτηκα και είναι αδύνατον να μην καλωσορίσω το νέο έτος με εσένα που με διαβάζεις. Σβήνω, γράφω, μουντζουρώνω, σκίζω κι αν χρειαστεί ξανά κολλάω. Τελικά άλλαξα τελείως τη θεματολογία αυτού του κειμένου. Αναρωτήθηκα μάλιστα πολλές φορές αν όσα σου γράφω έχουν επί της ουσίας κάτι σωστό να σου πουν ή μήπως είναι όλα ένα λάθος. Ύστερα η καρδιά μου διαφώνησε και με ενημέρωσε πως τελικά κάθε μου λέξη είναι καλύτερη από κάθε μου προηγούμενη.

Μπήκε και επίσημα ο Γενάρης. Ο μήνας μου. Ο μήνας που γίνομαι κάθε χρόνο ένα χρόνο μεγαλύτερη και ενώ ετοιμάζομαι να τον φορέσω αντί να με φορέσει, δεν ξέρω καν αν τις μισές μέρες αυτού του μήνα θα τις γιορτάσω. Δεν ξέρω καν τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω να γιορτάσω. Ξέρω μόνο ότι θέλω να πω και να ακούσω αλήθειες, να γελάσω, να νιώσω ελεύθερη, να μη φοβάμαι, να μη διστάσω. Να αγκαλιαστώ. Να αγαπήσω και να αγαπηθώ.

Να εκφραστώ. Αυτό. Θέλω απλά να εκφραστώ. Μου το χρωστάω άλλωστε, είναι δεν είναι ο μήνας μου.

Εντάξει με εσένα, με εμάς τι θα γίνει;

Τα περιοριστικά μέτρα το ξέρεις και το ξέρω πως ετοίμασαν άλλα σχέδια για εμάς. Φέτος μείναμε και θα μείνουμε για ακόμη μια φορά στο φόβο της πανδημίας. Φέτος όσο περισσότερο κάτσεις μέσα στο σπίτι θα θεωρηθεί φυσιολογικό και μέσα σε όλη την μη φυσιολογική κατάσταση εσύ θα προσπαθήσεις να παραμείνεις άνθρωπος. Με ή χωρίς covid. Είτε είσαι εμβολιασμένος είτε όχι. Είτε έχεις σχέση είτε όχι. Είτε αγαπάς είτε αγαπιέσαι. Είτε νιώθεις μόνος μέσα στο πλήθος, είτε είσαι όλος ο κόσμος για κάποιους ανθρώπους. Όποιος κι αν είσαι, όποια κι αν δηλώνεις, όπως κι αν αυτοαποκαλείσαι, φέτος εσύ και εγώ θα γίνουμε το ίδιο, θα νιώσουμε το ίδιο, ίσως και να ευχηθούμε ακριβώς το ίδιο.

Εγώ ευχήθηκα υγεία. Εσύ;

Είναι η πρώτη φορά και η πρώτη χρονιά που η ευχή μου θα είναι να έχουμε υγεία στην κυριολεξία. Είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος επιτέλους θα καταλάβει πως ψυχική και σωματική υγεία πάνε μαζί, χέρι-χέρι. Είναι η πρώτη φορά που κατάλαβα πως αν δεν έχεις υγεία σε όλα τα επίπεδα, τότε η αγάπη δεν θα καταφέρει να ανθίσει, η τύχη θα φύγει για άλλα μέρη και η αισιοδοξία θα αδειάσει από απόθεμα εντελώς. Υγεία λοιπόν. Στο σώμα και πιο πολύ στις καρδιές μας. Εκεί οδηγεί το roadtrip αυτού του έτους και ελπίζω και κάθε επόμενου.

Αλήθεια, τι σου έμαθε το 2021;

Εμένα μου έμαθε πως καμία συνάντηση στη ζωή μου δεν ήταν τυχαία. Η ζωή στέλνει τους κατάλληλους ανθρώπους τη στιγμή που πρέπει. Έμαθα ότι τα αληθινά δεν προσποιούνται. Απλά ξεχωρίζουν. Δεν χρειάζεται να γνωρίσουν κάποιον για να καταλάβουν αν έχουν ουσία. Αρκεί μονάχα να κοιτάξεις μέσα σου. Έμαθα πως τελικά το θέμα είναι να βρεις τον άνθρωπο που θα καταφέρει να αγγίξει την ψυχή σου και θα σε κάνει να νιώσεις ασφάλεια. Έμαθα πως η υγεία δεν είναι δεδομένη, ούτε καν τα δευτερόλεπτα. Δεδομένο είναι πως πρέπει να ζήσω, να δημιουργήσω και να εκτιμήσω την κάθε μου ανάσα. Έμαθα πως η ψυχική μου υγεία θα μπαίνει πάντα σε πρώτο πλάνο. Δεν τίθεται θέμα εγωισμού αλλά αυτοφροντίδας.

Έμαθα πως πρέπει να κάνω διαλείμματα, να μου δίνω το περιθώριο να παίρνω βαθιές ανάσες. Να ξεκουράζομαι. Να με φροντίζω. Να με αγαπώ. Έμαθα πως το μέλλον είναι τελικά άγνωστο, πως δεν γίνεται να προδικάζω καταστάσεις με αρνητικά σενάρια. Ότι είναι να έρθει, απλά θα έρθει.

Τέλος, έμαθα πως κανένας δεν μπορεί να θέσει όρια στον ουρανό μου, ούτε και στους πλανήτες που ταξιδεύω με το μυαλό μου. Έμαθα πως από εμένα κρίνεται το που μπορώ να φτάσω και σκοπεύω να φτάσω όπου με πάει η καρδιά μου.

Εσύ; Τι έμαθες και που σε πάει το roadtrip; Να ξέρεις πως η μοίρα μας είναι κοινή και το μέλλον μας άγνωστο και αφού όλα μονίμως γυρίζουν, εγώ προτείνω να το σκάσουμε παρέα! Να την πάμε μαζί αυτή τη βόλτα. Και που ξέρεις; Ίσως του χρόνου να πούμε ότι άξιζε τον κόπο γιατί εμείς απλά επιλέξαμε να συνεχίσουμε!