Για να μην παρεξηγηθώ, συμπαθώ την Barbie πολύ. Πέρασα μαζί της πολλές ώρες, μόνη μου, με τη μητέρα μου ή τις φίλες μου. Της έχω φτιάξει δεκάδες ρούχα από παλιά υφάσματα, την έχω χτενίσει, την έχω ταλαιπωρήσει και την έχω τιμήσει πολύ. Μου δώρισε άλλωστε ένα από τα χαρακτηριστικά μου, που είτε αγαπάς είτε μισείς – ακόμα κι εγώ δεν έχω καταλήξει ακόμα.
Το ονομάζω το σύνδρομο της Barbie κι αυτό γιατί πολύ απλά η κούκλα αυτή ήταν που εγκατέστησε μέσα μου την ιδέα και την πεποίθηση πως μπορείς να είσαι τα πάντα.
Η Barbie, για όσους δεν θυμάστε, εμφανιζόταν με πολλές ιδιότητες, επαγγέλματα, κοινωνικές θέσεις. Ήταν ενήμερη για τη μόδα, ενώ συγχρόνως ήταν λαμπρή επιστήμονας, καλή με τα παιδιά, όμορφη σύντροφος, σε φόρμα, αλλά παράλληλα και ταξιδευτής, διανοούμενη και μητέρα. Ήταν δημοσιογράφος και καλή μαγείρισσα, διακοσμήτρια, τραγουδίστρια, δασκάλα. Ήταν υπέροχη γιατί φρόντιζε τον εαυτό της, αδύνατη αλλά έτρωγε παγωτά και cupcakes, ήταν καλή οδηγός αλλά και surfer.
Όλα αυτά τα θεωρούσα υπέροχα. Στ’ αλήθεια νομίζω πως το νεαρό μυαλό μου καλλιεργούσε τρελές φαντασιώσεις για έναν κόσμο όπου όλα μπορούν να συμβούν. Μπορείς να είσαι ερωτευμένη, δραστήρια, καλή φίλη, καλή επαγγελματίας και τέλεια σε όλα. Μπορείς πάνω απ’όλα να προλάβεις τα πάντα, γιατί όποτε θέλεις σταματάς το χρόνο ή πολύ απλά αλλάζεις ιδιότητα.
SURPRISE.
Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Μου πήρε 27 περίπου χρόνια, έναν γάμο, ένα παιδί, δύο πτυχία, αρκετές δουλειές, πολλές φιλικές και όχι σχέσεις και πολύ χρόνο με τον εαυτό μου για να δεχτώ πως οι συνισταμένες που ορίζουν τη ζωή μας δεν είναι πάντα υπό τον έλεγχό μας.
Και ναι. Δεν μπορείς να είσαι τέλεια σε όλα. Δεν μπορείς να προλάβεις να δεις όλους τους φίλους σου, τον άντρα σου και το παιδί σου στο διάστημα που επιθυμείς. Δεν μπορείς να κάνεις σχέδια που θα ακολουθήσεις πιστά. Δεν μπορείς να κάνεις τρεις δουλειές και να κάνεις πάρα πολύ καλά και τις τρεις. Γιατί μετά δεν θα είσαι εσύ καλά. Δεν μπορείς να κάνεις την γυμναστική που σου ταιριάζει σε μια περίοδο που δεν μπορείς να κουνηθείς από το κρεβάτι. Και ναι. Δεν μπορείς να είσαι το ίδιο ξέγνοιαστη με τα 25 σου, στα 35 σου.
Κατάλαβα πως δεν ορίζουμε μόνον εμείς τον χρόνο μας. Κατάλαβα, πολύ αργά το παραδέχομαι, πως η Barbie είναι για μένα μια φαντασίωση που απλά μπορώ πάντα να προσπαθώ να εκπληρώσω.
Κατάλαβα άλλωστε πως μπορείς να αγαπήσεις αυτό το σύνδρομο για αυτό ακριβώς που το κάνει τόσο γοητευτικό: σου χαρίζει την ελπίδα ότι μπορείς να ζήσεις το όνειρο. Ότι ναι. Κάποια στιγμή θα καταφέρεις να οργανώσεις το dinner party που θέλεις, ενώ έχεις να παραδώσεις και μια εργασία στο πανεπιστήμιο, καθώς παράλληλα η μητέρα σου χρειάζεται επειγόντως βοήθεια με τους μάστορες που συνέδεσαν λάθος την κουζίνα και δεν ξανάρχονται να την φτιάξουν. Μα φυσικά και καθώς συμβαίνουν όλα αυτά θα καταφέρεις να παρευρεθείς στα γενέθλια της Τόνιας και να πας και στη συναυλία του Πέτρου. Και φυσικά μπορείς να συνεχίσεις να ελπίζεις ότι θα τα καταφέρεις όλα.
Αρκεί κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν να θυμάσαι να σταματάς λίγο το μυαλό σου. Να θυμάσαι να συνομιλείς λίγο με την Barbie που έχεις μέσα σου. Να θυμάσαι πως ο χρόνος είναι ο θεός της καθημερινότητας. Ορίζει τις σχέσεις, τις δουλειές και την υγεία μας. Να τον σέβεσαι. Όπως σέβεσαι όσα σου λέει το σώμα σου όταν κουράζεται και η καρδιά σου όταν στεναχωριέται. Και να το λες.
Να λες πως ναι. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να τα κάνω όλα. Να είμαι τα πάντα. Να ξεδιπλώσω όλη μου την προσωπικότητα και όλα μου τα ταλέντα στον λίγο χρόνο που μου δίνει η μέρα. Να φτάσω στο τέρμα τα όριά μου, να ξεζουμίσω τη ζωή. Φυσικά, ναι. Θα ήθελα να μπορώ να είμαι τα πάντα.
Αλλά στο τέλος της ημέρας θα ήθελα να θυμάμαι να λέω: δεν με νοιάζεις και πολύ Barbie. Άλλωστε ποτέ δεν έζησες στ’αλήθεια.
