Ξέρω, μη μου πεις. Ξέρω το ταξίδι που πάντα ήθελες να κάνεις. Να πάρεις μια τσάντα και να φύγεις μακριά από όλους, να μπεις μόνη σου σε ένα πλοίο/αεροπλάνο/τρένο και να ζήσεις την περιπέτεια. Όσο πολλές σκέψεις μας φαντάζουν ιδανικές και μένουν στο μυαλό μας ως απραγματοποίητες, σκέφτηκα να σου πω αυτή την ιστορία.

Λίγο μετά τα 25 μου, ζούσα την επανάσταση μου. Δεν ήθελα τίποτα, δε μου άρεσε πουθενά, δε με ευχαριστούσε κανείς. Πήρα μια βαλίτσα και ένα εισιτήριο Eurail (εισιτήριο τρένου που ισχύει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα σε χώρες που επιλέγεις στην Ευρώπη) και μπήκα στο ΚΤΕΛ για Πάτρα. Ένιωθα να πετάω, μια ελευθερία πρωτόγνωρη, μια αίσθηση δύναμης, ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα.

Πάτρα à Αγκόνα. Το σχέδιο μου ήταν να φτάσω μετά από δύο ημέρες στη Βαρκελώνη. Εκεί είχα εγγραφεί να κάνω για δυο εβδομάδες μαθήματα Ισπανικών, το (τότε) όνειρο μου! Φτάνοντας στην Αγκόνα συνειδητοποίησα ότι το σχέδιο μου έμπαζε λιγάκι και έπρεπε μαζί με την πρωτόγνωρη ελευθερία να σκεφτώ να είμαι λίγο πιο οργανωμένη. Ο σταθμός των τρένων δεν ήταν στο λιμάνι όπως είχα υποθέσει και έπρεπε να πάρω ταξί για να φτάσω. Άργησα, έχασα το τρένο για Μιλάνο και από εκεί ξεκίνησε η ταλαιπωρία μου, που τελικά οδήγησε στην πραγματική περιπέτεια, στην οποία δεν είναι όλα ρόδινα.

Πήρα το επόμενο τρένο για Μιλάνο και έφτασα εκεί αργά το βράδυ, κατά τις 10. Για όσους έχετε βρεθεί εκεί, θα γνωρίζετε ότι είναι ένας αφιλόξενος, βρώμικος σταθμός και ότι οι Ιταλοί δεν έχουν καμία διάθεση να μιλήσουν Αγγλικά. Αφού γύριζα σα χαμένο γύρω γύρω και κανείς δεν με βοηθούσε, διαβάζοντας και το βιβλιαράκι μου με τα δρομολόγια κατάλαβα ότι έχω ξεμείνει εκεί. Σκέφτηκα, μην πανικοβάλλεσαι, θα βρεις μια λύση. Κοίταξα όλα τα δρομολόγια και είδα ότι μετά από μισή ώρα έφευγε ένα τρένο για Παρίσι.

Παρίσι! Τα μάτια μου έβγαλαν καρδούλες και ήδη είχα φτιάξει στο μυαλό μου την εικόνα μου να κάθεται σε ένα γαλλικό μπιστρό και να έρχεται να κάτσει δίπλα μου ο Ζαν Κλωντ, να μιλάμε (στο όνειρο μου μιλούσα και γαλλικά) και σε μισή ώρα να μου ζητάει να μείνω για πάντα μαζί του εκεί. Αχ, Παρίσι, σκέφτηκα, θα πάω στο Παρίσι!

Μπήκα στο τρένο, πλήρωσα ένα μικρό ποσό παραπάνω και είχα μια μικρή καμπίνα με κρεβάτι. Το άλλο πρωί ξύπνησα στο Παρίσι. Κατέβηκα στο σταθμό πολύ νωρίς, κατά τις 9 και σκέφτηκα να πάω να βγάλω εισιτήριο για Βαρκελώνη για να ξέρω πόσες ώρες έχω στη διάθεση μου. Όταν έφτασα στα ταμεία ανακάλυψα ότι το να θέλεις να πας Παρίσι Βαρκελώνη με τρένο Κυριακή είναι σα να θέλεις να βρεις δελφίνι από Σπέτσες για Αθήνα Κυριακή μετά την Αρμάτα!

Εισιτήριο είχε μόνο αργά το βράδυ. Έβαλα τη βαλίτσα μου σε ένα ντουλάπι φυλασσόμενο και ξεκίνησα την περιήγηση. Δεν είχα ιδέα για το Παρίσι, ήξερα μόνο τον πύργο του Άιφελ και έτσι άρχισα να κοιτάζω ψηλά για να τον ανακαλύψω.

Μόλις τον εντόπισα άρχισα να περπατάω προς τα εκεί, κοιτάζοντας μαγεμένη τα πάντα γύρω μου. Αφού έφτασα και οι ουρές για να ανέβεις ήταν ατελείωτες, αποφάσισα να πάω στο Λούβρο. Όταν έφτασα κι εκεί είδα μια σειρά Κινέζους και σκέφτηκα αποκλείεται να είναι αυτή η ουρά. Έμαθα αργότερα ότι κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου η είσοδος στο Λούβρο είναι δωρεάν, και φυσικά ήταν εκείνη η Κυριακή.

Περπάτησα μέχρι τη Notre Damme, ήπια καφέ σε ένα πλωτό στο Σηκουάνα και όλα ήταν τέλεια, αλλά…είχα κουραστεί και δε μπορούσα να περπατήσω άλλο, δεν ένιωθα τα πόδια μου. Η ώρα ήταν 5 και εγώ έφευγα στις 11 το βράδυ. Ήμουν στην πόλη του Φωτός, ήμουν στο Παρίσι. Μόνη μου και κουρασμένη. Χωρίς να ξέρω κανέναν, χωρίς να έχω κουράγιο να κάνω ούτε ένα βήμα ακόμα και χωρίς να θέλω να χαλάσω άλλα 9€ για να πιώ άλλο ένα $&#^ καφέ στα κολομπιστρό τους. Και που στο διάολο ήταν ο Ζαν Κλώντ;

Έσυρα τον εαυτό μου μέχρι το σταθμό και έμεινα καθισμένη για ώρες να κοιτάζω τον πίνακα με τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις.

Μπήκα στο τρένο και ονειρευόμουν τη στιγμή που θα ξαπλώσω το κορμάκι μου. Κατευθύνθηκα προς την καμπίνα μου και μόλις άνοιξα τα άθλια κουρτινάκια του είδα ότι είμαι σε μια κουκέτα για έξι άτομα και έχω το μεσαίο κρεβάτι από δεξιά.

Έχωσα με απόγνωση τη βαλίτσα μου και ξάπλωσα με τα ρούχα, συνειδητοποιώντας ότι έχω να κάνω μπάνιο τρεις ημέρες και βρωμάω! Τη στιγμή που πάω να κλείσω τα ματάκια μου, ξανανοίγει η κουρτίνα και μπαίνει μέσα μια κυρία με ένα σκυλάκι και ένα ζευγάρι 18 χρονα που είχαν τις πάνω κουκέτες. Το βράδι πέρασε με φτέρνισμα από τις τρίχες του σκύλου και από το θόρυβο που έκανε το ζευγάρι που είχε μεταφερθεί στο ένα κρεββάτι (ναι, φυσικά σε αυτό που ήταν πάνω από εμένα!)

Το πρωί κατά τις 7 και αφού μάλλον είχα πέσει σε λήθαργο, μας ξύπνησε μια ανακοίνωση και αφού δεν κατάλαβα τίποτα γιατί ήταν στα Ισπανικά, μου εξήγησαν ότι ήταν ώρα να αλλάξουμε τρένο γιατί είχαμε φτάσει στα Ισπανικά σύνορα. Κατεβήκαμε, μπήκαμε στο άλλο τρένο και είχα αρχίσει στ’ αλήθεια να νιώθω ότι η ταλαιπωρία μου τελειώνει και ότι θα είμαι για δύο εβδομάδες μια Σπανιόλα, εκεί θα γνωρίσω τον Χόρχε και η τύχη μου θα αλλάξει. Όπως κλείνουν πάλι τα ματιά μου σιγά σιγά από το νανούρισμα του τρένου ΜΠΑΑΑΜ ακούγεται κάτι και σταματάμε απότομα. Επικρατεί πανικός, πάλι να μην καταλαβαίνω τίποτα, βγαίνουμε όλοι από το τρένο σε ένα σταθμό λίγο έξω από τη Βαρκελώνη, μισή περίπου ώρα.

Με τα πολλά καταλαβαίνω ότι είχαν σπάσει οι γραμμές του τρένου σε ένα σημείο και θα συνεχίζαμε με πούλμαν. Τα πούλμαν ξεκίνησαν  να έρχονται, εγώ δεν κατάφερνα να μπω γιατί όλοι με προσπερνούσαν και όπως ήμουν στη μέση του πανικού, βγάζω το κινητό μου, παίρνω τη μαμά μου τηλέφωνο και αρχίζω να κλαίω με λυγμούς και να της λέω “Άμα σου ξαναπώ ότι θα πάω πουθενά μόνη μου, να μου κοπανήσεις μια στο κεφάλι” .

Οι γύρω με κοιτούσαν με απορία καθώς it was all Greek to them και η μαμά μου μου είπε κάτι που από τότε χαράχτηκε στη μνήμη μου και το θυμάμαι συχνά πυκνά. «Να υποστηρίζεις τις επιλογές σου, παιδί μου. Αφού είσαι εκεί, βρες τρόπο να τα λύσεις όλα και αν δεν περάσεις καλά, μη ξαναπάς.»

Σε εκείνο το ταξίδι τελικά έμαθα λίγα Ισπανικά αλλά αγάπησα πολύ την Ισπανία, δεν πέρασα ωραία αν και το προσπάθησα,  και στο τέλος πέταξα το eurail και γύρισα με αεροπλάνο.

Το δικό μου συμπέρασμα μετά από όλα αυτά αγαπητοί μου είναι ότι: το ταξίδι είναι για να το μοιράζεσαι!