Είμαστε μεγαλωμένες με τη νοοτροπία της οικογένειας βαθιά ριζωμένη στο μυαλό μας. Όλα τα παιδικά μας παραμύθια τελείωναν με το “happy end” του γάμου, και όχι με το “happy end” μιας αποφοίτησης ή μιας συγκατοίκησης ή μιας προαγωγής. Αν με ρωτάς, κακώς, μια προαγωγή τουλάχιστον, σου δίνει στα σίγουρα κάτι, περισσότερα χρήματα στο πορτοφόλι σου. Tο να περάσεις 45 λεπτά όρθια στο ιερό πνιγμένη στα τούλια, από μόνο του δεν σου εξασφαλίζει τίποτα.
Το generation gap έρχεται να εμφανιστεί τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως όσο και αν περήφανα μέχρι τώρα πάταξες από πάνω σου τα κατεστημένα του παρελθόντος κυνηγώντας δουλειές και όχι μποξεράκια, διαβάζοντας και εξελίσσοντας τον εαυτό σου και όχι την τέχνη σου στη μπεσαμέλ, όλοι γύρω σου περιμένουν καρτερικά τη στιγμή της αλλαγής. Διότι ακόμη και οι πιο εναλλακτικοί, ακόμη και η μαμά σου που φαγώθηκε να σε κάνει χειραφετημένη γυναίκα, αναμένουν από εσένα, σαν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, τώρα που σπούδασες και κυνήγησες δουλειές και βρήκες και κάποιον, να ακολουθήσεις το μοτίβο. Το μόνο που άλλαξε από τη γενιά των γιαγιάδων μας δηλαδή είναι η παρένθεση της μόρφωσης και της αγοράς εργασίας, κατά τα άλλα όλοι αναμένουν από εσένα να ακολουθήσεις το ίδιο μοτίβο, απλά με μια δεκαετία καθυστέρηση.
Και αν εσύ δεν θες να ακολουθήσεις το μοτίβο; Αν ξέρεις πως ο σύζυγος και τα παιδιά δεν χωρούν αυτή τη στιγμή – ή και ποτέ- στη ζωή σου; Αν τελικά θες να έχεις γκόμενο και σκυλιά ας πούμε; Είναι κακό αυτό; Στο σημείο αυτό, να τονίσουμε ότι το να έχεις απλά σχέση δεν είναι επίσης κοινώς αποδεκτό από μια ηλικία και μετά. Πιάνω τους γύρω μου να με κοιτούν σαν εξωτικό πουλί όταν τους λέω πως πιστεύω στην οικονομική ισότητα στο ζευγάρι και δεν έχω χειρότερο από τους κοινούς λογαριασμούς τραπέζης. Ότι τι; Επειδή σ’αγαπώ και βγάζω καρδούλες από τα μάτια όταν σε βλέπω, όσα κοπιάζεις θα είναι και δικά μου; Και αυτό για κάποιο λόγο στην ελληνική κοινωνία θεωρείται δείγμα σοβαρής σχέσης; Μάλλον γιατί είναι δυσκολότερο να αποδεσμευτείς από κάποιον με τον οποίο σας συνδέει ένας κοινός λογαριασμός, ο μπαμπάς μου σίγουρα σκέφτεται “τα λεφτά έχουν υπόσταση, τα αισθήματα είναι αέρας“.
Ε λοιπόν αφήστε με να ζήσω με αέρα. Με γκόμενο και σκύλο.
