Ίσως να φταίει το ότι το βράδυ της Παρασκευής με βρήκε στην Πλατεία Νερού να γκαρίζω τραγουδάω δυνατά, μην δίνοντας σημασία σε κανέναν δίπλα μου έχοντας πιει τόσο όσο. Ξαφνικά, αγνοώντας τα πάντα, μου ήρθε το κεφάλι ο στίχος του Αλκαίου, «Το θαύμα είναι να ζεις καρδιά μου όλες σου τις στιγμές». Σκέφτηκα πόσο δίκιο έχει, πόσο «ζούσα» αυτήν την στιγμή στην συναυλία του Σωκράτη, πόσο έχω ζήσει όλες τις συναυλίες του. Και όλα αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Ύστερα το άφησα και συνέχισα στον ίδιο ρυθμό. Μέχρι που σήμερα, συνειδητοποίησα πως οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε τις στιγμές μας. Φεύγουν γοργά τα χρόνια και μένουν οι στιγμές. Ψάχνουμε τόσο να πιαστούμε από το παρελθόν ή το μέλλον που οι στιγμές περνούν και τις προλαβαίνουμε όταν πια δεν θα βρίσκονται στο παρόν μας. Μερικοί από εμάς το κάνουν επειδή δεν μπορούν να διαχειριστούν το ότι συμβαίνει κάτι τώρα. Αγχώνονται με το αύριο και αφήνουν το σήμερα να γλιστρήσει, σιγά σιγά, μέσα απ΄τα ίδια τους τα χέρια. Άλλοι κοιτούν το πως θα έχουν πίσω εκείνα που ήδη έχασαν και στην προσπάθειά τους να φτιάξουν το παρελθόν τους, δεν έχουν καν παρόν. Μα πως γίνεται να θέλουμε να πιάσουμε την στιγμή πάνω στην αλλαγή της, χωρίς να ξέρουμε το πότε και αν κάτι θα συμβεί;

Είναι τόσο δύσκολο για έναν άνθρωπο να ζει την στιγμή; Είναι τόσο δύσκολο, που το κάνει θαύμα; Να σταματήσει τη στιγμή με τα φτερά ανοιγμένα;

Η αλήθεια είναι πως ίσως και να ναι. Ίσως επειδή δεν κάνουμε πράγματα που θέλουμε. Οι μεν προσπαθούμε όλο και περισσότερο κάθε μέρα, να κάνουμε κάτι επειδή το κάνουν όλοι. Γιατί έτσι θα γίνουμε αποδεκτοί από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Οι δε, δεν έχουμε καταλάβει καν τι μας αρέσει για να το κάνουμε και «δανειζόμαστε» τις ευχάριστες στιγμές των άλλων. Μα πως να ζήσεις μια στιγμή αν δεν είναι καν δική σου; Αν δεν ήταν και δε θα γίνει ποτέ;

Όταν η μοναξιά θα γίνει τσιγάρο ατέλειωτο και καταλάβεις ότι του τα πες όλα, θα πεις και φίλα με τώρα.

Όταν θα περισσέψει η τύχη σου, θα γκρεμίσεις τα τείχη σου και θα κάνεις μια βόλτα στα βαθιά, θα απορήσεις πως άμα δε λιώσουμε μαζί πως θες να γίνουμε ένα;

Όταν αστεία η λύπη θα περνάει και όμως θα σε νικάει, θα καταλάβεις πως οι έρωτες που μιλούν στ’ αφτί, αυτοί γνωρίζουν μόνο.

Και όταν θα φτάσεις σε σημείο να πεις «Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα», θα δεις πως μ’ ένα χαμόγελο μπορείς τα θαύματα να πεις.

Τότε θα ζήσεις όλες σου τις στιγμές.

Αν βρεθείς λοιπόν, και εσύ σε συναυλία του Σωκράτη, σταματώντας τον χρόνο, και ζήσεις την στιγμή, κάτι κάνεις σωστά. Θα το καταλάβεις και εσύ επί τόπου. Όπως και εγώ.