Στις παράλληλες σχέσεις και την απιστία, αυτόματα το τρίτο πρόσωπο μετατρέπεται στον δαίμονα της υπόθεσης, αφήνοντας το spotlight σε ένα ζευγάρι που δεν τα έχει πάει πολύ καλά και καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε δυο δρόμους: Να παλέψει και να προσπαθήσει να συνεχίσει την κοινή πορεία ή να αποδεχτεί την απουσία της εμπιστοσύνης και να χωρίσει.
Όπως ήδη καταλαβαίνουμε, το τρίτο πρόσωπο μένει στη σκιά και πρέπει να αντιμετωπίσει τα θέματά του μόνο του.
Γιατί δεν ασχολείται κανείς ποτέ με το τρίτο πρόσωπο;
Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το τρίτο πρόσωπο, η παράλληλη σχέση, αντιμετωπίζεται σαν κάτι casual, με χαλαρούς ηθικούς φραγμούς. Σαν έναν τυχοδιώκτη που μπαίνει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι με στόχο να διαλύσει μια σχέση ή έναν γάμο.
Τείνουμε να αγνοούμε πως και μόνο το ότι βρήκε το κενό, τον χώρο για να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του ενός, ο γάμος ή η σχέση είχε ήδη ρωγμή. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι, το το τρίτο πρόσωπο δεν είχε καν ιδέα για την ύπαρξη μιας σχέσης. Πίστευε πως δένεται με έναν ελεύθερο άνθρωπο και επένδυσε σε αυτή τη σχέση. Ωστόσο και σε αυτές τις περιπτώσεις το κυνηγούν χαρακτηρισμοί που υποδεικνύουν κάποια υπαιτιότητα.
Σχόλια για το πώς είναι δυνατόν να μην το κατάλαβε δε λείπουν, αφήνοντας εκτός κριτικής το πώς ένας άνθρωπος καταφέρνει να κρύψει κάτι τόσο πασιφανές: το άτομο με το οποίο είναι ερωτευμένος, παντρεμένος ή συζεί. Η προβληματική παύει να είναι η δημιουργία μιας στρατηγικής που στόχο έχει να κοροϊδέψει κάποιον, και περνάει στο κατά πόσο ο άλλος οφείλει να τεστάρει και να περνάει από κόσκινο συμπεριφορές για να πειστεί για κάτι που η λογική θέλει να είναι δεδομένο. Πως όταν δηλαδή κάποιος ανοίγεται ερωτικά, δεν έχει κάποιο άλλο ερωτικό ζήτημα ανοιχτό και σε λειτουργία.
Η ζωή έχει δείξει πως σε κάποιες περιπτώσεις, η ύπαρξη ενός τρίτου ατόμου μπορεί και να σώσει μια μισοτελειωμένη σχέση
Παραδόξως, για πολλά ζευγάρια, μια παράλληλη σχέση έχει δώσει το φιλί της ζωής στην ήδη υπάρχουσα. Εκτός του ότι αποτελεί το σημάδι πως κάτι λείπει σε έναν ερωτικό δεσμό, το τέλος του παράνομου ειδυλλίου δείχνει να εξακοντίζει τον “άπιστο” πίσω στον σύντροφό του. Δεν είναι παράλογο αν σκεφτείς πόσες φορές έχεις επιστρέψει σε έναν πρώην μετά από κάποιες άσχημες νέες ερωτικές εμπειρίες. Αυτό κάνει τον πρώην ιδανικό άντρα ή έστω ιδανικότερο από όταν τον γνώρισες; Σίγουρα όχι, αλλά κάποιες φορές το “έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι” αποτελεί μια ικανοποιητική απάντηση.
Σε κάθε περίπτωση, για ακόμα μια φορά, αυτό που απασχολεί είναι το ζευγάρι και όχι το τρίτο πρόσωπο. Είτε το ending για αυτούς τους δύο είναι ευχάριστο είτε όχι, για το άτομο της παράλληλης σχέσης δε ρωτάει κανείς. Στο μεταξύ, το να μαθαίνεις ξαφνικά πως δεν είσαι η σχέση του αλλά το μυστικό του δεν φαίνεται να είναι κάτι που δε μπορεί να σε τραυματίσει ψυχικά. Να μιλήσουμε για θέματα εμπιστοσύνης; Για heartbreak ή για έναν δραματικό χωρισμό στον οποίο δεν έχεις κανέναν με το μέρος σου;
Πώς μπορεί να σταματήσει όλο αυτό το show;
Λογικά, αν υπήρχαν αξιοποιήσιμοι τρόποι με ποσοστά επιτυχίας, δε θα ακούγαμε ιστορίες για γυναίκες ή για άντρες που ερωτεύτηκαν κάποιον τον οποίο εν τέλει μοιράζονταν. Είτε γνωρίζοντάς το είτε όχι. Αν θα καταλήξουμε ακόμα μια φορά να δίνουμε προειδοποιητικά σημάδια για να αντιλαμβάνεται όσο πιο νωρίς γίνεται κάποιος πως είναι το τρίτο πρόσωπο; Πολύ πιθανό. Αλλά μάλλον θα προτιμήσουμε να περιοριστούμε στο να καλέσουμε τον κάθε άνθρωπο που κάνει μια σχέση στον βωμό του έρωτα, απλά να το σεβαστεί.
Κάπου δεν είναι ΟΚ να φορτώνεται τα λάθη ένας τρίτος, ένα άτομο εκτός σχέσης. Και αυτό ξεκινάει πρώτα από την αυτοεκτίμηση, το αίσθημα ευθύνης και σεβασμού προς τον ίδιο τον εαυτό. Στο τέλος της μέρας, όσα “κατηγορώ” και αν δεχτεί το τρίτο πρόσωπο, και όσες συνειδήσεις και τύψεις κι αν απαλύνει, η ευθύνη δεν είναι δική του. Τουλάχιστον όχι 50-50. Και αυτό λέει πολλά.
