Σε ένα βιβλίο ιστορικής κοινωνιολογίας διάβασα πως πάντα υπήρχαν ανάμεσα μας οι επαναστάτες, οι ρομαντικοί, οι αδιάφοροι, οι πρακτικοί, οι κυνικοί και όσο προχωρούσε στο θέμα το εξηγούσε περισσότερο επιστημονικά. Έκλεισα το βιβλίο και έφτιαξα την συνέχεια όπως εγώ ήθελα. Σκέφτηκα πως πάντα θα υπήρχαν αυτοί που μόνο μιλούσαν, αυτοί που μόνο ονειρεύονταν και ποτέ δεν τολμούσαν, αυτοί που ξέχασαν όσα ονειρεύτηκαν στην πορεία, αυτοί που ζούσαν μηχανικά, αυτοί που χαμογελούσαν κάθε πρωί που ξυπνούσαν. Είτε σε καιρό ειρήνης, είτε σε καιρό πολέμου. Είτε σε εποχές περασμένων οικονομικών κρίσεων, είτε σε χρόνια ευημερίας. Είτε καλοκαίρι, είτε χειμώνα. Είτε φορούσαν χιτώνα, είτε πανοπλία, είτε τζιν και αθλητικά. Πάντα υπήρχαν διαφορετικές αντιλήψεις για το πώς να προχωράς στην ζωή σου. Μπορεί όσες ζωές και τόσες διαφορετικές αντιλήψεις. Αυτό είναι ίσως και κάτι που δεν θα μετρηθεί ποτέ. Είναι τύχη που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μετρήσουμε πόσες διαφορετικές σκέψεις έγιναν για την ζωή. Ας μείνει κάτι έξω από την στατιστική, μακριά από τις μετρήσεις. Ο καθένας θα έχει πάντα την δική του άποψη για το πώς πρέπει να ζει την δική του ζωή. Και να επιλέγει τους λόγους που θα χαμογελάει.

Όμως..

Ποιος δεν θα πήγαινε στην παραλία τον Νοέμβριο να βγάλει τα παπούτσια του και να νιώσει στις πατούσες του την κρύα άμμο;

Ποιος δεν θα ήθελε να δει μια ανατολή ηλίου με φίλους;

Ποιος δεν θα ήθελε να φάει πίτσα βλέποντας την αγαπημένη του ομάδα ή απλά μια κωμωδία;

Ποιος δεν θα ήθελε να χουζουρέψει το πρωί μιας βροχερής Δευτέρας;

Ποιος δεν θα ήθελε να σχεδιάσει ένα μικρό ταξίδι σε μια αγαπημένη πρωτεύουσα; Να βρει εισιτήρια, δωμάτια και τα αξιοθέατα;

Ποιος δεν θα ήθελε να πάει να τρέξει σε ένα πάρκο και μετά να γκρινιάξει για το πόσο αγύμναστος αισθάνεται; Και να υποσχεθεί πως θα προσέχει περισσότερο την φυσική του κατάσταση;

Ποιος δεν θα ήθελε να ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί με έναν φίλο και απλά να πουν ανέκδοτα μέχρι να δακρύσουν από τα γέλια;

Ποιος δεν θα ήθελε να περπατήσει ένα πρωί στο κέντρο της πόλης και να χαζέψει τους βιαστικούς περαστικούς;

Ποιος δεν θα ήθελε μια βραδιά με αγαπημένη παρέα σε μια ωραία ταινία στο σινεμά ή στο θέατρο;

Ποιος δεν θέλει να ψάξει το ουράνιο τόξο και να το δείξει σε κάποιον που αγαπά;

Ποιος δεν θα ήθελε να ακούσει ένα παιδικό γέλιο και μετά να δει το ήρεμο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου;

Ποιος δεν θα ήθελε να οργανώσει μια βραδιά bowling ή μια βραδιά με επιτραπέζια με φίλους;

Ποιος δεν θα ήθελε να φροντίσει να πάρει ένα όμορφο δώρο στα γενέθλια της μητέρας του;

Ποιος δεν θα ήθελε να γυρίσει κατάκοπος από την δουλειά, να βάλει το αγαπημένο του τραγούδι και να μαγειρέψει με ότι έχει στο ψυγείο;

Ποιος δεν θα ήθελε να αντιμετωπίζει την κάθε μέρα σαν ένα μικρό θαύμα;

Για μένα και για κάποιους ακόμα αυτά είναι μερικά από όσα μπορούν να κάνουν ευτυχισμένο τον άνθρωπο με τα τζιν και ίσως να μην είχαν εφαρμογή στην ζωή του ανθρώπου με τον χιτώνα. Κάτι μου λέει πως ο άνθρωπος με το τζιν χρειάζεται λόγους να χαμογελάει πολύ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή στην ιστορία της κοινωνιολογίας..