Όταν ήμουν 4 χρονών (τότε που ήμουν μοναχοπαίδι και τίποτα δεν σκίαζε την ευτυχία μου) απαίτησα από τους γονείς μου να πάμε στη φίλη μου την Σοφία που έμενε σε απόσταση 5 λεπτών με το αυτοκίνητο. Εκείνοι μου είπαν όχι κι εγώ σήκωσα το σαγόνι (φλερτάροντας σχεδόν με τον προγναθισμό) και τους είπα: ‘εγώ θα πάω πάντως!’. Με άφησαν να κατέβω στον κήπο, να τον διασχίσω και να κατέβω μέχρι τη γωνία του δρόμου. Την θυμόμουν τη διαδρομή αλλά με το που είδα το δρόμο να ανοίγεται μπροστά μου, έπαθα κοκομπλόκο και γύρισα σπίτι κυρία.

Πολλά χρόνια αργότερα έμαθα ότι οι γονείς μου πήγαν να πάθουν εγκεφαλικό από την αγωνία και με παρακολουθούσαν πίσω από τις κουρτίνες έτοιμοι να επέμβουν, αλλά το έπαιξαν κι αυτοί κύριοι. Νομίζω ότι αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι είμαστε οικογενειακώς ‘σαλεμένοι’, αυτό που έγινε εκείνη τη μέρα με βοήθησε πολύ. Στο να τολμάω όταν δεν κρατιέμαι άλλο και όταν έρχεται η στιγμή να κρίνω αν πρέπει να συνεχίσω ή όχι. Με τα χρόνια αυτό ελαττώθηκε αρκετά μάλλον επειδή οδηγώ αμάξι και μπορώ να πάω και με τις πυτζάμες σε μία φίλη μου.

Όταν σου επιτρέπεται να δοκιμάζεις τον εαυτό σου, σου περνιέται και το μήνυμα ότι δεν γίνεται να είσαι πάντα ‘προστατευμένος’ ούτε και να κινείσαι πάντα στα σίγουρα. Αυτό που καταλαβαίνω εξίσου είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται, ακόμα και ως ενήλικες, να τολμήσουν. Συνεπώς, δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τους λέει ότι ‘η ζωή θέλει ρίσκο και τι κάθεσαι; Σήκω να κάνεις αυτό κι εκείνο΄. Και μην ξανακούσω το γλοιώδες ‘βγες από το comfort zone σου γιατί εκεί έξω συμβαίνουν όλα τα ωραία πράγματα’, θα κάνω εμετό και θα φάτε σφαλιάρα. Το comfort zone είναι εκεί για κάποιο λόγο. Αν δεν νιώθαμε ασφάλεια στη ζωή μας, θα παθαίναμε σταθερές και μόνιμες κρίσεις πανικού, δεν θα χαιρόμασταν με τίποτα και δεν θα δημιουργούσαμε δύο ή τρεις σταθερές σχέσεις στη ζωή μας.

“Από την άλλη, με το να εδραιώνεις μία κάποια ελάχιστη σταθερότητα στη ζωή σου, σου δίνει την ώθηση να δοκιμάσεις και άλλα πράγματα που δεν φανταζόσουν ότι θα έκανες. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν έρχεται η ώρα σου (τρεις το λάδι τρεις το ξύδι) και όχι όταν ζορίζεις τις καταστάσεις.“

Ας πάρουμε για παράδειγμα εμένα και τη φίλη μου την Μ. Εγώ όταν θέλω να πω κάτι σε κάποιον, μα ερωτικό μα φιλικό, μα γλυκό μα κακό, θα το κάνω και θα το κάνω μπαμ και κάτω. Η Μ. κοπανιέται επειδή ντρέπεται και νιώθει ότι δεν τολμά στη ζωή της, δεν εκφράζεται όπως θα ήθελε και χάνει ευκαιρίες για αλλαγή. Η δική μου άποψη είναι ότι θάρρος δεν σημαίνει να είσαι πάντα αυθόρμητος και να εκφράζεις αυτό που σκέφτεσαι αλλά να έχεις τα κότσια να αποδεχτείς ότι εσύ μάλλον δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και δεν πειράζει καθόλου, γιατί όλο και κάποιος θα έρθει να καλύψει το δικό σου ‘κενό’. Αυτό που δεν μπορείς εσύ να κάνεις. Το να βγαίνεις από τη ζώνη ασφαλείας σου δεν έχει να κάνει με αλλαγή με το στανιό ούτε με μαγκιές. Έχει να κάνει με το να αποδεχτείς όλες τις πλευρές του εαυτού σου. Και όταν αυτό συμβεί, τότε υπάρχει μια πιθανότητα να την ‘πέσεις’ στον μπάρμαν. Όχι εσύ, η φίλη μου η Μ.

Και θα σας πω και κάτι άλλο.

“Το τι είναι τόλμη για τον καθένα, είναι πολύ σχετικό. Για σένα μπορεί να είναι να μειώσεις τη ζάχαρη στον καφέ γιατί πάει και κάθεται όλη στα γοφά. Τόλμη για τον παραδίπλα μπορεί να είναι να καταφέρει να χωρίσει από έναν ‘τοξικό’ σύντροφο. Για άλλον έχει να κάνει με το πώς θα καταφέρει να φύγει από μία δουλειά που τον ‘αδειάζει’ ενώ για μένα μπορεί να έχει να κάνει με το πώς θα ντύνομαι μεγαλύτερο καρναβάλι.“

Μην παραβιάζεις τα όρια του άλλου γιατί αν βρει την τόλμη, θα σου δώσει μπουνιά και θα πρέπει να αλλάξεις οδοντοστοιχία.