– Έχεις αναπτήρα; – …
Δεν απάντησε κανείς.
Τον τελευταίο καιρό δεν απαντάει κανείς.
Στο αν έχεις αναπτήρα, αν μπορείς να με ξεματιάσεις, τι θα φάμε σήμερα, τι ταινία είδες χθες, πού θα πάτε το Σάββατο.
Δεν απαντάς.
Δεν μπορείς να απαντήσεις.
Εγώ ρωτάω.
Σαν να πρόκειται να απαντήσεις.
Τριγυρίζω μέσα στο σπίτι και ρωτάω μόνη μου.
Πού είναι το παλτό μου, πού είναι το μοβ τραπεζομάντηλο, σε πόσους βαθμούς να πλύνω τα σκούρα.
Ρωτάω. Όλο ρωτάω. Δυνατά.
Δεν απαντάς.
Τον τελευταίο καιρό δεν με παίρνεις τηλέφωνο να με ρωτήσεις αν έφαγα, τι ώρα θα σχολάσω και τι ώρα θα έρθω την Κυριακή. Δεν με παίρνεις τηλέφωνο να μου πεις ότι πήρες ένα ωραίο μοβ τραπεζομάντηλο και αν τα παπούτσια που θες να μου πάρεις να μου τα πάρεις 38 ή 39.
Δεν παίρνεις.
Τον τελευταίο καιρό δεν μου στέλνεις μήνυμα να πάρω ομπρέλα και να ντυθώ ζεστά. Ούτε να δω την ταινία και να σου πω αύριο τι έγινε στο τέλος γιατί θα πέσεις για ύπνο. Ούτε μου έστειλες 00:01 στα γενέθλια μου «σ’ αγαπάω».
Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο για να σου πω να με πάρεις το πρωί να με ξυπνήσεις, να σε ρωτήσω αν θες να σου φέρω τσιγάρα όπως έρχομαι, να σου πω τι δώρο σκέφτομαι να πάρω στον μπαμπά, να σε ρωτήσω αν θα πάμε στο εξοχικό το Πάσχα.
Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σου απαντήσω με μήνυμα «εγώ σ’αγαπάω πιο πολύ».
Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σου πάρω δώρο χωρίς λόγο ούτε μπορώ να σε ρωτήσω ποια κουρτίνα σου αρέσει για να πάρουμε για το σαλόνι.
Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να έρθω σπίτι χωρίς να σου το έχω πει, να ανοίξω την πόρτα να αφήσεις ξαφνιασμένη και χαρούμενη το βιβλίο που διαβάζεις και να μου πεις «κουτσούνα μου» και να με αγκαλιάσεις.
Τον τελευταίο καιρό είμαι σπίτι μας. Στο πατρικό. Γύρισα για να είμαι μαζί σου. Αλλά έφυγες εσύ.
Κι έτσι τον τελευταίο καιρό κάθομαι μπροστά από τη φωτογραφία σου και σου λέω τι μου έκαναν, τι τους έκανα, τι συνέβη στη δουλειά. Δεν απαντάς. Σε ρωτάω αν πηγαίνει η μπλούζα με το παντελόνι και αν έχω ισιώσει καλά τα μαλλιά μου. Δεν απαντάς. Σου λέω ότι παίρνουν οι φίλες σου τηλέφωνο. Δεν ρωτάς τι κάνουν. Σου λέω ότι πάλι έβαλε ο μπαμπάς κατά λάθος την κολόνια σου. Δε γελάς. Σου λέω ότι ο μικρός θυμώνει και βρίζει που του λέω ότι δεν τον αφήνω να είναι ο Μπατμαν επειδή εγώ είμαι ο Μπάτμαν. Δεν μου λες «μην τον πειράζεις». Σου λέω ότι μαλώσαμε πάλι με την μεγάλη. Δεν μου λες «αμάν πια». Σου ανάβω τσιγάρο. Δεν το καπνίζεις. Σε ρωτάω τι να απαντήσω στο μήνυμα που μου έστειλε ο άλλος. Δεν απαντάς. Σου λέω ότι δεν είμαι καλά. Δεν απαντάς «θα περάσει καρδούλα μου». Κλαίω. Δεν μου λες «μην κλαις δεν είναι τίποτα». Σου βάζω τα τραγούδια που ακούγαμε. Δεν τραγουδάς. Σου φωνάζω ότι σε αγαπάω. Δεν απαντάς «κι εγώ».Σου φωνάζω ότι μου λείπεις. Δεν απαντάς «κι εμένα». Φωνάζω :«Μαμά;» Δεν απαντάς «Έλα μου». Δεν απαντάνε οι φωτογραφίες βλέπεις.
Τον τελευαταί καιρό μου μου λένε «Υπομονή».
Δεν απαντάω.
Δες ακόμη: Να είμαστε άνθρωποι
