Λοιπόν, η Τόνια Μαράκη κάνει μεγάλες σφιχτές αγκαλιές. Χαμογελάει πλατιά και το συννεφιασμένο απόγευμα στα Starbucks που βρεθήκαμε κερδίζει λίγη από τη λάμψη της. Εμπνέομαι από αυτή τη λάμψη και τη ρωτάω αν τη γοήτευσε αυτό το στοιχείο και διάλεξε την υποκριτική. “Μου αρέσει να παίζω. Από παιδάκι μου άρεσε και τώρα ως ηθοποιός παίζω σαν παιδί.” μου λέει.

Από μικρή ήθελε να γίνει ηθοποιός και μετά κάπου στην πορεία το ξέχασε. Όμως, όπως φαίνεται, ο δρόμος μας όσο κι αν αλλάζουμε μονοπάτι με κάποιον τρόπο έρχεται και ανοίγεται μπροστά μας. Μέχρι να τον διαλέξουμε. Η Τόνια τον βρήκε νωρίς και διάλεξε την υποκριτική αφού όπως λέει: ”Θέλω να έχω έναν τον ρόλο και να αναρωτιέμαι ”Ποια είναι αυτή; Πως θα δικαιωθεί ο χαρακτήρας μου; Τι άνθρωπος είναι αυτός;”

Αντιμετωπίζει με αγάπη τους ρόλους της λέει και προσπαθεί πάντα να βρίσκει ποιοι είναι οι άνθρωποι που υποδύεται και γιατί κάνουν το καθετί. “Όσα χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά έχω μάθει να διαχειρίζομαι πολύ τους ανθρώπους. Γιατί ξέρεις, πολλές φορές οι άνθρωποι είμαστε πολύ αυστηροί, κρίνουμε πολύ εύκολα τον άλλον. Δεν συγχωρούμε εύκολα. Εγώ όταν υποδύομαι έναν ρόλο οφείλω να σκεφτώ και να δικαιολογήσω γιατί ο άνθρωπος το κάνει αυτό. Επομένως, έτσι, σιγά-σιγά, νομίζω ότι ανακαλύπτω και τους ανθρώπους γύρω μου και τους βλέπω με πολύ καλύτερο μάτι.”

Αυτή την εποχή μοιράζει κομμάτια από την τέχνη που έχει στη ψυχή της στη Ρόζα του Τριαντάφυλλο στο στήθος (Τενεσί Ουίλιαμς – Θέατρο Πτι Παλαί) και στη Γιάννα του Maestro (MEGA).

Εάν κάνει κάποιος μία βουτιά στο συναρπαστικό κόσμο της Τονιας τι θα βρει; 

Κοίταξε να δεις. Νομίζω ότι θα βρει τον μπελά του, γιατί εμένα μου αρέσει να πειράζω πάρα πολύ τους φίλους μου, να κάνω πλάκες και να παίζω παιχνίδια. Μπορώ σίγουρα να εγγυηθώ ότι δεν πρόκειται να βαρεθεί γιατί δεν μου αρέσει καθόλου η ρουτίνα. Θέλω να είναι γεμάτη η καθημερινότητα και η ζωή. Και ευτυχώς είναι συναρπαστική η δουλειά μου.  

Θα βρει θέατρο, διάβασμα πολύ. Θα βρει πολύ καλοκαίρι γιατί εγώ του δίνω μια μικρή επέκταση και πιο πριν και πιο μετά. Θα βρει πολύ πλάκα, πολλά αστεία και μερικά υπαρξιακά φυσικά. Με προβληματίζει πολύ στην καθημερινότητα. Η ίδια η ζωή και η κοινωνία. Επομένως, ξέρεις μέσα σε όλα αυτά τα οποία νομίζω ότι θα έχουν πολύ πλάκα υπάρχουν και αυτοί οι προβληματισμοί. Έτσι από την πολύ πλάκα πάμε στο ”μισό λεπτό παιδιά να αναρωτηθούμε λίγο τι συμβαίνει”.

Η μικρή Τόνια καθόταν σε έναν καθρέφτη με ένα μικρόφωνο και ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός; 

Εγώ και η αδερφή μου είμαστε καλλιτεχνικές φύσεις. Είδα πολύ θέατρο από παιδάκι. Στα 18 ξέχασα το όνειρό μου να γίνω ηθοποιός. Το έβγαλα εντελώς από το μυαλό μου και πέρασα στην ΑΣΣΟΕ. Μου άρεσε η σχολή μου. Είχα πάει 7 μήνες στη Λισαβόνα και πάνω που προγραμμάτιζα το μεταπτυχιακό μου και τα επόμενα βήματα έκανα εικόνα τον εαυτό μου σε ένα γραφείο κάθε μέρα. Καταλαβαίνω τη σταθερότητα που σου προσφέρει μία σταθερή δουλειά αλλά εμένα στη φαντασία μου με έκανε να μην αισθάνομαι καθόλου καλά. Με φαντάστηκα σε εκείνο το πλαίσιο  και φρίκαρα. Σ’ αυτό το σημείο και ενώ είχα ξεχάσει εντελώς την υποκριτική μέσα σε 2 μήνες 3 προετοιμάστηκα, πήγα, έδωσα εξετάσεις και πέρασα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουμε και  ξεχνάμε πολλά πράγματα. Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε τι θέλουμε να κάνουμε, όχι μόνο επαγγελματικά, μπορεί να ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τι ονειρευτήκαμε για εμάς. Μπαίνουμε σε μία ρουτίνα, το ξεχνάμε. Αυτό έπαθα και εγώ το είχα ξεχάσει τελείως και με το που σκέφτηκα τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο λέω ώπα.

Γιατί πιστεύεις ότι ξεχνάμε;

Νομίζω ότι η ίδια η πίεση η ζωή και η ρουτίνα μας το επιβάλλει. Η Αθήνα για παράδειγμα μας δίνει πολλές επιλογές και πολύ περισσότερες ευκαιρίες. Γιατί όμως οι άνθρωποι λέμε τι ωραία που θα ήταν να μένω σε ένα νησί, τι ωραία που θα ήταν να μένω στο βουνό; Γιατί η συνθήκη και οι ρυθμοί δεν μας κάνουν. Όμως να σου πω κάτι; Ξεχνάμε μεγαλώνοντας και ξεχνώντας νομίζω ότι χάνουμε και άλλα πράγματα, όχι μόνο αυτά που μας άρεσαν αλλά και ένα κομμάτι του εαυτού μας. Γιατί αν φτάσω σε ένα σημείο να μην κάνω πράγματα που μου αρέσουν θα έχω νεύρα. Επειδή μπαίνει το πρέπει. Και πολλές φορές μπορεί κάποιος να ξεσπάσει σε κάποιον άλλον. Και μετά λες γιατί έχω νεύρα; Εγώ ήμουνα ήρεμος άνθρωπος. Γιατί δε γελάω τόσο όσο γελούσα. Μου κάνει εντύπωση. Θα έπρεπε στην ενηλικίωσή οι άνθρωποι να είμαστε πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένοι για το τι θέλουμε να κάνουμε και τι μας αρέσει. Αυτό είναι η μάστιγα της εποχής.   

Σαν παιδί πώς σκεφτόσουν ότι είναι η δουλειά του ηθοποιού;

Καλά, καμία σχέση. Σαν παιδί όλα τα βλέπεις πολύ πιο αθώα. Όποια δουλειά κι αν κάνεις, θέλει κόπο.

Αν μπορούσες να διαλέξεις έναν ρόλο που έχεις παίξει στην πραγματική ζωή και να ζήσεις τη ζωή του ποιος θα ήταν αυτός; 

Η Γιάννα δεν θα ήθελα να είμαι γιατί είναι ένα πολύ βαθιά πληγωμένο κορίτσι και έχει βιώσει πολύ απόρριψη. Είναι αγαπημένος ρόλος, την έχω λατρέψει σαν χαρακτήρα. Θέλω να την κάνω μια τεράστια αγκαλιά. Πιάνοντας αυτόν τον ρόλο -χωρίς να έχω επαφή με τα media και με τους influencers- στη μελέτη που έκανα κατάλαβα πως υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια κορίτσια, όπου η καθεμία το κάνει για τους δικούς τους λόγους. Αυτό το κορίτσι μένει σε ένα νησί είναι με έναν άνθρωπο ο όποιος δεν είναι ερωτευμένος μαζί της και δεν της δίνει καμία σημασία. Και αυτό το κορίτσι έχει μέσω του κινητού της και μέσω της εικόνας της την αποδοχή. Δεν είναι εύκολο να είσαι με έναν άνθρωπο που τον αγαπάς και ξέρεις ότι δεν θέλει να είναι μαζί σου ή ότι είναι ερωτευμένος με κάποιον άλλον και παρόλα αυτά εσύ να μένεις. Μπορεί να είναι από φόβο μη μείνει μόνη της. Μπορεί να το κάνει από αγάπη και να λέει ότι εγώ θα το κάνω με όποιο κόστος και θα ‘μαι δίπλα του. Εγώ επειδή περνάω πολύ καιρό στη Σύρο το καταλαβαίνω. Στην Αθήνα μπορεί εγώ να χωρίσω και τον άλλον να μην τον ξαναδώ ποτέ. Σε ένα νησί, στην επαρχία και ειδικά στους Παξούς, δεν έχεις και πολλές επιλογές και η σχέση μπορεί να σου γίνει εξάρτηση. Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Ή θα ήμουν με το Σπύρο ή θα ήμουν μόνη μου.  

Πώς νιώθεις που σε λίγες μέρες είναι η πρεμιέρα του 3ου κύκλου;  

Κοίτα, από τη μία έχω μία τρομερή ανυπομονησία γιατί θέλω να το δω πάλι. Θέλω να δω πως θα φανεί στον κόσμο. Από την άλλη με πιάνει μία τρομερή συγκίνηση γιατί αυτό το τόσο ωραίο πράγμα τελειώνει. Ξέρω ότι μόλις δω το τελευταίο επεισόδιο θα κλαίω, γιατί ήταν μία πολύ μοναδική εμπειρία. Ήταν ευλογία που ήρθε στη ζωή μου. Και σαν δουλειά και σαν ρόλος. Είμαι πάρα πολύ τυχερή.

Νιώθεις περήφανη;  

Είμαι περήφανη και νιώθω τυχερή. Περήφανη θα νιώσω αν κάνω καλά τη δουλειά μου και και αν κάνω τον Χριστόφορο χαρούμενο που με επέλεξε. Νιώθω τεράστια ευλογία που ήρθα σε επαφή με τους ανθρώπους που γνώρισα σε αυτή τη δουλειά. Τον Χριστόφορο, την Κλέλια, την Μαρία με την οποία είμαστε μαζί και στο θέατρο. Έκανα φίλους. Νιώθω πολύ τυχερή που γνώρισα τέτοιους ανθρώπους που θεωρώ ότι θα μείνουν στη ζωή μου.  

Είπες ότι σε συγκινεί το τέλος, είσαι έτσι με όλα όσα τελειώνουν;

Εννοείς με τη ζωή; Γιατί κάποιες δουλειές νιώθεις ότι έχουν κάνει τον κύκλο τους αλλά εγώ στη ζωή μου το παθαίνω με όλα όσα τελειώνουν. Είμαι νοσταλγική, δε μου αρέσουν καθόλου οι αλλαγές στη ζωή. Μου αρέσουν όμως στη δουλειά γιατί δεν μου αρέσει η ρουτίνα. Στη ζωή δεν τις πολύ γουστάρω τις αλλαγές. Όταν ήμουν παιδάκι 5 – 6 χρονών έστρωνε η μαμά μου τα χαλιά και έβαζα τα κλάματα γιατί είχα συνηθίσει το πάτωμα χωρίς χαλί. Όταν ήταν η ώρα να ξεστρώσει τα χάλια έμπαινα στο σπίτι και πάλι έβαζα τα κλάματα γιατί είχα συνηθίσει τα χαλιά. Το παθαίνω και με τους ανθρώπους. Όλοι μας έχουμε κάνει σχέσεις και χωρίζουμε. Εγώ ακόμα και σε σχέσεις που έχουν τελειώσει -που μπορεί να ήθελα εγώ να τελειώσουν- μου ήταν τόσο δύσκολο να διαχειριστώ τον αποχωρισμό. 

Αυτό είναι πολύ σημαντικό στη δουλειά σας; Το να είστε και φίλοι; Ή να γίνετε φίλοι στην πορεία;

Βοηθάει πάρα πολύ, γιατί η φιλία σημαίνει και χημεία. Από την άλλη μπορεί να παίξεις και με έναν φίλο σου που να μην έχετε χημεία. Με τον Γιώργο (Μπένο) δεθήκαμε αμέσως. Γίναμε φίλοι επομένως δεν αισθανόμασταν άβολα στη δουλειά. Γιατί είναι άλλο να δίνεις ένα φιλί στο στόμα με ένα φίλο κι αλλιώς με ένα αγόρι που δεν το ξέρεις. Με το Γιώργο γίναμε τόσο φίλοι που όχι μόνο δεν υπήρχε αμηχανία στο φιλί, αλλά γελάγαμε, περνούσαμε ωραία.  

Η συμμετοχή σου στο Maestro σε αφήνει σοφότερη;  

Επειδή πλέον έχουν μπει άνθρωποι στη ζωή μου οι οποίοι με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, ναι, μάλλον με αφήνει σοφότερη, γιατί εκτός από καλούς φίλους έτυχε να συναναστραφώ με καλούς ανθρώπους και όταν έχεις καλούς ανθρώπους γύρω σου γίνεσαι κι εσύ καλύτερος άνθρωπος. Άρα σίγουρα με κάνει σοφότερη. Σίγουρα η συνύπαρξη μου με τον Χριστόφορο και το ότι ο Χριστόφορος είναι αυτός ο άνθρωπος που είναι. Ένας άνθρωπος που δείχνει εμπιστοσύνη. Μεγάλος καλλιτέχνης και τρομερός άνθρωπος. Η ευφυία του αποδεικνύεται όταν ξέρει πως να σε καθοδηγήσει ενώ ταυτόχρονα σου δείχνει εμπιστοσύνη. Έχει εμπιστοσύνη στον διάλογο, δεν αμφιβάλλει για τον ηθοποιό που έχει επιλέξει. Επομένως, μέσα σε όλα, το Maestro μου έδωσε αυτοπεποίθηση σε σχέση με τη δουλειά μου. 

Σε προηγούμενη συνέντευξη είχες δηλώσει ότι ότι ”στην κοινωνία σήμερα φοβόμαστε να εμπλακούμε”. Θες να μιλήσουμε για την ευθύνη που κουβαλάμε όλοι μας αλλά κανείς δεν θέλει να αναλάβει;  

Νομίζω πως πλέον μας είναι πολύ εύκολο να μιλάμε για πολλά εκτός από εκείνο που πρέπει. Μας έχουν δώσει τα social media μία δυνατότητα να λέμε όλοι τη γνώμη μας για τα πάντα. Το οποίο μας έχει κάνει νομίζω και λίγο επικριτικούς. Γιατί πολύ πιο εύκολα θα δεις κάποιον να σχολιάζει κάτι αρνητικά παρά να σχολιάσει κάτι και να πει ένα μπράβο. Μας βγάζει τον κακό μας εαυτό. Το να δεις μια παράσταση ή να πας να φας για ένα φαγητό και να πεις εμένα ότι δεν σου άρεσε μπορεί να είναι ειλικρινές. Τα ”ψόφος”, ”αηδία”, ”βύσμα”, τα λέμε χωρίς να ξέρουμε το τι κάνει αυτός και πώς έφτασε όπου έφτασε. Από πάντα το κάναμε, αλλά τώρα με τα social παράγινε. Ταυτόχρονα, έχουμε αποξενωθεί. Φωνάζει κάποιος βοήθεια και εμείς φοβόμαστε πιο πολύ για το τομάρι μας. 

Τριαντάφυλλο στο στήθος. Πες μου για τον ρόλο σου.  

Υποδύομαι τη Ρόζα, η οποία είναι η κόρη της Σεραφίνας (Μαρία Καβογιάννη). Η Ρόζα είναι ένα χρόνο πριν αποφοιτήσει απ’ το σχολείο, επομένως έχουμε να κάνουμε με μία έφηβη στο 1950. Το κορίτσι κλειδώνεται μέσα σε ένα σπίτι με μία συντηρητική μητέρα. Επειδή αυτή χάνει τον άντρα της, η ζωή τελειώνει για αυτήν, κλειδώνεται στο σπίτι εγκαταλείπει τη ζωή και κάπως νιώθει ότι και η κόρη της πρέπει να ακολουθήσει σ αυτό. Επομένως, έχουμε μία περίεργη σχέση. Η μάνα που αγαπάει πάρα πολύ την κόρη της και η κόρη η οποία και αυτή αγαπάει πολύ τη μάνα της αλλά θέλει να ζήσει. Η μάνα και η κόρη έρχονται σε κόντρα με μικρά πράγματα γιατί έχουν ακριβώς τον αντίθετο στόχο. Ο Γιωργής (Τσουρής) έχει κάνει μία πολύ πετυχημένη απόδοση στο έργο και μας έχει σκηνοθετήσει με πολύ ωραίες γραμμές και με πολύ αλήθεια.  

Ο Τένεσι Γουίλιαμς είχε πει ότι είναι το μόνο του έργο με αισιόδοξο τέλος. Πιστεύεις ότι οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι στη ζωή;  

Τι κάνει ενδιαφέρον έναν ρόλο;  

Θέλω να μπορώ να υποστηρίξω τον ρόλο που θα αναλάβω και να μπορώ να βρω την αλήθεια μέσα σ’ αυτόν. Είτε είναι κωμικός είτε είναι δραματικός. Η ίδια η ζωή δεν έχει μόνο ένα από τα δύο. Δηλαδή πάντα διαβάζοντας ένα ρόλο και κρατώντας και τις σημειώσεις μου πάντα βρίσκω και τα αστεία του και τις πληγές του. Δεν μπορώ να τον κοιτάξω μόνο από μία σκοπιά.  

Ποια είναι η πιο εντυπωσιακή η αλήθεια που σου έχει διδάξει η ζωή;

Δύσκολη ερώτηση. Δεν είναι ένα πράγμα γιατί νομίζω ότι συνέχεια μαθαίνουμε και συνεχώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλές αλήθειες όμως δεν απαραίτητο και να είναι θετική η αλήθεια μου σωστά; Νομίζω ότι καμιά φορά οι άνθρωποι δεν σε αποδέχονται και δεν σε λατρεύουν γι’ αυτό ακριβώς που είσαι αλλά προτιμούν αυτό που έχουν φανταστεί. Στην πραγματικότητα είναι λίγοι άνθρωποι μας αποδέχονται και να μας αγαπάνε. Στο παιχνίδι των σχέσεων κερδίζει πάντα ο πιο θαρραλέος. Αυτός που δεν θα φοβηθεί να δείξει αυτό που είναι. Οι άνθρωποι βέβαια όσο μεγαλώνουμε γεμίζουμε συμπλέγματα. Θέλει πολύ θάρρος να πεις σε κάποιον ”μου αρέσεις”, ”σε θέλω” ή ”σε θέλω πίσω”. Θα ήταν ωραίο να μη φοβόμαστε να μιλήσουμε για το πως νιώθουμε. Δεν έχουμε το θάρρος να επικοινωνήσουμε και να μοιραστούμε.  

Σε τι θα ήθελες να είσαι καλύτερη;  

Θα ήθελα όσο μπορώ να είμαι δίκαιη με τους ανθρώπους. Όταν αισθάνομαι ότι έχω αδικήσει κάποιον άνθρωπο μπορεί να τρελαθώ. Συνέχεια γεμίζω ενοχές από το στρες μου μην αδικήσω κάποιον άνθρωπο. Οπότε θα ήθελα να είμαι δίκαιη όσο πιο αποτελεσματικά μπορώ. 

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου όταν συνταξιοδοτηθείς; 

Φαντάζομαι τον εαυτό μου με τις φίλες μου Όλγα και Νίκη Σκιαδαρέση. Το συζητάμε πολύ συχνά. Να κάνουμε γελοία πράγματα, να έχουμε μία ρουτίνα χωρίς να δουλεύουμε και όλη μέρα να γελάμε. Καμιά φορά πηγαίνουμε σε ένα μέρος και λέμε να μην κάτσουμε. Το κριτήριο μας για να κάτσουμε είναι αν οι γιαγιάδες – εαυτοί μας θα κάθονταν εδώ. Αν η απάντηση είναι ναι καθόμαστε. 

Φωτογραφίες: Ραφαήλ Φωτόπουλος