Από μικρή, όταν έμπαινα στα τρένα ή στα λεωφορεία και ήξερα ότι έπρεπε να διανύσω μια διαδρομή μισής ή και μίας ώρας, ο φόβος μου ήταν μήπως με πάρει ο ύπνος και δεν προλάβω να κατέβω στη σωστή στάση!

Έμπαινα λοιπόν στο τρένο, καθόμουν και άνοιγα τα μάτια διάπλατα μην τυχόν και νυστάξω. Θυμάμαι ότι έπαιζα παιχνίδια στον ίδιο μου τον εαυτό, λέγοντάς του πως αν δεν τον πάρει ο ύπνος και φτάσουμε στον προορισμό μας  χωρίς προβλήματα, δικαιούταν ένα παγωτό, μια τηλεκάρτα, μια wind των 10 ευρώ κτλ. (Το βραβείο άλλαζε με το πέρασμα των χρόνων και της μόδας φυσικά).

Δεν έφτανε βέβαια αυτός μου ο φόβος, ανησυχούσα και για τους συνεπιβάτες μου. Όταν κανένα παππούδι έκλεινε τα μάτια και άρχιζε το ροχαλητό, αγχωνόμουν μην και δεν ξυπνήσει εγκαίρως. Πόσες φορές είχα φτάσει στο σημείο να ξυπνήσω τον διπλανό μου χτυπώντας τον τυχαία με τον αγκώνα μου ή βήχοντας δυνατά, και πόσες άλλες (φορές) ένιωσα τύψεις που δεν το έκανα και ο κακόμοιρος δε θα έφτανε στον προορισμό του….

Το άλλο μου κόλλημα με τον ύπνο στα μεταφορικά μέσα, ήταν το πόσο γελοία θα φαινόμουν στους γύρω μου αν αποκοιμιόμουν. Μην μου πείτε ότι δεν έχετε γελάσει με τον διπλανό σας που ροχαλίζει μέσα στο τρένο, προσκυνάει ή γέρνει προς το μέρος σας! Οι 4 κλασσικές στάσεις προς αποφυγήν λοιπόν –στις οποίες κατέληξα με το πέρασμα των χρόνων- ήταν και παραμένουν οι εξής:

–          Το προσκύνημα ( το συνεχές και επίμονο σκύψιμο του κεφαλιού μπροστά, γνωστό και ως προσκυνώντας το Μωάμεθ)

–          Το κοψολέμιασμα ( το κεφάλι γέρνει επίμονα προς τα πίσω και ο συνεπιβάτης βάζει στοιχήματα για το σε πόση ώρα θα σπάσει ο λαιμός του… ωραίου κοιμωμένου)

–          Το βαθύ λαρύγγι ( μην πάει ο νους σας στο πονηρό, αυτή η στάση περιλαμβάνει γυρτό προς τα πίσω κεφάλι και στόμα ορθάνοιχτο που διακρίνεται μέχρι και το λαρύγγι)

–          Ζιγκ ζαγκ (ο υπναράς επιβάτης γέρνει εναλλάξ- είτε προς το μέρος σου είτε προς το παράθυρο)

Ντρέπομαι που στο λέω αλλά έχω περάσει από όλες τις παραπάνω στάσεις, εδικά στο παρελθόν, όταν έπαιρνα το τρένο κάθε μέρα για να πάω στο Μιλάνο (2 ώρες διαδρομή πώς να μη με πάρει ο ύπνος;)! Έριχνα κάτι ύπνους, μα κάτι ύπνους! Άσε που πιανόταν και ο σβέρκος μου, αυτό που το πας!;

Πλέον, όταν μπαίνω στο μετρό φροντίζω να είμαι συνεχώς όρθια για να αποφεύγω οποιοδήποτε ανάγκη να γύρω το κεφάλι μου στο τζάμι του παραθύρου και παραδέχομαι πως χασκογελάω κάθε φορά που βλέπω κανένα ταλαίπωρο επιβάτη να γέρνει ροχαλίζοντας προς το διπλανό του. Ναι, αυτή είμαι, λατρεύω τα τρένα και αγαπώ να βλέπω τους ανθρώπους να κοιμούνται μέσα σε αυτά. Ή και έξω, στις αποβάθρες, όπως αυτό το πιτσιρίκι στη φωτογραφία…