Βρίσκονται ανάμεσά μας, περνάμε από δίπλα τους χωρίς να τους πάρουμε είδηση ή απλά χωρίς να θέλουμε να τους πάρουμε είδηση!

Περπατάμε γοργά κοιτώντας το ρολόι ή το κινητό μας και δε ρίχνουμε ούτε δεύτερη ματιά. Οι περισσότεροι από εμάς τους θυμόμαστε μόνο την περίοδο των γιορτών, – ένα κλισέ που προσπαθεί να καλύψει τις τύψεις για το γεγονός ότι τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου δεν μας καίγεται καρφί αν ζουν ή πεθαίνουν…

Εκείνοι όμως βρίσκονται εκεί όλο το χρόνο. Ίσως ν’ αλλάζουν παγκάκι, ν’ αλλάζουν σταθμό αλλά εξακολουθούν να βρίσκονται ανάμεσά μας.

Μιλάω φυσικά για τους άστεγους τους οποίους αντικρίζουμε κάθε μέρα έξω από το μετρό, στο παγκάκι του σταθμού του ΗΣΑΠ στην Ομόνοια, στην είσοδο των σταθμών και δίπλα από τις κυλιόμενες  σκάλες.

Πριν λίγο καιρό, έκανα μια μικρή, προσωπική έρευνα. Ρωτούσα τον κόσμο ποιά η γνώμη του για τους άστεγους. Πολλοί μου απάντησαν πως δεν τους λυπούνται γιατί αν κατέληξαν να βρίσκονται μόνοι τους χωρίς να έχουν συγγενείς να τους βοηθήσουν σημαίνει πως δεν είναι καλοί άνθρωποι. Άλλοι μου απάντησαν πως είναι στυλ ζωής, δική τους επιλογή το να βρίσκονται στο δρόμο. Ελάχιστοι  ήταν αυτοί μου είπαν πως βοηθούν όπως μπορούν είτε με μικρά χρηματικά ποσά είτε με ρούχα και κουβέρτες αυτά τα άτομα που βρίσκονται στο δρόμο…

Δεν είμαι σίγουρα εγώ το κατάλληλο άτομο που θα παροτρύνει τον κόσμο να σταματήσει να σφυρίζει αδιάφορα όταν περνάει δίπλα από έναν  άστεγο και να βάλει το χέρι στην τσέπη λίγο πιο βαθιά, αλλά ένα έχω να πω:

Τις περισσότερες φορές αυτά τα άτομα δε θέλουν τη βοήθειά μας ή τα ευρώ μας αλλά πεθαίνουν να τους πιάσεις την κουβέντα, να τους ρωτήσεις πώς είναι ή αν κρυώνουν. Άλλες φορές τους φτάνει να τους δώσεις την εφημερίδα που κρατάς στα χέρια σου… 

Σκεφτείτε το, κοιτάξτε δίπλα σας… εγώ το έκανα!