Σήμερα ζήλεψα, ζήλεψα πολύ! Πάλι καλά που δεν είμαι έγκυος γιατί αν ισχύει αυτό που λένε ότι αν επιθυμήσει κάτι η λεχώνα και δεν της το δώσεις, το μωρό θα βγει σημαδεμένο, τότε το δικό μου το μωρό θα έβγαινε με ένα σακίδιο στην πλάτη πιο μεγάλο από το μπόι του!

Ας τα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή! Σήμερα το πρωί κάθισαν απέναντί μου 2 backpackers, δύο εικοσάχρονα πιτσιρίκια με τα extra large σακίδιά τους στην πλάτη. Αφού ακούμπησαν την πραμάτεια τους στο πάτωμα μπροστά από τα πόδια τους και συνεπώς και μπροστά από τα δικά μου και πριν προλάβω να πάρω το δυσαρεστημένο ύφος γριάς γεροντοκόρης , τους άκουσα να μιλούν στα ισπανικά για το interRail ταξίδι τους.

Δεν κρατήθηκα! Με κατακόκκινες καρδιές  να ξεπετάγονται από τα μάτια μου, σαν κινέζικο καρτούν, άρχισα να τους βομβαρδίζω -στα ισπανικά βεβαίως βεβαίως- με ερωτήσεις του τύπου “από ποιό μέρος της Ισπανίας είστε; πώς είναι τα πράγματα με την κρίση” κτλ. Αφού φάγαμε λοιπόν τα πρώτα 20 λεπτά να τους ρωτάω μέχρι και για το αν είναι αλήθεια πως οι ταύροι έχουν αχρωματοψία και μετά από την εξιστόρηση της εξάμηνης μου παραμονής μεταξύ Βαρκελώνης και Βαλένθιας άρχισα να τους ρωτάω και για την interRail  εμπειρία τους.

Κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω ότι από τα μισά της Τρίτης Λυκείου είχα μάθει τι είναι το interRail και μέχρι πριν 2 χρόνια δεν το έβγαζα από το μυαλό μου ευελπιστώντας ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία να ζήσω και’ γω αυτή την εμπειρία παρέα με τη φίλη μου τη Lou και τα δυο υπέρβαρα σακίδια μας.

InterRail λοιπόν για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένα εισιτήριο των 400 περίπου ευρώ που σου επιτρέπει να ταξιδέψεις  με τρένα μέχρι και σε 30 διαφορετικές χώρες της Ευρώπης στη διάρκεια ενός ολόκληρου μήνα. Όταν πρωτοξεκίνησε το συγκεκριμένο πρόγραμμα απευθυνόταν μόνο σε νέους under 25, πλέον με extra χρέωση το ΙnterRail απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Επειδή όμως δε μου αρέσει να λέω πράγματα που δεν στέκουν σας ποστάρω και την επίσημη ηλεκτρονική διεύθυνση για more info : http://www.interrailnet.eu/

Για μένα δυστυχώς το interRail ήταν και παραμένει άπιαστο όνειρο, ήταν… γιατί είχα πάντα το boyfriend και δε μου πήγαινε η καρδιά να το αφήσω σύξυλο, είναι… γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για το εισιτήριο, και θα είναι… γιατί περνώντας τα 25 δεν έχει την ίδια φάση το συγκεκριμένο ταξίδι, ούτε είσαι διατεθειμένος να μοιραστείς ένα δωμάτιο ενός φτηνού hostel με άλλα 8 άτομα μόνο και μόνο γιατί δεν σε παίρνει να πληρώσεις πάνω από 12 ευρώ τη βραδιά.

Γι’ αυτό ζήλεψα, γιατί για ένα λεπτό σκέφτηκα αυτή τη χαμένη ευκαιρία και γιατί για ένα μόνο λεπτό θα ήθελα να είμαι ΕΓΩ στη θέση αυτών των δυο πιτσιρικάδων, άπλυτη και κουρασμένη αλλά με δυο μάτια να αστράφτουν από αισιοδοξία, με τσέπες άδειες και ρούχα τσαλακωμένα, με παπούτσια να κρέμονται δεμένα έξω από το σακίδιο αλλά με τόσες υπέροχες εικόνες, αναμνήσεις και εμπειρίες.

Μου είπαν πως βρίσκονταν μόλις στη 14η μέρα του ταξιδιού τους και πως κρατούσαν ημερολόγιο. Πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας με ρώτησαν αν είναι ασφαλές μέρος ο Σταθμός Λαρίσης για να κοιμηθούν εκεί… τους είπα να συνεχίσουν το ταξίδι τους κατευθείαν για Θεσσαλονίκη και να κοιμηθούν καλύτερα στο τρένο… Είπαμε να είναι αισιόδοξοι αλλά όχι κ έτσι…