Μιλήσαμε πρόσφατα με αφορμή το προηγούμενό μου κείμενο εδώ στο blog μου. Του άρεσε μου είπε και μου έγραψε σε μήνυμα στο Instagram πως θέλει να μιλήσουμε γιατί θέλει να συζητήσουμε το πως έχουν αλλάξει αυτά που βλέπουμε στις τσόντες.

Του απαντώ: 694291**** αυτός είναι ο αριθμός μου – πες μου πότε είναι μια καλή ώρα και μέρα γιατί είμαι πολύ έτοιμη γι αυτήν μας τη συζήτηση.

Μου γράφει: 697816****

Του στέλνω screenshot από το πως τον είχα αποθηκεύσει: ALEX GAMATOS

Ανυπομονούσα για αυτήν μας την κουβέντα

Η τελευταία φορά που είδα τον ALEX GAMATOS ήταν στα Καλάβρυτα σε μια εκδρομή με κοινούς φίλους και είχαμε κάνει πάλι βαθιές και ατελείωτες συζητήσεις που μας ικανοποιούσαν γιατί καταλαβαίναμε πως αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με έναν δικό μας τρόπο αλλά μετά απογοητευόμασταν τόσο με εμάς που ο τρόπος σκέψης μας είναι τέτοιος (δεν θα τον χαρακτηρίσω) και που οι άλλοι δεν βλέπουν αυτά που βλέπουμε εμείς, έτσι όπως τα βλέπουμε εμείς.

Μιλήσαμε την Παρασκευή το βράδυ. Όταν το κλείσαμε η διάρκεια της κλήσης έγραψε 01.45.10. Μου φάνηκε λίγη η διάρκειά της. Ήξερα ότι μαζί του, ο χρόνος δεν είναι αρκετός αλλά από την άλλη είχα και φόβο πως θα μπορούσαμε να μιλάμε μέχρι το πρωί και τα δίκτυά μας να είχαν υπερφορτωθεί και τελικά «καεί» από υπερπληροφόρηση.

«Οι τσόντες έχουν αλλάξει ρε Νταφ. Εγώ γεννήθηκα το 1985 και η τσόντα ήταν κάτι γλυκά απαγορευμένο. Εγώ σεξ έκανα στα 17 μου. Μέχρι τότε το σχολείο μου, ήταν το πορνό και λογικό διότι δεν υπήρχε εκπαίδευση σε αυτόν τον τομέα. Στο σχολείο δεν μπορούσες να κάνεις τις ερωτήσεις που ήθελες στη δασκάλα. Ούτε τα αγοράκια μπορούσαν ούτε τα κοριτσάκια. Το να τοποθετούν ένα προφυλακτικό σε μια μπανάνα δεν είναι σεξ – ούτε το βίντεο που δείχνουν μια κοπέλα χωρίς κοιλιά, μετά με κοιλιά, μετά με παιδί και μετά να κλαίνε και εκείνη και το αγόρι γιατί έγινε ένα «ατύχημα».

«Τα κακόμοιρα τα κοριτσάκια, πόσο άσχημα μπορεί να αισθάνονταν τότε, αναρωτιέμαι. Στα σχολεία και στα σπίτια μας οι περισσότεροι το απέφευγαν σαν θέμα γιατί ήταν άβολο αλλά επειδή κάτι είναι άβολο δεν σημαίνει ότι πρέπει να το αποφεύγουμε. Περιοδικά κρυφά με τους φίλους, συζητήσεις μαζί τους που κατέληγαν σε γέλια μέχρι δακρύων. Περιγραφές της αυτοικανοποίησής μας, μαζί με τις ΤΟΠ γυναικάρες που λατρεύαμε ο καθένας στο μπάνιο σαν θεές του έρωτα. Καταλαβαίνεις ότι και λίγο αργότερα χρονικά τα 3GB ήταν όσο μια βαλίτσα ολόκληρη που τη γεμίζεις για να πας Αυστραλία. Αν τότε μπορούσαμε να κατεβάσουμε τόσες τσόντες θα ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Αλλά ήταν άλλες οι εποχές, άλλα τα διαθέσιμα μέσα. Άλλη η νοοτροπία».

«Τότε βλέπαμε και τα πιο αρρωστημένα πράγματα. Πειραματιζόμασταν με κοινό παρονομαστή το γέλιο, αλλά κυρίως μετριόμασταν μεταξύ μας και ο καθένας από εμάς έβλεπε για να μαθαίνει έτσι ώστε όταν θα έρθει εκείνη η περιβόητη ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ στη ζωή μας, να έχουμε αντιγράψει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον επιβήτορα που βλέπαμε στο περιοδικό, στο DVD και πάει λέγοντας. Ποτέ δεν ήμουν των άκρων στο σεξ αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι στο σεξ δεν χωράει πουριτανισμός διότι εκεί προκειμένου να ενωθείς με τον άλλον, θα πρέπει να απελευθερώσεις τα ζωώδη ένστικτά σου, να αφήσεις στην άκρη τις ντροπές, τα κόμπλεξ και τους ενδοιασμούς και να παραδώσεις το σώμα σου στον άλλον για να φτάσεις στην απόλυτη εγκεφαλική αλλά και σωματική κορύφωση».

-Επίσης ρε Νταφ, ξέρεις τι δεν έχω καταλάβει μέχρι σήμερα; -Τι Άλεξ; -Εσείς οι κοπέλες γιατί ποτέ δεν συζητάτε μεταξύ σας για αυτά τα θέματα; -Γιατί εμείς Άλεξ, μιλάμε περισσότερο για τις σχέσεις μας. Ουσιαστικά μιλάμε για αυτό μέσα από τις σχέσεις μας και την ερωτική και συναισθηματική τους διάδραση.

«Σε εμας τους άνδρες υπάρχει ανεξάντλητη άνεση σχετικά με αυτό το θέμα. Μέχρι τα 20 ήμασταν απλά λαγουδάκια. Μετά τα 20 κάποιοι από εμάς γίνανε λαγουδάκια με συναίσθημα και αίσθημα ευθύνης απέναντι στη σύντροφό τους. Πώς έχουν γίνει έτσι τα πράγματα; Η τσόντα έχει ποινικοποιηθεί από την κοινωνία στην οποία ζούμε. Μπορούμε και συζητάμε τα πιο προχωρημένα και εξελιγμένα θέματα αλλά ποινικοποιούμε την αυτοικανοποίησή μας που σημαίνει ότι καταπιέζουμε τα ένστικτά μας. Φυσικά θα μου πεις, μετά τη μοναξιά της τουαλέτας, μαγεύεσαι όσο μεγαλώνεις από τον ωκεανό των γυναικών που σε περιτριγυρίζουν. Μαγεία. Φυσικά εμείς τα αγόρια, ασχέτως κοπέλας, μένουμε πιστοί σε αυτήν μας τη συνήθεια. Και αυτό το θεωρώ υγιές».

Μέσα όμως από το πορνό περνάει μια διεστραμμένη αντίληψη και εικόνα και η ερωτική πράξη δεν είναι αυτό.

«Μικρότερος βλέπεις πορνό γιατί δεν μπορείς ηλικιακά να υποστηρίξεις το σεξ σαν πράξη – δεν γνωρίζεις τι είναι και δεν στο έμαθε και κανείς. Όλοι απλά σου έλεγαν ότι γίνεται. ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ; Έχασα χρόνο από τη ζωή μου να γ**** και να μην κάνω έρωτα, γιατί αυτό δεν μου το έμαθε κανείς. Σέβομαι πολύ τις κοπέλες που μου στέλνουν μηνύματα με ξεκάθαρο το μήνυμα του σεξ. Ξέρουν τί θέλουν και το ζητάνε.

Τις παραδέχομαι. Για μένα το σεξ δεν είναι θέμα δύναμης, δεν είναι θέμα εξουσίας, είναι το τελευταίο κάστρο – σαν λέξη – που σε χωρίζει από το να κάνεις την φαντασίωσή σου, πραγματικότητα. Μπορούμε τελικά να πούμε στο κρεβάτι και να δείξουμε στον άλλον όλα όσα θέλουμε ή ακόμη και εκεί λουζόμαστε τον περίτρανα διδαγμένο πουριτανισμό; Μπορούμε να συνδεθούμε; Παλαιότερα είχαμε τους πολέμους για να κατακτήσουμε κάτι, τώρα ο κόσμος κατακτιέται πολύ πιο εύκολα.

Τι έχεις, σκούπα; Την πουλάς στα σόσιαλ. Έχεις ωραίο στήθος; Το πουλάς. Έχεις ψυχή; Την πουλάς και αυτήν».

Έχει πλέον φύγει η μαγεία του μυστικού που περιμένεις να αποκαλυφθεί και που η αποκάλυψή του μέσα κρύβει ηδονή.

«Να ξέρεις Νταφ, πως όλα τα αγόρια κατά βάθος είμαστε πουριτανοί όταν μιλάμε για τη γιαγιά μας, την αδερφή μας, τη μητέρα μας, τη σύντροφό μας. Το Ιnstagram έχει αλλάξει πολλά δεδομένα ακόμα και στη σύλληψη της σεξουαλικότητας. Όχι δεν θα ήθελα η κοπέλα μου να ανεβάζει φωτογραφίες όπως η ΧΧΧΧΧ αλλά το στύλ της Emrata δεν με χαλάει διότι έχει αισθητική. Τα πάντα πλέον είναι θέμα αισθητικής. Νομίζω πάντοτε ήταν αλλά όσο μεγαλώνουμε το καταλαβαίνουμε και το κατανοούμε και καλύτερα.

Τη γοητεία ωραίο είναι να ψάχνεις να την βρεις, να βρεις εσύ τον τρόπο να κερδίσεις τον πόλεμο, δηλαδή την κοπέλα, όχι απλά να υπάρχει διαθέσιμη, εκτεθειμένη παντού και πάντα επειδή ξέρει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει την εμφάνισή της προς όφελός της. Αυτό που καθιστά μια γυναικάρα, γυναικάρα είναι ότι στη ζωή της ποτέ δεν έδειξε πολλά ή τέλος πάντων δεν τα έδειξε ΟΛΑ φόρα παρτίδα.

Δες την Μπελούτσι. Τόσο, όσο και είναι ποθητή και έχει και μαγεία και έχει και μυστήριο και θα μπορούσε να είναι μάνα μου που λέει ο λόγος και δεν θα είχα λόγο να αισθανθώ ντροπή για αυτήν ανάμεσα στους φίλους μου».

Μπορούμε άραγε να απελευθερωθούμε στο σεξ;

«Μας δίδαξαν ιστορία από τα βιβλία, δεν μας είπαν ποτέ ακριβώς πώς πολεμούσαν. Τώρα μας ζητάνε οι εργοδότες να γίνουμε καλύτεροι χωρίς να μας δίνουν τα εφόδια να μάθουμε τον τρόπο να το κάνουμε και απαιτούν να το κάνουμε. Ζούμε σε μια τόσο ανταγωνιστική κοινωνία που ο διπλανός δεν θα σου δείξει τον τρόπο με τον οποίο πετυχαίνει, απλά θα πετυχαίνει».

-Αλεξ από ποια site βλέπεις τσόντες; -Από το pornhub γιατί ρε συ όλα τα άλλα τα free τα έχουν κλείσει. Α, υπάρχει και το tussie. Κι αυτό καλό είναι. -Τι επιλέγεις να δεις; -Α, δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Κάνω ένα scroll down και σίγουρα θα βρω κάτι. -Σου αρέσει να μοιράζεσαι στο σεξ; -Δεν θα ψάξω να βρω threesome – θέλω κάτι ήρεμο. Όχι δεν πάσχω από σύνδρομο κτητικότητας. Απλά δεν μου ταιριάζει. Μια φορά βρεθήκαμε με φίλους και φίλες και αποπειραθήκαμε να ενωθούμε όλοι ερωτικά αλλά καταλήξαμε σε γέλια και να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον. Ξέρω πολλούς που δεν έχουν πρόβλημα. Έχω μεγαλώσει με χριστιανικά πρότυπα. Έτσι με μεγάλωσε η γιαγιά μου, μια γυναίκα που είχε ζήσει πολέμους, που στερήθηκε φαγητό, ύπνο και ηρεμία και που τα εγγόνια για εκείνη ήταν ευλογία. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας ήταν ταπεινοί άνθρωποι. Ήταν οι καλύτεροι.

Το φαγητό που σου μαγείρευαν είχε άλλη γεύση, είχε γεύση αγάπης. Τη γευόσουν. Η γενιά του 2000 ξεχειλίζει από ματαιοδοξία. Οι γιαγιάδες μας ένιωθαν ευλογημένες με εμάς γύρω τους – τώρα εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε παιδιά και είμαστε πολλοί. Τότε η αγάπη και ένα πιάτο φαγητό ήταν αρκετά. Τώρα δεν μας αρκεί τίποτα και αυτό το κάναμε όλοι μαζί. Ναι, είμαι πουριτανός. Τώρα στις κοπέλες ψάχνω τον ιδεαλισμό. Αυτό είναι το μοτίβο μου.

Νταφ, έχουν συμβεί ιστορικά γεγονότα τα οποία μας έχουν αλλάξει. Η οικονομική κρίση αύξησε την αγωνία μας για δουλειά και βιοπορισμό, η πτώση των Δίδυμων Πύργων έριξε πέπλο τρομοκρατίας στα όποια ταξίδια μας, η πανδημία θα μας επηρεάζει μάλλον για πάντα, το περιβάλλον καταστρέφεται ανεπανόρθωτα, καθημερινά. Στο μυαλό μου, δυστυχώς, άλλο ένα παιδί, το δικό μου πιθανότατα δεν φτάνει για να τον σώσει. Τα πράγματα είναι περίεργα. Δεν είναι θα έλεγε κανείς πως είναι και στην καλύτερή τους φάση. Υπάρχει κάποιος πολιτικός που εμπιστεύεσαι; Κάποιος που να μπορεί να σε πείσει; Δεν υπάρχει κανείς να μας κυβερνήσει αν και υποτίθεται πως ζούμε σε δημοκρατικές δομές.

Υπάρχει φόβος. Φοβισμένοι είμαστε. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και ήταν δώρο.

«Μέσα στις πρώτες μας συζητήσεις με την ψυχολόγο πήγα και βρήκα την μητέρα μου με την οποία έχω ΟΚ σχέσεις και αυτό γιατί είμαστε τόσο ίδιοι που συγκρουόμαστε πάρα πολύ έντονα και βαθιά και την ρώτησα για διάφορα πράγματα του παρελθόντος που αφορούσαν στην ανατροφή μου και ξέρεις τι μου απάντησε; Άλεξ, ήμουν 23 ετών. Εγώ στα 23, Δάφνη έκανα αίσχη, τα αίσχη της ηλικίας μου μακριά από ευθύνες, πόσο μάλλον στα 23 να έχεις παιδί όταν είσαι παιδί εσύ ο ίδιος. Τι να της έλεγα; Εγώ είμαι 36 ετών και το σκέφτομαι για παιδί»;

Συζητήσαμε στη συνέχεια το πόσο απογοητευμένοι αισθανόμαστε από τη σημερινή κοινωνία. Τα άρρωστα πρότυπα που προωθούνται ως υγιή. Οι εταιρείες που τα πληρώνουν αυτά τα πρότυπα και τα προωθούν. Καταλήξαμε σε αυτό: Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την εκπαίδευση να απογοητευτούν.

-Επίσης Νταφ, ξέρεις τι άλλο με ενοχλεί; Που έχουμε ξεχάσει τα ήθη και τα έθιμά μας. -Εξήγησέ μου τι εννοείς. -Να, ούτε στον επιτάφιο δεν πηγαίνουμε πλέον το Πάσχα. -Ο καθένας πιστεύει αλλιώς και πράττει αναλόγως. Η θρησκεία δεν είναι σίγουρα η εκκλησία. -Ξέρεις τί; Νομίζω πρέπει να τα εφαρμόσουμε και να τα προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα τα πράγματα και έτσι ίσως να μην τα ξεχάσουμε. Η νηστεία δεν πρέπει δογματικά να είναι η αποστροφή από το λάδι. Νηστεία για εμένα σήμερα θα ήταν να αποτοξινωθώ από τα γλυκά επειδή τρώω πολλά ή να αποτοξινωθώ για μια εβδομάδα από το κινητό. Θα είχε πλάκα αν το κράτος μας έλεγε πως πρέπει όλοι για μια εβδομάδα να κάνουμε log out από τα Instagram Accounts μας.

Από την κουβέντα μας με τον ALEX GAMATOS μου δημιουργήθηκε η εξής πρόταση: Σε ήθελα κάτι σημαντικό αλλά εσύ εκείνη τη στιγμή, έκανες κάτι σημαντικό. Πολλές φορές θέλω να πω κάτι σε κάποιον για μια αλλαγή αλλά η δική μου σημαντική στιγμή είναι και δική του και η σκέψη μου, το παράπονό μου, η ιδέα μου χάνεται στο κενό που δημιουργείται μεταξύ των δύο σημαντικών στιγμών. Τα πράγματα γύρω μας αλλάζουν τόσο γρήγορα που αλήθεια, η ταχύτητα αυτής της αλλαγής δεν είναι κάτι που συνειδητά μπορούμε να συλλάβουμε.

Αναγνωρίζω πάντως, ότι οι περισσότεροι από εμάς, αναπολούμε τους υγιείς καιρούς, εκείνους που μας έλουζαν με φως στην εποχή των γιαγιάδων και των παππούδων μας. Ο χρόνος, η απλότητα, η αγάπη, η ταπεινότητα έχουν αλλάξει. Λέτε να αλλάξουν τόσο που να μην αναγνωρίζουμε πλέον αυτές τις λέξεις; Κι αν ναι, πόσο γρήγορα ή αργά θα συμβεί αυτό;