Τέσσερα γαλανά μάτια, δύο όμορφες ψυχές με ειλικρίνεια στο λόγο και το βλέμμα τους. Η χημεία μεταξύ τους… τόσο δυνατή που πλησιάζει τα όρια της συγκίνησης. “Μοναδική σχέση με γνώμονα την εμπιστοσύνη και πάνω αλλά και κάτω από την σκηνή,κάτι που δεν μας έχει συμβεί ξανά”  επισημαίνουν και οι δύο.  Αγαπιούνται πολύ, νοιάζονται η μια την άλλη, μιλάνε με τα μάτια και επικοινωνούν με έναν δικό τους μοναδικό τρόπο.

Αν τις ρωτήσεις ποια είναι τα 3 χαρακτηριστικά που αγαπάει η μία στην άλλη, η Τζωρτζίνα Λιώση θα σου πει, ότι η Νάνσυ Μπούκλη είναι πολύ οργανωτική και διεκδικητική ταυτόχρονα με τα πράγματα που χρειάζονται όσον αφορά τη δουλειά τους και μέσα σε όλα αυτά είναι πολύ τρυφερή και ως συνεργάτιδα αλλά και φίλη. Ολοκλήρωσε τονίζοντας, ότι είναι πολύ αστεία καθώς έχει μια απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Όταν ήρθε η σειρά της Νάνσυς Μπούκλης για την Τζωρτζίνα Λιώση, ανέφερε ότι αγαπάει πολύ την ευαισθησία της, την ήρεμη αύρα της που αποπνέει σιγουριά και την υπομονή της.

Εμείς τις συναντήσαμε στο θέατρο του Νέου Κόσμου, στο Δώμα, όπου παίζεται η παράσταση“Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα“, ήπιαμε τσάι, συγκινηθήκαμε, γελάσαμε και μιλήσαμε για πολλά.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση “Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα”, του Ευθύμη Φιλίππου αλλά και την αφορμή της δημιουργίας της. 

Τζωρτζίνα: Πρώτα απ’ όλα αφορμή ήταν η ανάγκη μας να κάνουμε κάτι μαζί. Γι’αυτό το λόγο αρχική σκέψη ήταν η συνύπαρξη μας και μετά το κείμενο. Τις είχα δώσει 3 βιβλία για να διαλέξει, και πραγματικά διάλεξε αυτό που ήθελα. Με τη Νάνσυ είχαμε συνεργαστεί ξανά μαζί,για μικρό χρονικό διάστημα,σε μία παράσταση, όπου διεκόπη κάπως απότομα λόγω της πανδημίας, και νομίζω εκεί ήταν που καταλάβαμε την χημεία και τη συνεννόηση που έχουμε.

Νάνσυ: Συμφωνώ απόλυτα, πρώτα ήρθε η θέληση να κάνουμε κάτι μαζί και μετά το έργο. Μου είχε δώσει η Τζωρτζίνα 3 βιβλία για να διαλέξω και εγώ διάβασα μόνο αυτό και της είπα, ότι αυτό θέλω να κάνουμε. Συνδεθήκαμε, γιατί είχαμε την ανάγκη αυτή. Θα έλεγα…ότι κάπως ήρθαν τα πράγματα και “ψαρέψαμε” η μία την άλλη.

Πόσο εύκολο και ταυτόχρονα δύσκολο είναι να παίζετε στο έργο που έχετε σκηνοθετήσει; 

Νάνσυ: Θεωρώ, ότι ήταν εύκολο, διότι πηγαίναμε με το κείμενο που υπάρχει και είχαμε αποφασίσει, ότι θα το κάνουμε μόνες μας.

Τζωρτζίνα: Επειδή εγώ δεν έχω ασχοληθεί ξανά με τη σκηνοθεσία, πιστεύω ότι δεν είναι έτσι εύκολο, όπως το ζω με τη Νάνσυ. Πιστεύω ότι έχω μια στρεβλή εικόνα για το πόσο εύκολο ήταν αυτό, γιατί πήραμε ένα κείμενο στα χέρια μας, όπου το καταλαβαίναμε και οι δύο με τον ίδιο τρόπο, το αγαπήσαμε , το λαχταρήσαμε και κάπως ταίριαξαν οι ιδιοσυγκρασίες μας με ένα τρόπο, που μας πήγαινε μόνο μπροστά.

Νάνσυ και Τζωρτζίνα: Θα θέλαμε φυσικά να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους που έκαναν σάρκα και οστά αυτό που είχαμε στο μυαλό μας, και τους φίλους μας, για τις φορές που ήρθαν να μας κρατάνε τα λόγια, για να μπορούμε να μην έχουμε την ανησυχία του κειμένου στα χέρια μας.

Το κεφάλαιο της σκηνοθεσίας είναι κάτι που σας ενδιαφέρει;

Νάνσυ: Με ενδιαφέρει και μου αρέσει πολύ. Είναι κάτι που έκανα, κάνω και θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω είτε σε συνδυασμούς είτε μόνη μου.

Τζωρτζίνα: Εγώ, η αλήθεια είναι, ότι δεν είμαι σίγουρη ακόμη. Όπως είπα και στην προηγούμενη ερώτηση δεν ξέρω ακριβώς πως είναι τα πράγματα. Αλλά, σε συνθήκες, όπως αυτές, ελεγχόμενες, με ανθρώπους που καταλαβαίνω ότι ταιριάζουμε ή με έργα που με αφορούν, εννοείται ότι με ενδιαφέρει και αξίζουν να γίνονται τέτοιες δουλειές.

Ποιος είναι ο στόχος και ο συναισθηματικος σκοπός που επιδιώκετε να επικοινωνήσετε μέσα από το έργο; 

Τζωρτζίνα: Για μένα, πέρα από όλα τα επιμέρους πράγματα, που υπάρχουν μέσα από αυτό το κείμενο, το βασικότερο είναι το πόσο το χιούμορ είναι η απάντηση σε οτιδήποτε μας τρομάζει. Ειναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα αυτό το έργο, που φαινομενικά είναι μία κωμωδία, αλλά πραγματεύεται ένα πολύ σοβαρό θέμα. Μέσα στο έργο, υπάρχουν στιγμές που “ξεφεύγουν” πολύ σοβαρά πράγματα με τον πιο αστείο τρόπο που μπορούν να ειπωθούν. Νομίζω, ότι είναι από τα πιο ωραία πράγματα που διακυβεύονται στο κείμενο. Στη ζωή μου το χιούμορ έχει σταθεί φανάρι στις πιο σκοτεινές μου περιόδους, που νόμιζα ότι δεν είχα από κάπου να πιαστώ. Ζητούσα από τους κοντινούς μου ανθρώπους και από το μέσα μου να ψάξει να βρει το αστείο κομμάτι μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει, για να τα καταφέρω και να πάω παρακάτω. Οπότε, για μένα το πιο σημαντικό μέσα από αυτό το έργο είναι να καταφέρουμε να γελάσουμε μέσα στα σκοτεινά πράγματα.

Νάνσυ: Οι σκέψεις της Τζωρτζίνας είναι ακριβώς ίδιες με τις δικές μου. Είναι ένας συνειρμικός λόγος και περιγράφει, χωρίς να κοροιδεύει κανέναν, όλα αυτά που έχουμε ζήσει, έχουμε ακούσει και έχουμε δει. Είναι σαν να γίνεται ένα flashback μιας ζωής, που λίγο πολύ όλοι είμαστε μέσα. Δεν είναι τυχαίο. Είναι σαν μία μικρή αναδρομή με έναν δικό του τρόπο. Δεν είναι η αναδρομή που περιμέναμε ή θέλαμε….κάπως έτσι.

Μιλήστε μας λίγο για τις ηρωίδες σας.  

Τζωρτζίνα: Οι ηρωίδες μας είναι η Νάνσυ και η Τζωρτζίνα.

Νάνσυ: Είναι ένας άνθρωπος, που μιλάει στον εαυτό του, στα αλήθεια. Και οι δύο είμαστε αυτός ο άνθρωπος, που μιλάει στον εαυτό του. Μέσα από το κείμενο και με βάση αυτό υπάρχει ένα πλαίσιο ανοιχτό, η καθεμία ανάλογα και στην ημέρα που είναι προχωράει τον χαρακτήρα. Κουβεντιάζουμε δύο άνθρωποι, που δεν μοιάζουμε με αυτά που γράφει το κείμενο, αλλά είναι ο δικός μας τρόπος μέσα σε όλο αυτό. Δεν έχουμε κοινά, αλλά παράλληλα είμαστε εμείς αυτοί οι άνθρωποι.

Τζωρτζίνα: Με εργαλείο το κείμενο, δεν έχουμε μπει στη διαδικασία να δημιουργήσουμε δύο περσόνες, αλλά ανεβαίνουμε ως εμείς οι δύο και το κοινωνούμε. Σίγουρα, ο σαρκασμός είναι κομμάτι του χαρακτήρα μας, που έχει χωρέσει μέσα στο κείμενο, αλλά έχει χωρέσει και εμάς μέσω αυτού.

Πως θα χαρακτηρίζατε την συνεργασία σας;

Νάνσυ: Το 10 το καλό!

Τζωρτζίνα: Συμφωνώ απόλυτα!

Είστε δύο νέες ταλαντούχες καλλιτέχνιδες που παίζετε στο έργο που έχετε σκηνοθετησει. Πόσο εμψυχωτικό μπορεί να είναι αυτό για τα κορίτσια που σας βλέπουν από κάτω;

Τζωρτζίνα: Μακάρι να είναι! Εγώ θα χαιρόμουν πολύ να είναι, γιατί και για μένα είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τόσο δικό μου και μέχρι να έρθει αυτό, πάντα περίμενα να έρθουν δουλειές. Πολλές φορές ψάχνεις να βρεις κάτι που να σε αφορά μέσα στο ήδη δωσμένο πλαίσιο. Ως ένας άνθρωπος, που πρώτη φορά δημιουργώ κάτι δικό μου από το μηδέν, νομίζω ότι είναι πολύ μποζόνιο (η ζωή που δημιουργεί ζωη). Μακάρι αν κάποιος το δει από μακριά να σκεφτεί ότι μπορεί να δημιουργήσει τις ευκαιρίες του και να μην είναι πάντα παθητικός απέναντι στα πράγματα που έρχονται. Καλό είναι να έρχονται και να τα περιμένεις και να είσαι ανοιχτός, αλλά ταυτόχρονα πολύ ωραίο είναι να βρεις τη δύναμη να καταφέρεις να δημιουργήσεις και εσύ τον χώρο που σου αναλογεί σε αυτό τον κόσμο.

Νάνσυ: Το 2017 έκανα μία παράσταση με πράγματα από το σπίτι μου και από τα σπίτια των συνεργατών μου και αυτό που είχα πει ήταν, ότι θέλω να κάνω το συγκεκριμένο έργο, όπως και να έχει. Μπορεί όλοι να έλεγαν, ότι δεν γίνεται, ότι πρέπει να πάρεις επιχορήγηση για να σκηνοθετήσεις, πρέπει να έχεις έναν παραγωγό,κλπ… όλα αυτά που σίγουρα καλό είναι να υπάρχουν, αλλά δεν χρειάζεται να περιμένεις να γίνουν όλα αυτα. Είχα τόση πίστη και υπομονή, που αυτό που είχα μέσα στο κεφάλι μου πέτυχε. Δεν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι όταν…! Όπως εμένα με ενέπνευσαν κάποιοι άνθρωποι, όταν ήμουν πιο μικρή και έπαιρνα θάρρος και δύναμη, μακάρι να γίνεται και αυτό και στην δική μας περίπτωση. Γενικά πιστεύω,ότι μπορούμε, με υπομονή, θέληση και αγάπη. Δεν θα είναι πάντα απλό ή εύκολο αλλά σίγουρα αξίζει.

Πώς ανακαλύψατε το πάθος σας για την υποκριτική; 

Νάνσυ: Εγώ ήμουν πολύ ντροπαλή και κλειστή ως παιδί, οπότε έβρισκα διέξοδο στην τέχνη, για να καταφέρω να είμαι αρεστή στο σχολείο. Έτσι νιώθω, ότι με είδαν πραγματικά στο ποια είμαι. Διάβαζα ποιήματα, τραγουδούσα στην χορωδία, αλλά αυτός ήταν ο τρόπος μου να εκφραστώ και να περάσω ωραία. Γενικά με το σχολείο δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σχέση. Κάπως έτσι ξεκίνησε η αγάπη μου για το χώρο την τέχνης.

Τζωρτζίνα: Και εγώ ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί και είχα πάντα μία ροπή προς τα καλλιτεχνικά. Μου άρεσαν πολύ η ζωγραφική και τα θεατρικά στο σχολείο και ήταν μία διέξοδος, γιατί νομίζω ότι τα ντροπαλά παιδιά, μέσα από το μέσο της τέχνης βρίσκουν μία έμμεση διαδρομή να εκθέσουν τον εαυτό τους, χωρίς να έρθουν σε δύσκολη θέση. Μεγαλώνοντας, δεν ήξερα, ότι πραγματικά μπορώ να γίνω ηθοποιός, γιατί δυστυχώς υπάρχει αυτή η αντίληψη, ότι οι καλλιτέχνες δεν εργάζονται. Ευτυχώς όμως, πήρα το χρόνο μου και νιώθω πολύ τυχερή που ερχόντουσαν τα πράγματα στην ζωή μου με τέτοιο τρόπο, που το εμπιστευόμουν και εγώ περισσότερο και δεν το άφηνα. Αλλά, πραγματικά νιώθω πολύ τυχερή που κάνω αυτή τη δουλειά και όταν παιδεύομαι ή δεν έχω καλή μέρα, μου συμβαίνει, γιατί παλεύω για αυτό που πραγματικά αγαπάω. Αυτό είναι που έχει σημασία και στη ζωή.

Εάν έπρεπε να διαλέξετε ανάμεσα σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο, τι θα διαλέγατε;

Tζωρτίνα: Καλή συνεργασία! Αν μιλάμε για καλή συνεργασία και στα τρία, τότε κινηματογράφο.

Νάνσυ: Εξαρτάται νομίζω το timing. Ευτυχώς στο χώρο μας υπάρχουν πολλά παρακλάδια που μπορείς να ασχοληθείς, όπως audiobooks, μεταγλωττίσεις, εκφωνήσεις στο ραδιόφωνο. Τη συγκεκριμένη περίοδο, έχω δώσει αρκετο χώρο στο θέατρο και θα ήθελα να δώσω και λίγο χώρο σε κάτι πιο κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό για να μπορέσω να δω πως είναι και εκεί μία ροή.

Η παράσταση σας θα ταξιδέψει και στη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο. Πως νιώθετε για αυτό;

Τζωρτζίνα: Τέλεια, περιμέναμε πως και πως να γίνει.

Νάνσυ: Υπέροχα, πραγματικά ανυπομονούμε! Ελπίζουμε να ταξιδέψουμε και σε άλλα μέρη με αυτή την παράσταση.

Πως θα ήταν αν δεν φεύγατε ποτέ από αυτό το ζαχαροπλαστείο…;

Νάνσυ: Προς το παρόν δεν θα φύγουμε από αυτό το ζαχαροπλαστείο, η πρόθεση μας είναι να παίζουμε για καιρό το “Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα”.

Τζωρτζίνα: Μιλώντας για την παράσταση δεν θέλουμε να φύγουμε από το ζαχαροπλαστείο. Θέλουμε να μείνουμε και να παίζουμε για πολύ καιρό ακόμη.

Βρες πληροφορίες & εισιτήρια για την παράσταση στην επίσημη σελίδα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου