Ξέρεις τι με στενοχωρεί περισσότερο απόψε; Ότι αν και τα αστέρια μου χορεύουν ξένοιαστα, το φεγγάρι έχει πάρει για ακόμα μία φορά την θέση του ανάμεσά τους, σαν να θέλει να τα προσέχει μην κάνουν καμιά σκανταλιά, εσύ ακόμα φοβάσαι. Δεν καταλαβαίνω τι σε φοβίζει τόσο. Κάποτε μπορούσα να σε καταλάβω, μα όχι πια.

Ο φόβος σου με φοβίζει. Όχι για εμένα, μα για τους άλλους. Γραπώνεσαι πάνω τους και προσπαθείς να μεταγγίσεις και την τελευταία δραμίδα προκατάληψης απέναντι στη ζωή. Δεν πιστεύω πως το κάνεις από κακία ή από φθόνο. Ο φόβος σου μεταδίδεται αυτοματοποιημένα σε ότι αγγίζεις, σε όποιον πλησιάσεις λίγο περισσότερο. Δεν το καταλαβαίνεις καθημερινά, δεν είναι συνειδητή επιλογή πλέον, μα κάποτε επέλεξες. Σαν να ήρθε μια μέρα και να είπες· εγώ, από εδώ και εμπρός θα φοβάμαι. Μόνο που εσύ δε θυμάσαι να είπες τίποτα, και τώρα μου φωνάζεις πως δε φοβάσαι!  Μα φοβάσαι…

Φοβάσαι πως όλα όσα ονειρεύεσαι θα παραμείνουν όνειρα, και κάποια στιγμή θα ξεθωριάσουν. Θα ξεχάσεις τι ήθελες και θα γίνεις αυτό που έπρεπε. Και όχι για κανένα σπουδαίο λόγο, μα επειδή η κοινωνία κατάφερε να σε πείσει πως τα όνειρα παύουν να υπάρχουν μόλις ο ήλιος ανατείλει. Από μικρός έμαθες πως πρέπει να ονειρεύεσαι, μα σου έκρυψαν πως τα όνειρα έρχεται η στιγμή που παίρνουν σάρκα και οστά, και τότε νέα έρχονται να πάρουν τη θέση τους. Δε χρειάζεσαι τύχη, μαγεία, ή μέσο στην πραγμάτωση του ονείρου σου, παρά μόνο εσένα. Ίσως και ένα αστέρι! Δε θα σου πω πίστεψε και όλα σου τα όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα, γιατί θα ήταν ψέμμα. Δεν ξέρω αν ποτέ θα γίνουν, μα ξέρω πως αν πιστέψεις και προσπαθήσεις γι’αυτά οι πιθανότητες θα είναι μεγάλες. Αν δεν τα καταφέρεις… που ξέρεις; Μπορεί στην πορεία να βρήκες ένα καινούριο όνειρο. Ένα όνειρο το εγκαταλείπεις χωρίς πόνο, μόνο όταν ένα άλλο καταφέρει να πάρει τη θέση του. Μη σκεφτείς όπως και με τον έρωτα. Ο αληθινός έρωτας δε χάνεται…

Σου είπα πως με φοβίζεις… Ξέρεις τι φοβάμαι πέρα από το κακό που κάνεις στον εαυτό σου; Το κακό που κάνεις σε εμένα, εκείνο που κάνεις στα παιδιά. Είδες πάλι τον εαυτό μου κατέληξα να σκεφτώ. Με θυμώνει που πρέπει να αντιστέκομαι στη δική σου απαισιοδοξία ή σε αυτή τη τυπολατρική αντιμετώπιση του κόσμου. Με θυμώνει να σε ακούω να μιλάς για φτιαχτές αναποδιές, και ψεύτικα προβλήματα. Το ξέρω πως στα μάτια σου φαντάζουν αληθινά, μα αυτό με θυμώνει ακόμα περισσότερο.

Κάποτε σου είχα πει πως θέλω να γίνω βασιλιάς του κόσμου. Ο τρόπος που γύρισες να με κοιτάξεις, φώλιασε φόβο στην καρδιά μου και πια δε θέλω για τίποτα να μιλάμε. Για μια στιγμή με έκανες να πιστέψω πως δε θα το καταφέρω ποτέ, πως ο χρόνος τελειώνει και πως τα όνειρα είναι καταδικασμένα να μένουν όνειρα.

Μόνο για τα απλά, τα ανούσια θα σου λέω. Θα νόμισες πως μου πέρασε, πως ήταν μια ανοησία της στιγμής, μα αυτή ακριβώς τη στιγμή ήταν που το αποφάσισα πραγματικά. Θα γίνω βασιλιάς του κόσμου και θα σου απαγορεύσω να φοβάσαι. Ο φόβος σου δε θα φοβίζει κανέναν πια. Κανένα παιδί δε θα μάθει μόνο να ονειρεύεται. Όλοι υποχρεωτικά θα μάθετε να ζείτε. Βασιλιάς του κόσμου. Ναι, αυτό θα κάνω.