Μπορεί η VASSIŁINA στο πρώτο single του δίσκου της Fragments να τραγουδά για έναν Κακό Οιωνό, η καλλιτεχνική της πορεία μέχρι σήμερα, όμως, μόνο ευοίωνη μπορεί να χαρακτηριστεί. Άλλωστε, για εκείνη η μουσική ξεκίνησε από την ηλικία των 5 με ένα CD από το Φάντασμα της Όπερας που της έκαναν δώρο οι γονείς της:
Ακόμα θυμάμαι να ακούω το The Point of no Return. Από εκείνη τη στιγμή…there was no return!
Κάπως έτσι φτάσαμε στη VASSIŁINA του σήμερα και στο δίσκο της Fragments, για χάρη του οποίου μάζεψε όλα τα κομμάτια της και τα αφιέρωσε στη μουσική.
Πώς συνηθίζεις να γράφεις τα τραγούδια σου; Είναι κάθε τραγούδι κι ένα διαφορετικό ταξίδι για εσένα;
Κάθε τραγούδι είναι όντως ένα διαφορετικό ταξίδι που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Συνήθως ξεκινάει ως εξής: Ανοίγω το Logic, γράφω το beat, μελωδική γραμμή και τα υπόλοιπα έρχονται φυσικά. Άλλες φορές πάλι, γίνεται ως ανταλλαγή/παιχνίδι ιδεών με τους συνεργάτες μου (Tom Wright & Luke Mannell). Η πιο μαγική απ’όλες τις στιγμές όμως, είναι εκείνη η στιγμή που έρχεται η έμπνευση έτσι στα ξαφνικά και σταματάει ο χρόνος. Δεν ξέρεις πότε θα συμβεί, αλλά όταν συμβαίνει απλά μπαίνεις σε μια φυσική κατάσταση trance.
Ξεκίνησες συνειδητά να λες ιστορίες μέσα από τους στίχους σου ή το είδες απλά να προκύπτει μέσα από όσα έγραφες;
Η αλήθεια είναι ότι συνήθως οι στίχοι μου είναι περισσότερο βιωματικοί παρά διηγηματικοί. Δεν συνηθίζω δηλαδή να λέω ιστορίες. Πιο πολύ μιλάω για τα συναισθήματα μου. Ίσως οι συνθήκη του lockdown, όταν ξεκίνησε ήταν τόσο υπερρεαλιστική που με έκανε να γράψω φανταστικές ιστορίες, σαν να ήταν πραγματικές.
View this post on Instagram
Πόσο «καλλιτεχνική» ήταν η περίοδος της καραντίνας για εσένα; Αισθάνθηκες πίεση ότι έπρεπε να κάνεις κάτι για το οποίο δεν είχες έμπνευση;
Από το Σεπτέμβρη και μετά μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά δημιουργική περίοδος, καθώς δουλεύαμε το Fragments. Στην αρχή, όμως, της καραντίνας, πιέστηκα πάρα πολύ! Έβλεπα καθημερινά κόσμο στα social media να ξεκινάει νέα hobbies, να κάνει live streaming, να γράφει και να τελειώνει album κ.λπ. και έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου «Μα είναι δυνατόν; Πρώτη φορά έχεις τόσο χρόνο! Κάνε κάτι». Ωστόσο, εγώ ένιωθα απόλυτα μουδιασμένη.
Κάποια στιγμή διάβασα ένα πολύ ωραίο άρθρο και έκανε απλά click μέσα μου. Στην ουσία εξηγούσε ότι αυτό που ζούμε είναι ένα είδος πολέμου και είναι λογικό το σώμα και το μυαλό μας να μπαίνει σε fight mode. Επομένως, πάρα τον άπλετο -φαινομενικά- χρόνο, μειώνεται αισθητά η δημιουργικότητα και παραγωγικότητα στους ανθρώπους, καθώς περνούν πένθος. Ο κάθε άνθρωπος το διαχειρίζεται φυσικά διαφορετικά και περνάει διαφορετικά τα στάδια αυτά. Ευτυχώς βέβαια, υπήρχαν στιγμές, όπως το Bad Omen, που με έβγαζαν από όλο αυτό.
Στη μουσική σου παντρεύεις πολλά διαφορετικά στυλ και κύματα. Αισθάνεσαι ότι κανένα από αυτά ξεχωριστά δεν είναι από μόνο του αρκετό για εσένα;
Νομίζω στους περισσότερους νέους artists δεν αρέσουν τα music genres. Είναι όλα πλέον τόσο ρευστά. Προσωπικά νιώθω ότι κάθε artist και κάθε είδος που μπορεί να άκουσες στην ζωή σου κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο έχει διαμορφώσει τον ήχο σου. Δεν γίνεται να είσαι ένα μόνο πράγμα. Τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ!
Διαμόρφωσε διαφορετικά η τελευταία χρονιά τη μουσική σου;
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η χρόνια με άλλαξε πολύ σαν άτομο και κατ’επέκταση σαν artist. Περιέργως, παρά την παράνοια που ζούμε, ήμουν τυχερή και μου έφερε και πολύ ευτυχισμένες στιγμές. Επομένως, τα κομμάτια που γράφω τελευταία έχουν μια πιο uplifting νότα.
Τι είδους ιστορία είναι αυτή που αφηγείσαι στο Bad Omen;
Κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας στο Λονδίνο, ζούσα σε ένα σπίτι με αυτούς τους πολύ Βρετανικούς κήπους. Επομένως, όλη μέρα έβλεπα κοράκια και αλεπούδες. Κάποια στιγμή λοιπόν, άρχισαν τα πολύ έντονα όνειρα. Τη μία μέρα ονειρεύτηκα το Bad Omen και την άλλη μέρα το έγραψα. Στην ουσία αναφέρεται σε τοξικές σχέσεις και σ’αυτά τα red flags που αγνοούμε σε μια σχέση.
View this post on Instagram
Ποιες είναι οι αναφορές από τις οποίες εμπνευστήκατε το τελευταίο σου video clip;
Το video clip είναι μια πίστη αναπαράσταση αυτού του ονείρου. Η ιδέα ήταν να γυρίσουμε ένα video εμπνευσμένο από ‘70s cult horror films. Ο Γρηγόρης Πανόπουλος, η Βάσω Κακοσίμου και η Ματίνα Μέγκλα έκαναν το όνειρο μου αυτό πραγματικότητα.
Πώς μεταφράζεται η ζωή σου ανάμεσα σε Αθήνα και Λονδίνο μέσα από τη μουσική σου;
Δεν ξέρω…ίσως η θετική νότα που ανέφερα πιο πριν, είναι αποτέλεσμα της Αθήνας. Μου λείπουν βέβαια πολύ οι συνεργάτες μου στο Λονδίνο, αλλά είμαστε σε καθημερινή επικοινωνία.
Είναι τα social media μέρος ενός storyboard που δημιουργείς γύρω από τη μουσική σου; Υπήρξε στιγμή που η σχέση σου με αυτά να έγινε περισσότερο «τοξική»;
Γενικότερα, είμαι από τους ανθρώπους που αγαπούν τα social media. Κυρίως το IG και το Pinterest. Για μένα συγκεκριμένα το IG είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου και το απολαμβάνω πραγματικά. Λειτουργεί σαν ένα δημιουργικό κολάζ του project μου.
Επομένως. σε μουσικό/καλλιτεχνικό κομμάτι μπορώ να πω πως μου έχει επιφέρει κυρίως θετικά πράγματα. Έχω ανακαλύψει πολλούς νέους αγαπημένους artists, έχω έρθει σε επαφή με νέες συνεργασίες και γενικότερα με έχει ενδυναμώσει/ενημερώσει πολύ για κοινωνικά ζητήματα.
Παρ’όλα αυτά, φυσικά και έχει υπάρξει και αρκετά τοξικό στην ζωή μου, και έχω σκεφτεί πολλές φορές να «αποτοξινωθώ». Ειδικά σε πιο μικρή ηλικία, όταν δηλαδή άρχισε να ανθίζει το IG, δεν ήμασταν τόσο οικείοι/ες με την τοξικότητα των social media. Τώρα νιώθω πως είναι λίγο πιο διαχειρίσιμα τα πράγματα γενικότερα – ή έστω υπάρχει η επιλογή να το αποφύγεις συνειδητά.
Τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από το Fragments; Ανυπομονείς για τις live εμφανίσεις σου;
Θα κυκλοφορήσω ένα ακόμα single μέσα στον Μάιο, το Ατυχήσαμε, ενώ το Fragments θα βγει στις 28.05 σε βινύλιο απο την Inner Ear Records. Φυσικά και ανυπομονούμε να σας το παρουσιάσουμε live σαν τον παλιό καλό καιρό. Τι να πω…κάνουμε όνειρα!
