Καλοκαίρι, θάλασσα, ήλιος κι ένα βιβλίο. Για την ακρίβεια ΤΟ βιβλίο αφού οι 250 σελίδες του στάθηκαν στα αλήθεια υπέρ αρκετές για να αλλάξει κατά κάποιον τρόπο η κοσμοθεωρία μου.
Τα λόγια του απλά και κατανοητά και όμως σε κάθε του λέξη από την πρώτη κιόλας στιγμή καταλαβαίνεις πως για να νιώθεις ευτυχισμένος δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις κάποια μαγικά tips. Υπάρχουν όμως κάποια κλειδιά, για την ακρίβεια τέσσερα, τα οποία έχουν τη δύναμη να ανοίξουν την πόρτα της ευτυχίας, αρκεί να τα ακολουθήσεις πιστά.
Κι ενώ η εισαγωγή μου ολοφάνερα δείχνει τον ενθουσιασμό μου, ο τίτλος του βιβλίου δεν θα μπορούσε παρά με μία φράση να τα λέει όλα: The subtle art of not giving a fuck. Ελληνιστί, η ευγενής τέχνη του.. να μη δίνεις δεκάρα!
Στις παρακάτω λοιπόν γραμμές, σου παραθέτω τα βασικότερα σημεία από το υπέροχο αυτό βιβλίο:
Μηνμοχθείς για τα πάντα
Ποιος είπε ότι το να βελτιώνεσαι είναι λιγότερο σημαντικό από το να είσαι ‘τέλειος’; Σε πρώτη φάση η κοινωνία στην οποία μεγαλώσαμε.
Η κοινωνία μας, σε συνδυασμό με τα κοινωνικά ψεύδη στα οποία στηρίξαμε τα θέλω μας. Ζώντας σε μια ανεπτυγμένη και άκρως καταναλωτική εποχή, εν έτει 2020, τα πράγματα έχουν ως εξής: Για να πετύχεις θα πρέπει να είσαι ο ‘καλύτερος’. Ο πιο ευτυχισμένος, ο πιο υγιής και -γιατί όχι;- ο πιο πλούσιος. Διαφορετικά; Διαφορετικά χρήζεις βελτιώσης.
Θα πρέπει να ακολουθήσεις μια νέα τάξη πραγμάτων. Θα πρέπει η εμμονική προσκόλληση στο ‘πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο’ να γίνει ένα με το υποσυνείδητο.
Θα πρέπει αν χρειαστεί να γίνεις όλα όσα δεν κατάφερες έως τώρα, αγνοώντας αν κάτι από όλα αυτά αντικατοπτρίζει τα πραγματικά σου ‘θέλω’. Επί της ουσίας, πρόκειται για μια αέναη προσπάθεια κατάκτησης της ευτυχίας, αδιαφορώντας για το αν η διαδρομή για να φτάσεις ως εκεί είναι τελικά απολαυστική.
Ασφαλώς όλη αυτή η αντίληψη είναι λάθος. Το ‘κλειδί’ για την ευτυχία ποτέ δεν βρίσκεται στο καλύτερο, στο ομορφότερο, ή στο ακριβότερο. Το ‘κλειδί’ βρίσκεται σε αυτά που ονομάζουμε μέσα μας αληθινά. Αληθινά, σημαντικά, μοναδικά ή όπως αλλιώς θέλεις εσύ να τα ονομάσεις. Ξέρεις πολύ καλά σε ποια αναφέρομαι, σε αυτά που μόλις μάλλον σκέφτηκες!
Ο πόνος αποτελεί ευλογία
Φαντάζομαι πως είδες τον τέλειο γάμο και την υπέροχη οικογένεια του τάδε τραγουδιστή. Έτσι δεν είναι; Τα ταξίδια που έκαναν; Μάλλον και αυτά. Η κοινωνία φρόντισε να τα προβάλλει και αυτά ως «ιδανικά». Και αυτά τα «ιδανικά» των άλλων δια μαγείας αποτελούν και δικές μας υποσυνείδητες ανάγκες. Εν έτει 2020 λοιπόν και εφόσον όλα τριγύρω μοιάζουν ωραιοποιημένα και αισιόδοξα, δεν δύναται εσύ, εγώ, ο διπλανός σου, να νιώθει καλά όταν βιώνει τα αρνητικά του συναισθήματα, διότι σύμφωνα με τα λεγόμενα της προβεβλημένης ‘τελειότητας’, αποτελούμε μειονότητα. Η μήπως όχι;
Όχι! Και αυτό γιατί όλη αυτή η καλοφτιαγμένη πεποίθηση αποτελεί ένα ψέμα και η αλήθεια είναι η εξής: Η βίωση του πόνου, της στεναχώριας, του θυμού ή ακόμα και των τύψεων αποτελούν το δεύτερο κλειδί της ευτυχίας. Για την ακρίβεια ο πόνος αποτελεί εισιτήριο. Ένα once in a lifetime εισιτήριο για να κατανοήσουμε καλύτερα ακόμα και εκείνες τις πτυχές του εαυτού μας που δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστες.
Κάθε αποτυχία αποτελεί ένα βήμα για την ευτυχία
Η ιστορία έχει δείξει πως όσο θα επιλέγουμε να μπαίνουμε στα κουτάκια που έχουν χτίσει κάποιοι άλλοι για εμάς ή εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, άλλο τόσο θα καταφέρνουμε να διεκπεραιώνουμε μόνο τους επιφανειακούς στόχους μας. Και αυτό γιατί οτιδήποτε έχει την τάση να μπαίνει σε κουτάκια, συνήθως δεν συνάδει με την ύπαρξη της αποτυχίας.
Αντίθετα, η επιτυχία προβλέπει να αποτύχουμε κάποιες φορές. Για την ακρίβεια όσες φορές και αν χρειαστεί!
Έτσι, αν οι αποτυχίες συνεχίζονται και η προσπάθεια δεν εγκαταλειφθεί, τότε αυτομάτως αυτό σημαίνει πως υπάρχει θέληση άνευ όρων. Άρα; Άρα οι αποτυχίες μας αποτελούν τελικά το σημαντικότερο μονοπάτι προς την επιτυχία, τη συναισθηματική ωρίμανση και φυσικά την πολυπόθητη ευτυχία.
Τα ‘οχι’ που δεν λες
Πόσες φορές φοβήθηκες ή απέφυγες να πεις όχι; Είναι μια λέξη, αποτελείται από τρία γράμματα, είναι σύντομη και όμως δεν παύει να παραμένει ανείπωτη.
Ναι, να λες ναι. Να λες ‘ναι’ όλες εκείνες τις στιγμές που θα αισθάνεσαι πως η πραγματική αξία της ελευθερίας σου θα ανταποκρίνεται σε κάθε ‘ναι’ σου.
Να λες όχι. Να λες ‘όχι’ όλες εκείνες τις επιφανειακές και μη συμβατές με την πραγματικότητα σου επιλογές. Αντικειμενικά δεν είμαστε όλοι για όλα. Ούτε είναι και τα πάντα για να απορρίπτονται. Το να μπορούμε όμως να επιλέγουμε και να ακούμε τα θέλω μας είναι ικανά για να κρίνουν πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να ακουστούν μερικά ‘ναι’ μας και αντίστοιχα μερικά ‘όχι’ μας!
Ειλικρινά δεν θυμάμαι σε ποια σελίδα του βιβλίου βρισκόμουν όταν αυτό που διάβασα κατάφερε να ταρακουνήσει για τα καλά τον τρόπο σκέψης μου. Αυτό που συγκράτησα λοιπόν, είναι πως όταν επιλέγουμε να μην απορρίπτουμε τίποτα και κανέναν, τότε δεν έχουμε καταφέρει να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας ποια είναι η πραγματική μας ταυτότητα. Και η ταυτότητα μας τελικά καθορίζεται, όχι μόνο μέσα από τις επιλογές μας, αλλά και μέσα από τα όσα απορρίπτουμε.
Αν το σκεφτείς λοιπόν, σε μια τόση απλή παραδοχή κρύβεται ένα τεράστιο μέρος της ευτυχίας μας. Και αν διαφωνείς, τότε ίσως θα ήταν καλύτερα να το ξανά σκεφτείς!
Y.Γ: Mark Manson σε ευχαριστώ για το βιβλίο σου και ας μην το μάθεις ποτέ. Σε ευχαριστώ για τις απαντήσεις και κυρίως για τα ερωτήματα. Γιατί το νόημα τελικά ίσως να βρίσκεται εκεί.. Στα αναπάντητα ερωτήματα!
