Η χριστουγεννιάτικη περίοδος είναι γεμάτη, φώτα, χαμόγελα, στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα, έρωτα… ή μήπως όχι;
Βιώνουν όλοι μια χαρούμενη περίοδο ή μήπως υπάρχουν κι εκείνοι που οι γιορτές τους βρήκαν μόνους, θλιμμένους, ίσως και πρόσφατα χωρισμένους;
Κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Μια ελπίδα που δεν επιβεβαιώθηκε. Ένα χαμόγελο που κόπηκε ξαφνικά. Μια καρδιά που ράγισε και μια ζωή που πρέπει να αλλάξει, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να προχωρήσει μπροστά.
Μοιραία, όμως, έρχεται ο απολογισμός
Τι έγινε; Τι έφταιξε; Μήπως ο εαυτός σου δεν ήταν αρκετός για τον άλλο; Μήπως έπρεπε να προσπαθήσεις περισσότερο; Μήπως έπρεπε να είσαι αλλιώς;
Ο εαυτός σου γίνεται εύκολος στόχος. Αυτόν κατηγορείς, αυτόν μειώνεις, σε αυτόν ρίχνεις την ευθύνη και το βάρος του χωρισμού. Κι όλο αυτό σε οδηγεί σε μια ατελείωτη θλίψη, αλλά και ανασφάλεια, ότι αυτός ο εαυτός δεν θα είναι ποτέ αρκετός για κανέναν. Θα νιώσεις ότι απέτυχες κι ότι, αφού απέτυχες αυτή τη φορά, θα αποτύχεις και κάθε επόμενη. Και θα κλείνεσαι όλο και περισσότερο στον εαυτό σου.
Η συνειδητοποίηση
Όλο αυτό θα διαρκέσει αρκετά. Θα επαναλαμβάνεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά τις ίδιες σκέψεις. Θα σκεφτείς τα ίδια πράγματα τόσες φορές, που κάποια στιγμή θα αρχίσεις να συνειδητοποιείς ότι δεν βγάζουν κανένα νόημα.
Ποιος είναι τέλειος; Ποιος δεν εκδηλώνει τις αδυναμίες του μέσα σε μια σχέση; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι φταίνε πάντα και μόνο οι άλλοι για τις σχέσεις που έχουν άδοξο τέλος; Γιατί αντιμετώπισες τον εαυτό σου τόσο αυστηρά;
Ο άνθρωπος που θα σταθεί δίπλα σου θα αγαπήσει τα προτερήματά σου, θα λατρέψει όμως τις αδυναμίες σου. Θα αγκαλιάσει τις ευάλωτες στιγμές σου και δε θα σε κρίνει γι’ αυτές. Γιατί ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει θα πρέπει να συμπληρώνει.
Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ολοκλήρωση, εάν εσύ δεν έχεις κατορθώσει να την αισθανθείς με τον εαυτό σου. Είσαι μια ολοκληρωμένη οντότητα και αναζητάς μια αντίστοιχα ολοκληρωμένη ψυχή, για να αλληλοσυμπληρώσετε ο ένας τον άλλο και να μοιραστείτε τις ομορφιές και τις δυσκολίες της ζωής.
