Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται είναι πλασμένος έχοντας ευθύνη απέναντι στον εαυτό του να δημιουργήσει τη δική του προσωπικότητα, ένα μοντέλο του εαυτού του διαφορετικό από των άλλων, μοναδικό, αυθεντικό. Το μεγαλείο του ανθρώπου βρίσκεται σαφώς στα ιδανικά του, σε σκοπούς, στόχους, επιθυμίες και όνειρα!

Η υλιστική εποχή, ο ταχύς ρυθμός ζωής η κακή παρεχομένη διαπαιδαγώγηση (σχολείο, οικογένεια, φίλοι), ο κακός ρόλος των ΜΜΕ, η ανεξέλεγκτη τεχνολογική ανάπτυξη, η απογοήτευση από τυχούσα αποτυχία, ο κορεσμός, ο ατομικισμός, ο εγωκεντρισμός, η αλλοτρίωση είναι ενδεχομένως λίγες από τις αίτιες που φωνάζουν ότι οι νέοι έχουν παραιτηθεί  από κάθε προσπάθεια αλλαγής του εαυτού τους , δε δείχνουν να ενδιαφέρονται για κάτι μεγαλύτερο και ουσιαστικό στη ζωή τους. Υπάρχει το σύνολο των ατόμων που  εκφράζει πως: «Δεν έχω στόχους, δεν έχω φιλοδοξίες, δεν έχει νόημα η καθημερινότητα μου, κατ ‘επέκταση η ζωή μου ..». Βέβαια στον αντίποδα υπάρχει ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων, διαφορετικό, που πιστεύει ακράδαντα ότι η ζωή είναι ένα δώρο που ο θεός, η οικογένεια και ένας αριθμός καλών φίλων βοηθούν στο να κάνουν όνειρα, να ανακαλύψουν το πιο βαθύ εσωτερικό τους  κόσμο, να τον πλάσουν στα μέτρα τους και πολλές φορές να ξεπεράσουν  τον εαυτό τους  με τις φιλοδοξίες τους και την αστείρευτη διάθεση για μάθηση και εξέλιξη.

Ο άνθρωπος άπαξ και το αποφασίσει δε μπορεί να αισθανθεί το μέγεθος των δυνάμεών του. Είναι ικανός να στήσει αψίδες θριάμβου κάτι που οφείλεται στην αέναη λαχταρά της προσωπικής του ικανοποίησης και πίστης. Το σπουδαίο με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι έχουν δουλέψει τόσο με τον εαυτό τους και ξέρουν ποιοι είναι, κάθε τους απόφαση είναι μια επιβράβευση στους ίδιους ότι μπορούν να τα καταφέρουν, δεν έχουν ανάγκη να δείξουν στους γύρω τους ότι είναι καλύτεροι, αντιθέτως  πιστεύουν ότι δεν υπάρχει  λόγος να συγκρίνουν τον εαυτό τους με κανέναν…

Κάθε άνθρωπος μπορεί να φτάσει μέχρι ένα βαθμό και από φόβο ενδεχομένως να μη ξεφύγει από το προστατευτικό περιβάλλον που τον αγκαλιάζει, άλλοι πάλι κάνουν τα χέρια τους γροθιά και βουτάνε στην αρένα της ζωής,  χωρίς να τους νοιάζει πόσο θα ματώσουν, πόσο θα γονατίσουν, πόσο θα αντέξουν. Είναι η δύναμη για εξέλιξη που βγαίνει πηγαία.

Ο καθένας με την αγάπη σύμμαχο και την πίστη ας αφήσει μια μικρή φωνούλα μέσα του να του ψιθυρίζει σε κάθε μεγάλο βήμα « Σα βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να’ναι μακρύς ο δρόμος…» που δεν έλεγε τυχαία ο Καβάφης

Ζαχαράτου Αθηνά