Η αφορμή για να αποτυπώσω τις σκέψεις αυτές σε άρθρο ήταν η σειρά από βίντεο «The Way We Dress», που αποτελεί την καλογυρισμένη δουλειά τεσσάρων σκηνοθέτιδων οι οποίες πραγματεύονται τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει μία γυναίκα να ντυθεί, πώς το κάθε ρούχο εκφράζει την προσωπικότητά της σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, πως μεταμορφώνει τη διάθεση και κατ’ επέκταση το πώς την βλέπουν οι άλλοι, αλλά εμμέσως προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα για ποιον ντύνεται μία γυναίκα, για την ίδια, για τους άντρες, για τις άλλες γυναίκες;

Στο πρώτο επεισόδιο, η σκηνοθέτης Chelsea McMullan αποτυπώνει τι σκέφτονται οι γυναίκες στο Τορόντο όταν η μία κοιτάει την άλλη στο δρόμο και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εξαιρετικά ενδιαφέρον και κυρίως ειλικρινές. «Πολλές φορές με ικανοποιεί περισσότερο το βλέμμα μίας γυναίκας, παρά το βλέμμα ενός άντρα» εξομολογείται μία από τις «πρωταγωνίστριες» – ερωτηθείσες και αυτό άραγε τι να σημαίνει; Αφορά μία αδιόρατη ματαιοδοξία ή πράγματι η αποδοχή των υπόλοιπων γυναικών είτε αφορά στα ρούχα, είτε στο στυλ, είτε στο σωματότυπο, παίζει σημαντικότερο ρόλο στην ψυχολογία απ’ όσο νομίζουμε; Ακόμη, από πού ακριβώς πηγάζει η αγωνία για το ανεπιτήδευτο και αβίαστο στο στυλ μας; Το τελευταίο ερώτημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αμέσως προηγούμενο, λέει σίγουρα κάτι για την αυτοπεποίθηση του φύλου και μάλλον απαντά ότι κυρίως ντυνόμαστε για τον εαυτό μας (πράγμα εξαιρετικά υγιές αν με ρωτάτε) αλλά και για τις άλλες γυναίκες, και λιγότερο για τους άντρες οι οποίοι συνήθως δεν γνωρίζουν από μόδα και ενίοτε δυσκολεύονται να κατανοήσουν τι φοράμε και γιατί. Και είναι που μας ελκύει η ίδια η μόδα ή εκείνο το παιχνίδι που συμβαίνει ασυναίσθητα στον εγκέφαλο κάνοντάς μας να ταυτιζόμαστε και να φαντασιωνόμαστε πώς θα ταίριαζε σε εμάς εκείνη η φοβερή πράσινη tulle skirt;

Η σχεδιάστρια Simone Rocha, καταγράφει με τη δική της ματιά τα παστέλ χρώματα της Ανατολής αλλά κυρίως τις γυναίκες της γενιάς της γιαγιάς της στους δρόμους του Χονγκ Κονγκ φτάνοντας να χαρακτηρίζει σχεδόν ποιητικό τον τρόπο τον οποίο επιλέγουν να ντύνονται. Τις παρατηρεί και βγάζει τα δικά της γενικά συμπεράσματα για το γούστο και την αισθητική. Και πράγματι μπορεί κανείς να βγάλει πολλά συμπεράσματα από τον τρόπο με τον οποίο ντύνονται οι άνθρωποι σε ένα συγκεκριμένο τόπο σε συγκεκριμένο χρόνο, αφού το στυλ είναι σε θέση να διηγηθεί μία ιστορία, χωρίς να χρειάζεται να ειπωθεί κυριολεκτικά το ο,τιδήποτε.

Τροφή για σκέψη όλα τα παραπάνω και κλείνω με τη φράση «Δεν υπάρχει κανένα λάθος στο να θαυμάζουμε τον τρόπο με τον οποίο δείχνει κάποιος στο σώμα ή στο ντύσιμό του».

Απολύτως κανένα.

via @Nowness channel on Utube