Η Πωλίνα με πήρε τηλέφωνο. -Θα πάμε Τζιά με το σκάφος για Σαββατοκύριακο. Έλα. Πήρα όσα μαγιό είχα, αντηλιακό, καπέλο και σαγιονάρες. Αυτά ήταν τα απαραίτητα για το σκάφος. Περάσαμε το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο ξαπλωμένες στην πρύμη, κάνοντας ηλιοθεραπεία, με το θαλασσινό νερό να μας καταβρέχει και τα κύματα να μας πετούν αριστερά και δεξιά.

Είχα περάσει πολλά καλοκαίρια στην Κάρυστο. Όποτε ο καιρός ήταν καλός, κοιτούσα απέναντι και πάντα κάποιος ήταν δίπλα μου και μου ψιθύριζε ότι το νησί που φαίνεται είναι η Τζιά. Και να που τώρα ήμουν εκεί και απέναντι ήταν η Κάρυστος.

Φτάσαμε στο λιμάνι. Ρίξαμε την άγκυρα και βουτήξαμε. Εγώ και η Πωλίνα, θα μέναμε στο δωμάτιο απέναντι από το λιμάνι. Ο ιδιοκτήτης φορούσε στρογγυλά γυαλιά μυωπίας και διάβαζε στην μεγάλη βεράντα, με θέα το λιμάνι. Το δωμάτιο είχε μπλε ξύλινα παντζούρια και κοχύλια και αστερίες για διακοσμητικά. Είχε και ένα όμορφο ξύλο, σμιλεμένο από τη θάλασσα, με δυο σπάγκους, το οποίο κρεμόταν από το ταβάνι και εκεί μπορούσες να κρεμάσεις τα ρούχα σου.

Η Τζιά έχει μία από τις ομορφότερες χώρες των Κυκλάδων. Βελανιδιές, αμυγδαλιές και λίγες ελιές, μπλεγμένες στο κατά τα άλλα ξηρό κυκλαδίτικο τοπίο

Νοικιάσαμε αμάξι και ανεβήκαμε στην Ιουλίδα για φαγητό. Η Ιουλίδα είναι η χώρα του νησιού, με σκεπαστές στοές, γλαστράκια με γεράνια, βασιλικούς και πικροδάφνες. Εδώ υπάρχει ένα μικρό αλλά σημαντικό αρχαιολογικό μουσείο και τοιχογραφίες του Φασιανού. Το λαξευμένο στο βράχο λιοντάρι αποτελεί σήμα κατατεθέν του νησιού και χρονολογείται στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. Υπάρχουν και πέντε διαδρομές που αξίζει κάποιος να ακολουθήσει και να περιπλανηθεί στο νησί.

Όταν γυρίσαμε στο λιμάνι πήραμε μερικές μπύρες και καθίσαμε σε ένα παγκάκι και ακούγαμε μουσική. Το σκάφος δίπλα στο δικό μας ονομάζονταν αλισάχνη. Τι όμορφη λέξη σκέφτηκα, πρέπει να μάθω τι σημαίνει. Η “Αλισάχνη” -μία αγαπημένη λέξη του Οδυσσέα Ελύτη- ή αλλιώς “αλοφάχνη”, είναι ο ψεκασμός από τα μικρά σταγονίδια που προκύπτουν από το ταραγμένο νερό της θάλασσας, όταν ένα δυνατό κύμα χτυπήσει σε κάποιον βράχο. Επίσης βρήκα ότι είναι και η κρούστα αλατιού που απομένει στα βράχια όταν εξατμιστεί το θαλασσινό νερό. Και ο δύο εκδοχές είναι πανέμορφες, σκέφτηκα.

Το επόμενο πρωί πήραμε κουλουράκια από τον φούρνο και αγκυροβολήσαμε σε μια ερημική παραλία που μόνο από τη θάλασσα μπορεί να φτάσει κανείς. Άσπρη αμμουδιά, και καταγάλανα νερά. Όλη η μέρα πέρασε βουτώντας στην θάλασσα και τρώγοντας καρπούζι, νεκταρίνια και σαλάτες. Ο Οτζιάς, το Γιαλισκάρι, οι Ποίσσες, τα Ξύλα, καθώς και ο Κούνδουρος είναι οι πιο γνωστές παραλίες του νησιού και καταφέραμε να τις δούμε όλες.

Το ηλιοβασίλεμα στην χώρα είναι μοναδικό και βάφει τα σπίτια πορτοκαλί

Ο Λέων είναι το πιο ιστορικό bar του νησιού και αξίζει να το επισκεφθείς για ένα ποτό. Εάν βρεθεί κάποιος στον νησί Ιούλιο, αξίζει να επισκεφθεί την γιορτή παραμυθιού όπου Έλληνες και ξένοι διαβάζουν παραμύθια κάτω από πλατάνια, σε αρχαία μονοπάτια και πλατείες.

Η Τζιά έχει μέλι, ξινοτύρι και κάπαρη που αξίζουν την προσοχή του επισκέπτη

Το επόμενο βράδυ φάγαμε σε ένα ταβερνάκι με τραπέζια στην αμμουδιά. Μετά καθίσαμε δίπλα στη θάλασσα και παίζαμε με poi σχηματίζοντας πολύχρωμα φωτεινά σχέδια δίπλα στο κύμα. Το νησί μύριζε θυμάρι και αρμύρα. Τα ξημερώματα φάγαμε τυρόπιτα από τον φούρνο στο λιμάνι.

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Εκείνοι που μου αρέσουν κι εκείνοι ο οποίοι κάθονται μπροστά μου όταν προσπαθώ να κοιτάξω τη θάλασσα. Κι εύχομαι αλήθεια να συναντώ όλο και λιγότερους από αυτούς τους ανθρώπους.

featured image: Reader