Εξωτερικό, φοιτητική ζωή, ανεξαρτησία, διαφορετικοί άνθρωποι.. ότι ακριβώς θα ήθελε δηλαδή κάποιος στα 20 του. Κάπως έτσι σκεφτόμουν και εγω όταν πήρα την απόφαση να μετακομίσω στην Μελβούρνη. Ευτυχώς όμως, η πραγματικότητα δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που πίστευα. Κάθε αρχή και δύσκολη βέβαια. Όλα είναι τόσο διαφορετικά και ταυτόχρονα τρομακτικά, κυρίως αφού αντιλαμβάνεσαι ότι μετά από 20 χρόνια μιλώντας την γλώσσα σου πρέπει ξαφνικά να επικοινωνείς σε διαφορετική γλώσσα. Τις πρώτες μέρες εδώ συνειδητοποίησα πόσο ενοχλητικό είναι να μην μπορείς να μιλήσεις στην γλώσσα σου σε κάποιον ούτε καν για το παραμικρό. Τελικά όμως, τη γλώσσα τη συνηθίζεις και πολύ πιο εύκολα και γρήγορα από ότι φαντάζεσαι.

Μετά από έξι μήνες στην άκρη του κόσμου, μπορώ να πω οτι αρχίζω να καταλαβαινω τη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής των Αυστραλών. Μπορεί να φανεί κακό ή επικριτικό, αλλά αν χαρακτηρίζει κάτι έντονα τους Αυστραλούς και κυρίως τους νεαρούς, είναι το αλκοόλ. Τι κι αν είναι 4 το απόγευμα τι κι αν είναι 12 το βράδυ, για τους Αυστραλούς σημασία έχει να ρέει. Άθφονο και χωρίς σταματημό. Και επειδή αλκοοόλ και διασκέδαση πάνε μαζί, στη Μελβούρνη υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι. Μικρά καφέ στα πιο άκυρα σημεία της πόλης με τον καλύτερο καπουτσίνο, μικρά τζαζ μπαρ, ταράτσες με πανοραμική θέα της πόλης, σοκάκια που σερβίρουν το καλύτερο κρασί αλλά και μεγάλα κλαμπ με φοβερά κοκτέιλς και τους καλύτερους djs. Όποια προτίμηση κι αν έχεις εδώ στη Μελβούρνη δεν μένει κανείς παραπονεμένος. Την ίδια ποικιλία θα τη δεις και στους ανθρώπους όμως. Ευρωπαίοι τουρίστες ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και παίζουν μουσική στα στενάκια της πόλης για να μαζέψουν χρήματα, άλλοι από κάθε γωνιά του κόσμου που πουλάνε φαγητά και ποτά στον δρομο, αλλά και Αυστραλοί είτε χίπστερς, εναλλακτικοί ή casual είτε οι λίγο πιο επιτηδευμένοι και προσεγμένοι με ένα εντυπωσιακό στυλ.

Μέσα σε αυτή την πολυπολιτισμικότητα, βρίσκομαι και εγω μια 20χρονη Ελληνίδα που σπουδάζω στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης. Τα πανεπιστήμια εδώ είναι πολύ διαφορετικά από την Ελλαδα και εγώ πολύ τυχερή που βρίσκομαι στο συγκεκριμένο. Τα μαθήματα δεν είναι υποχρεωτικά, αλλά επιλέγεις εσύ αυτά που θέλεις να παρακολουθήσεις. Το πανεπιστήμιο της Μελβούρνης είναι από τα παλαιότερα της πόλης,  κάτι που σημαίνει ότι καθημερινά μέσα στο κτίριο, νιώθω και λίγο ότι βρίσκομαι στο Hogwarts. Για τέτοιου είδους κτίριο μιλάμε δηλαδή, όπως και στα περισσότερα πανεπιστήμια εδώ. Τεράστιες και πολυόροφες βιβλιοθήκες με αμέτρητα βιβλία. Αμφιθέατρα μεγάλα και φανερά όσο και μικρά και κρυμμένα σε όλη την έκταση του πανεπιστημίου. Διάδρομοι – λαβύρινθοι. Λίμνες, δέντρα και αγάλματα. Κρεπερί, καφετέριες και άλλα 20 μέρη για να απολαύσεις το φαγητό καιτον καφέ σου. Κάθε μέρα, ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο. Με λίγα λόγια, χωρίς ένα μικρό χάρτη του πανεπιστημίου, θα βρεθείς το πολύ μέχρι την είσοδο.

Το να αφήσεις τη χώρα σου και να εγκαταλείψεις φιλίες ζωής και οικογένεια, είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Στον αντίποδα όμως, ζεις στη Μελβούρνη, σε μια από τις πιο ζωντανές και ενδιαφέρουσες πόλεις. Κάθε μέρα βιώνεις κάτι το ξεχωριστό, αποκτάς νέες εμπειρίες, γνωρίζεις διαφορετικό κόσμο και μοιράζεσαι μαζί τους τις κοινές σας περιπέτειες και την καθημερινότητα που σας συνδέουν. Γι’αυτό λοιπόν, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα γυρίσεις πίσω και θα δεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα, φροντίζεις η κάθε μέρα που περνάει να είναι μοναδική και να περνάς όσο καλύτερα μπορείς!

Αφροδίτη Νικολαΐδου