Ο Μάρτιος τελειώνει και αφήνει για άλλη μια χρονιά ένα κενό: αυτό που δημιουργείται από την απουσία κοινά αποδεκτής απάντησης στο ερώτημα:
Πότε ξεκινά η Άνοιξη;
Αν ήταν ερώτηση στο Quizdom, θα είχαμε πολλές παρεξηγήσεις. Για μένα αποτελεί την απόλυτη ερώτηση-παγίδα, και ταυτόχρονα το απόλυτο παράδειγμα ασυμφωνίας που μπορεί να έχουμε εμείς και οι γύρω μας για τα κάθε είδους ξεκινήματα στη ζωή μας.
Στο «φλέγον» θέμα της Άνοιξης π.χ., είναι εκείνοι που πάνε με το ημερολόγιο και περιμένουν πώς και πώς την 1η Μαρτίου για να δώσουν μια ένεση ηθικού στους εαυτούς τους ποστάροντας την πρωτομηνιά στα social, φωτογραφία “hello spring” ανοιξιάτικης αισθητικής. Και είναι και οι σπαστικούληδες εκπρόσωποι της Σέχτας Επιστημονικής Αλήθειας που σπεύδουν να υπενθυμίσουν στο «αφελές» πλήθος την οπτική της Αστρονομίας, σύμφωνα με την οποία η Άνοιξη ξεκινάει στις 20 Μαρτίου, με την εαρινή ισημερία, όταν ξεκινά να μεγαλώνει η μέρα και να γίνεται μεγαλύτερη από τη νύχτα. Και είναι και κάποιοι σαν κι εμένα, που από μια γωνίτσα γελάω μ’ αυτό το debate και αναρωτιέμαι αν οι πρώτοι κυκλοφορούν με ανάλαφρες ανοιξιάτικες μπλουζίτσες ακόμα κι αν έξω έχει ακόμα 15 βαθμούς, και αν οι δεύτεροι όταν τους ρωτάνε ποιους μήνες έχει η Άνοιξη, λένε «λίγο Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο και πολύ Ιούνιο». Και που θεωρώ ότι όλες οι εποχές έχουν κινητή έναρξη για την οποία αποφασίζει μόνο ο ανάλογος καιρός και η προσαρμογή σε αυτόν, η δική μας και της φύσης. Και είναι κι αυτοί για τους οποίους η Άνοιξη ξεκινά όταν εκδηλώνονται οι αλλεργίες τους (κουράγιο, παιδιά…).
Καμία από τις παραπάνω οπτικές δεν είναι σωστότερη από την άλλη. Όλες έχουν την αλήθεια τους. Γενικότερα τα ξεκινήματα, για τα οποία μιλάμε αυτό τον μήνα στο Savoir Ville, δεν είναι πάντα σαφή, και γι’ αυτό μπορεί ο καθένας στο περιβάλλον μας να τα αναγνωρίζει διαφορετικά από εμάς. Δεν μπορείς να βάλεις σε όλα τα ξεκινήματα συγκεκριμένη ημερομηνία, όπως κάνεις με κάποια life events στο Facebook. Η γραμμή της εκκίνησης σε διάφορες πτυχές της ζωής μας μπορεί να είναι τόσο θολή και συγκεχυμένη, που να είναι απαραίτητη μια χρονική απόσταση για να μπορούμε να την αναγνωρίσουμε με περισσότερη σιγουριά. Να μπορούμε να πούμε «χμ, ναι, τότε ξεκίνησε αυτό», και η συνειδητοποίηση να προστεθεί στη σοφία και αυτογνωσία μας.
Για παράδειγμα, πόσο σίγουρος μπορεί να είναι ένας 20άρης/μια 20άρα (για να μην πάμε στα 30 και βάλε) για το αν και πότε «απογαλακτίστηκε» και έγινε αυτόνομος ενήλικας; Ή για το πότε ξεκινά η “καριέρα” του/της και όχι απλά η εργασιακή του/της ζωή; Ένας άνδρας ή μια γυναίκα οποιασδήποτε ηλικίας για το πότε ακριβώς άρχισε να αγαπά τον/την σύντροφό του ή πότε άρχισε να μην τον/την αγαπά;
Δεν είναι κακό να μην μπορείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια κάποια ξεκινήματά σου. Είναι όμως “αντιαθλητικό φάουλ” που θα άξιζε αποβολή, όταν τα αναγνωρίζεις, τα αποδέχεσαι, και μετά υπαναχωρείς από αυτά για λόγους που ήξερες από την αρχή ή που δεν είναι ανυπέρβλητοι, ειδικά όταν τα ξεκινήματα δεν αφορούν μόνο εσένα αλλά επηρεάζουν σοβαρά και τους γύρω σου.
Όπως όταν υιοθετείς ή αγοράζεις κατοικίδιο χωρίς να ανταποκρίνεσαι στις ανάλογες υποχρεώσεις. Ή όταν αναλαμβάνεις μια δουλειά ή μια υποχρέωση χωρίς να είσαι σίγουρος/-η ότι μπορείς να τη φέρεις εις πέρας και να δικαιώσεις εκείνους που σε εμπιστεύτηκαν. Ή όταν ξεκινάς μια σχέση χωρίς να έχεις πραγματικά τη διάθεση να δώσεις πράγματα στον άλλο και να τηρήσεις την αποκλειστικότητα. Γενικά, μην ξεκινάς πράγματα συνειδητά μεν, ελαφρά τη καρδία δε. Γιατί σε τέτοια περίπτωση, δεν θα έχεις το ακαταλόγιστο μιας λογικής ασυμφωνίας όπως στο ανεκδοτολογικό ερώτημα με την Άνοιξη.
Σε τέτοια περίπτωση, δηλαδή στην αποδοχή ενός ξεκινήματος και στην εκ των υστέρων υπαναχώρηση από αυτό για όλους τους λάθος λόγους, είσαι απλά ή ανεύθυνος ή μαλάκας.
